naar Zimbabwe (Victoria Falls, Amadeus Guest House)

naar Zimbabwe (Victoria Falls, Amadeus Guest House)

Tijd om Botswana en Kubu lodge te verlaten. We hebben duidelijk een té heel klein stukje van dit prachtige land gezien en het smaakt zeker naar meer! Niet op deze reis: vandaag gaan we een nieuw landje toevoegen aan onze landenlijst. Om kwart over 9 worden we opgehaald door een vertegenwoordiger van Bushtrack Safaris. We worden uitgezwaaid door het meisje van de receptie en ozne bagage wordt met de auto naar het hek gebracht. De enorme touringcar die er staat kan de weg naar de parkeerplaats niet aan. Wij lopen naar de gate en vragen ons af met hoeveel mensen we eigenlijk tegelijk die grens overgaan… Ehm, nou vijf dus! In die enorme wagen zitten vijf Duitsers, dus uiteindelijk vertrekken we met zeven gevulde stoelen in een bus voor zo’n 40 passagiers naar de grens. Die is maar een paar kilometer verderop en dat zijn de slechtste kilometers die we hebben gezien in Namibiën en Botswana tot nu toe. Het stikt er van de kuilen en gaten: alsof Botswana het duidelijk niet boeiend vindt hoe de weg er aan toe is op dit stukje. 

Bij de grens moeten we even slikken. Er staat een behoorlijk lange rij voor het kleine grenskantoortje. Gelaten stappen we op instructie van de chauffeur (ingevuld formulier open – nee niet vouwen – op de pagina van je foto, 30 dollar visumgeld er tussen, bij voorkeur nieuwe briefjes) uit en gaan in de rij staan. Die beweegt zich op slakkentempo naar voren (tijd genoeg om allerlei mensen in de rij te spotten die we de laatste week op verschillende plekken hebben gezien) en als we aan de beurt zijn is dat net ná een enorme groep Duitsers. Jawel, dezelfde groep mopperende Duitsters waar we al een week mee worden geplaagd (de mopperaars die pas door zingend keukenpersoneel konden grijnzen). De ambtenaar achter het loket bedankt ons in het Duits waarop we doen alsof we het niet verstaan en hem in het Engels bedanken en vragen of we gewoon hier even kunnen wachten (van de groep heeft nog niemand zijn paspoort met een visum terug). Dat trekt zijn aandacht. Hij kijkt ons aan, checkt de stapel en vist vervolgens onze paspoorten er af. Hij roept Karins naam en vraagt of ze deel van een groep uitmaakt. No sir! Binnen anderhalve minuut heeft ze haar paspoort met visum terug; Martijns paspoort en visum volgen twee minuten later. We kunnen een grijns in reactie op zijn knipoog niet onderdrukken. Hoepla, we mogen er in. De vijf Duitsers uit onze bus moeten helaas langer wachten dus uiteindelijk scheelt het ons ook geen wachttijd, maar het principe is leuk. 

Als iedereen klaar is en zijn paspoort mèt visum heeft stappen we in een kleiner busje over waar onze bagage inmiddels is ingeladen. Chauffeur Joshua brengt ons in een klein uurtje naar Victoria Falls, het verrassend westers aandoende dorpje met de naam van de broemde watervallen. Onderweg vertelt hij wat over zijn land en dringt er op aan dat we toch vooral zaken doen met zijn bedrijf. We knikken maar eens: wie weet. Ondertussen kijken we uit het raam naar de enorm droge bomen langs de weg die dwars door het nationaal park loopt. 

We zijn de eersten die er uit mogen en inchecken bij Amadeus Garden Guesthouse. We krijgen een kamer aan de binnenplaats, gebouwd rond het zwembad, krijgen uitleg van hostess Catherine en brengen de spullen naar onze kamer. Nadat we zijn geïnstalleerd ontdekken we tot onze verrassing dat het half 1 is. We willen wel in het dorp lunchen en vanavond daar ook eten. Catherine regelt een taxi, reserveert alvast The Three Monkeys voor ons en om 1 uur staan we 6 dollar armer (de prijzen zijn weer even wennen!) bij het postkantoor, zoals gevraagd. Daar achter ligt the arts center, een plek waar mooie kunst wordt verkocht èn waar The Africa Café zit met naar verluidt de lekkerste koffie in de stad. 

Het is een soort oase, deze plek. Het is er prachtig ingericht, met mooie winkels, allerlei artist die rechtstreeks hun zelfgemaakste spullen verkopen, overal kunst (bijvoorbeeld een olifantenmoeder met kind van blikdopjes en een enorme hagedis van staaldraad en kraaltjes) en inderdaad een prima café. We zitten in de schaduw en genieten alllebei van een wrap en de eerste ‘echte’ koffie in twee weken. Heerlijk! We nemen meteen nog een bakkie en daarna dwalen we nog een beetje rond. We gaan voor de bijl voor een wrattenzwijntje gemaakt van blikjes. Van drie verschillende, zegt de kunstenaar. We dingen nauwelijks af: hij zit in een rolstoel en zal het geld hard nodig hebben.

Buiten gekomen zien we nog allerlei kunst (een neushoorn van plaatstaal bijvoorbeeld) en dwalen we nog een beetje langs de winkeltjes van de hoofdstraat. In één winkeltje vinden we min of meer toevallig wat Zimbabwaanse muntjes! Karin verrast en verrukt: dat die er zijn geweest?! De Zimbabwaanse munt is er tegewnoordig helemaal uit: er wordt alleen nog de Amerikaanse dollar gebruikt. Beroemd en berucht zijn de briefjes van miljoenen (de dame achter de balie laat ons een versie van 50.000.000 zien!) waar niets voor te koop was. Iedereen miljonair en niemand kon iets kopen, zegt ze. Ze is enorm vriendelijk en komt helemaal in de opzoek-modus. Ze vindt uiteindelijk een complete set met goeie munten en verkoopt die voor 2 dollar aan Karin. We zijn allebei blij!

Daarna nemen we bij een winkelcentrum een taxi (ook deze man probeert ons van aller aan te smeren, maar brengt ons snel en goed naar the guesthouse) en de rest van de middag brengen we door aan en in het zwembad. Rond kwart voor 7 vragen we opnieuw of er een taxi kan komen. De eigenaresse geeft ons de tip om een heen-en-terugweg te regelen en pas op de terugweg te betalen. En de taxichauffeur vindt dat gelukkig prima en is rustig en gezellig èn probeert ons geen poot uit te draaien. Als hij ons ook nog keurig op tijd ophaalt, ‘boeken’ we hem meteen voor morgenochtend, als we naar de falls willen.

Het restaurant is een groot contrast met de restaurants van de afgelopen weken. Druk, met muziek, gekleurde lampen, enorme porties en (dat is dan weer geen contrast) prima eten. We nemen het er lekker van, nemen een kopje koffie toe en als we thuis zijn afgeleverd met de belofte dat we morgenochtend om half 8 worden opgehaald, ploffen we in bed. 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.