Door de hitte (en misschien wel de anti-malariapillen) is het een wat rommelig nachtje (we zijn regelmatig even wakker), maar omdat we vroeg zijn gaan slapen komen we ruim aan het gewenste aantal uren. en dat ondanks dat de wekker om iets voor half 6 gaat. We rommelen ons door een ochtendritueel heen (“ja, we zijn wakker” roepen we naar de man die ons om half 6 zoals aangekondigd komt wekken: niet iets dat we konden weigeren), drinken een kopje thee en om 10 voor 6 staan we op de parkeerplaats. Daar ontmoeten we een stel van rond de 65 èn gids Brave. Ja, zo heet hij echt, legt hij later uit. Dat wil zeggen: dat is één van zijn twee namen. Iedere Botswaan krijgt een Engelse en een lokale naam: hij / zij kiest zelf welke naam hij of zij gebruikt bij welke gelegenheid. Brave (dapper) vinden we een prima naam voor een game-drive dus laten we gaan!

We rijden ongeveer een kwartier naar de gate van het nationaal park, waar Brave ons bezoek registreert. Het is druk: er staat een lading jeeps klaar dus we hopen dat het niet al te gek wordt. Als we zijn ingeschreven rijdt Brave naar binnen om na 5 minuten als hij een andere auto tegenkomt en even met de chauffeur heeft gesproken, om te keren en een zijweg in te slaan. Er is een luipaard gezien! We rijden door en helaas laat de enorme hoeveelheid jeeps (we denken wel 20) meteen zien waar het arme beest is gespot. Het is idioot druk en niet elke chauffeur gedraagt zich even netjes. Brave is gelukkig heel netjes en we wachten rustig op een gaatje. Ondertussen kunnen we de prachtige kat in de boom zien liggen. Wat een prachtbeest! Als we kijken en proberen plaatjes te klikken, zien we ineens vlak naast een jeep ergens voor ons, een tweede luipaard opstaan! Het luipaardenstel blijken moeder en haar enige overgebleven kind (er waren er eerst twee). Het jong verdwijnt al snel in de bossen, maar mama gaat in de boom liggen en even later staan we dichtbij en hebben we een prachtig uitzicht.

Als we onze plaatjes hebben geschoten en van haar hebben kunnen genieten kijken we het andere stel aan. We hoeven niet eens wat te zeggen: ja, laten we weggaan uit deze gekte. Brave kijkt tevreden: blijkbaar zijn we geslaagd voor de zinnige-toeristen-test. We rijden er vandoor en wat ons betreft kan deze ochtend nu al niet meer stuk! en ook de rest van de ochtend blijkt geweldig. We zien onder andere een bavianen-familie, met een enorm schattig mini-baby-baviaantje, ladingen impala’s (“you are so lucky, they are very rare” grapt Brave), een lechwe (een antilopensoort die alleen in deze regio voorkomt) en ook een aantal leeuwen. Eerst ver weg, drie leeuwinnen in het gras en als toetje aan het eind van de drive vindt Brave een leeuw en zijn drie leeuwinnen. De leeuw hangt nukkig op zijn voorpoten en ziet er uit of hij chagrijning is. Misschien zijn drie vrouwen net teveel voor hem?

Naast al deze beesten zien we nog van alles waaronder veel vogels en we genieten deze heel andere kant van Chobe. De wegen zijn wel slecht en als we rond half 10 terug zijn in de lodge zijn we voor onze lijven (met name mratijn z’n rug) blij dat het er op zit. We gaan lekker ontbijten en daarna douchen, haren wassen, schone kleren aandoen… We hebben tot 3 uur (nouja: 10 vóór 3) de tijd: dan start onze volgende game drive. En eigenlijk willen we nog wel wat. Martijn stelt voor om even naar het dorp te gaan en dat klinkt als een prima plan. De receptie regelt een taxi voor ons en rond 12 uur zijn we in Kasane. De taxichauffeur blijkt overigens een ex wildlife-guide (het werk was op, dus is hij nu taxi-chauffeur). Net als hij het punt maakt “you have to drive carefully on this road, because it is a wildlife corridor” ondersteunt wordt door een kudde overstekende olifanten! We zitten met open monden te kijken en moeten daarna enorm lachen. Ok, dat blijft toch wel een enorm cool gezicht! 

