Wat een ontspannen begin van onze vakantie! We hoeven pas om half 3 van huis dus na wat uitslapen (mislukt), vakantie-rommelen (gelukt) en lekker lunchen (ook gelukt) pakken we om half 3 een bus en aansluitende trein naar Schiphol. We hebben dramatische berichten in het nieuwe gezien over een overlopende luchthaven, dus we hebben ruim de tijd genoeg genomen. Het valt mee vandaag, maar ‘better safe than sorry’. Na een dwaalsessie over Schiphol en flink wachten (met boek, met uitzicht op de vliegtuigjes zitten we op tijd aan boord en exact op tijd vertrekt de Royal Air Maroc vlucht naar Cassablanca. 

De vlucht verloopt soepel, ondanks het grote aantal (deels jengelende) kinderen en het feit dat we alleen tekenfilmpjes zonder geluid kunnen bekijken of verschillende geel/groen uitgeslagen schermen die boven het middenpad hangen. Maar: we zitten aslnog naast elkaar en we hebben allebei een boek bij ons en een reisgids om in te verdwalen, dus we komen de 3 1/2 uur prima door. 

In Cassablanca hebben we ons voorgenomen om meteen door te lopen naar de andere gate. Er is onderweg niet zoveel en we moeten door een controle en dat kan in Marokko lang duren, waarschuwt Karin Martijn. Niets teveel gezegd, want we komen bij de overgang naar de hal voor de binnenlandse vluchten in een trage, chaotische tas- en paspoortcontrole terecht. Maar goed; we hbben de tijd, anders dan het stel dat probeert de hele rij voorbij te rennen omdat ze NU een vlucht hebben. Aangezien er net 30 man tegelijk voorgedrongen is omdat ze ‘echt een aansluitende vlucht moeten halen’ valt dat niet heel lekker en uiteindelijk schuiven ze net voor ons in de rij. we hebben medelijden met de Marokkaanse moeder met twee kleine kinderen achter ons: het is inmiddels laat voor de frummels (zelfs als je er een uurtje afhaalt, voor lokale tijd) en de kids worden langzaam onhandelbaar.

Uiteindelijk zijn we door de rij en komen in een enorme ruimte. Er zijn meerdere gates, het krioelt er van de mensen, er is een café’tje en verder staat er een maquette van een moskee, met aan het plafond er boven een enorme, gouden … tja, het lijkt nog het meest op een strakke ijspegel, steeds smaller wordend naar onderen. De verbinding met Allah denken we; de punt wijst recht naar de top van de minaret. Het is in ieder geval erg… ehm uniek…

ALs we alles in ons hebben opgenomen halen we wat drinken, laden de telefoons op en wachten we op de vlucht naar Fes. En dat duurt effe. Het Marokkaanse systeem is ook bij de gates alles behalve duidelijk en efficiënt. Er zijn meerdere vluchten met vertraging die nog boarden vanaf het moment dat we bijvoorbeeld zouden moeten gaan boarden voor Fes. Dat laatste (het boarden naar Fes) gebeurt niet en die onduidelijkheid levert enorm veel stress op, bij zowel mensen naar Fes als mensen naar Agadir (de eerdere vlucht). We vermaken ons aanvankelijk wel, maar uiteindelijk duurt het erg lang en na anderhalf uur extra wachten (staand) zijn we redelijk versleten. Dan mogen we gelukkig het vliegtuig in en na een vlucht van zeker 32 minuten (ja, meer is het niet) landen we in Fes. 

Daar zijn we de laatste vlucht die binnen komt en we zijn onder de indruk van de lading douaniers die nog aan het werk is. We krijgen een efficiënt en vriendelijk welkom èn een stempel in onze paspoorten. Daarna pikken we de tassen van de band (terwijl achter ons de ene na de andere douaniers er mee stopt voor vandaag) en wurmen ons na nóg een controle (ja incusief x-ray en deze kunnen we ècht niet plaatsen) naar buiten. Daar staat onze chauffeur… of niet?! Er staan allerlei mensen, maar we zien onze namen niet. Als we na drie keer kijken op het punt staan te gaan bellen komt hij aangehold: sorry! Hij was net even iets uit zijn auto halen. Aangezien hij anderhalf uur op ons heeft moeten wachten en het inmiddels 1 uur ‘s nachts lokale tijd is, hoor je ons niet klagen. Zeker niet als hij ons veilig en supersnel naar ons hotel brengt. 

Althans, naar het dichtstbijzijnde pleintje en daar komt, nadat onze chauf heeft gebeld, een pietsie slaperig kijkende jongen aanwandelen die ons meeneemt naar Ria Tafilalet. Moeilijk te vinden, maar doodstil, voorzien van een prachtige ontbijtruimte èn een stille, schone kamer. Het bed is wat hard, maar dat mag de pret niet drukken. Weltruszzzz….