We laten ons afzetten bij het Shell tankstation en dat is precies handig. Het geeft ons de kans even over het marktje te struinen (vers fruit, hele stapels gedroogde vissen, kleding, speelgoed, snacks: van alles wat), de souvenirstalletjes te bekijken (massaproductie helaas), de supermarkt door te struinen (we zijn onder de indruk van de sortering: ze hebben alles!) en uiteindelijk door te lopen naar The Old House, op een meter of 500 afstand. Met iedere keer kleine stukjes lopen en voldoende mini-pauzes houdt ook Martijn het vol (al slaakt hij een zucht van opluchting als hij in een stoel zakt van The Old House) en we zijn nu al helemaal tevreden met onze ‘expeditie’. The Old House maakt het af: het eten is uitstekend, de service efficiënt en vriendelijk (ze regelen het zo dat er precies als we klaar zijn met eten een taxi klaarstaat) en we komen lekker bij in de schaduw. Het is vandaag weer heet, al staat er ook een klein beetje wind.

Terug in de lodge hebben we nog net tijd voor wat wissel-acties (dit ín de tas en dat er uit) en dan staan we om 10 voor 3 op de parkeerplaats. En jawel, daar is Brave. Hij zegt dat hij heeft geruild en ons een privétour kan geven: er is verder niemand. Ongeveer 5 seconden lang zijn we heel blij… en dan melden zich vier andere Nederlanders. We hebben ze gisteren al gezien en mja, misschien zijn we over en weer niet helemaal elkaars type. Ze kennen elkaar allemaal en zijn duidelijk ook niet bijzonder enthousiast dat wij er zijn. Ze negeren ons vooral de rest van de rit, al ontdooit iedereen wat als we elkaar over en weer op wat beesten kunnen wijzen. Het zijn gelukkig wel geïnteresseerde beesten-kijkers.

De gamedrive is héél anders dan vanochtend. Luipaard-mam en -jong zijn in geen velden of wegen te bekennen. We vinden aanvankelijk de drie leeuwinnen van vanochtend slapend onder een boom (daardoor zijn ze wel véél dichterbij). En het aantal vogels is veel minder. Maar: het aantal olifanten is enorm toegenomen en we kunnen er een aantal van héél dichtbij bekijken, waaronder een aantal jongen. De hoeveelheid antilopen is ook indrukwekkend en we zien giraffes. Aan het einde van de rit krijgen we ook deze keer ons toetje. We rijden terug naar de drie leeuwinnen en Brave geeft ons een prima plekje en zet de motor uit. Ze worden zo wakker, zegt hij, dus we gaan rustig even wachten. En inderdaad: ongeveer 10 minuten later begint er eerst eén leeuwin en dan de tweede te geeuwen, te draaien, te strekken… En jawel, ze gaan aan de wandel. Recht op onze jeep af! De ene loopt er (vervaarlijk geeuwend en terwijlze halverwege een plas doet) rechts voorbij, de andere links. Het is enorm indrukwekkend en we genieten er allemaal enorm van. Ze gaan vervolgens vlakbij de auto een kudde impala’s liggen bekijken (terwijl de derde leeuwin rustig doorslaapt overigens, lui onder haar boom). Uiteindelijk moeten we weg: Brave moet doorrijden zegt hij, anders zijn we niet op tijd het park uit. Hoe de andere auto’s dat doen weten we niet (we laten er nog zeker 6 achter als wij wegrijden) maar Brave haalt het met twee minuten speling. En dat terwijl we onderweg NOG twee leeuwinnen tegenkomen waar we heel even naar mogen kijken! Om twee minuten voor half 7 rijden we het park uit en door het snel donker wordende landschap brengt Brave ons terug naar de lodge.

We frissen ons nog heel even op en gaan dan naar het restaurant. Daar wacht ons een laatste verrassing. “Room 9 right? Come withe me” zegt de geheimzinnig lachende serveerster. Ze neemt ons mee voorbíj het restaurant, naar ronde ruimte (boma), afgeschermd door een rieten hek, met in het midden een laaiend vuur en een prachtig gedekte tafel (vol bloemen) en twee stoelen. This is your private dinner! zegt de serveerster en moet enorm lachen om onze volkomen verbijsterde gezichten. Huh, waarom dit?! Dat doen we elke avond, op iemand laatste avond en vanavond zjin jullie aan de beurt. We voelen ons enorme vereerd. Als het eten ook nog eens erg lekker is, de service net zo goed als in het restaurant, we kikkers spotten en er even verderop een genet-kat uit een boom klimt en wegsluipt, gaat deze dag definitief de boeken is als een dag met een gouden randje!