van Victoria Falls, Zimbabwe naar Kaapstad, Zuid-Afrika

van Victoria Falls, Zimbabwe naar Kaapstad, Zuid-Afrika

Vandaag staat er een lange reisdag op het programma. We vliegen rond half 2 met South Africa Airlines naar Johannseburg (transfer om 11 uur) en dan met FlySafair naar Kaapstad. Twee verschillende maatschappijen, een internationale en een binnenlandse vlucht, veplicht bagage ophalen en weer inchecken op de enorme luchthaven van Johannesburg… What could possibly go wrong?!

Maar behalve dat we ons niet helemaal jofel voelen (dat zullen die bijna-vergeten-pillen wel zijn: vooral Martijn is een vaatdoek) gaat alles werkelijk van een leien dakje. De transfer is (na een rustige ochtend waarin we van de kamer gebruik mogen blijven maken tot we worden opgehaald) op tijd. In een half uurtje zijn we op de kleine, maar moderne luchthaven en onderweg praten we met een Australiër (de enige andere passagier) die hier net een golftournooi heeft gewonnen. Dat verklaart in ieder geval zijn vreemdsoortige bagage. 

Op de luchthaven staat er nogal een rij, maar Martijn kan zitten tot we bijna een de beurt zijn en Karin praat bij met twee Amerikanen die de trip van hun leven afronden vertellen ze en nu terug gaan naar Texas. Als de tassen zijn ingeleverd wandelen we naar een kopje koffie en daarna naar de gate.

De vlucht verloopt voorspoedig en we krijgen zelfs een keurige lunch aan boord. Stipt volgens tijd landen we op de luchthaven van Johannesburg. In de bus, door de douane, koffer halen, luchthaven over, tas droppen (he, hoe komen we nu ineens aan priority boarding?!), door de veiligheidscontrtole en pfff, met een zeer comfortabele marge wandelen we door de hal richting onze gate. Onderweg hebben we tijd om wat te eten (we krijgen geen diner aan boord en die fijne pil moet toch met wat eten naar binnen) en daarna wachten we net lang genoeg tot er een héél erg lange rij staat voor we gebruik maken van de priority boarding route. We krijgen zelfs een priority bus naar het vliegtuig en op de voorste rij hebben we alle ruimte voor het uitstrekken van onze benen.

Terwijl het buiten donker wordt vliegen we onder een klein maandje naar Kaapstad. Zuid-Afrika is duidelijk verder ontwikkeld dan Zimbabwe, Namibië of Botswana. Meer lichten! En helaas ook een enorme brand waar we overheen vliegen. In juni zijn er al allerlei huizen in Knysa door het vuur vernietigd zagen we al in een nieuwsfilmpje op de luchthaven van Johannesburg; hopelijk is dit een minder heftige brand.

We landen iets voor schema in Kaapstad. Daar rollen onze tassen al bijna van de band voor we er zelf zijn (Karin vist de eerst nog net van de band voor hij verdwijnt voor nog een rondje) en daarna zoeken we een plekje in het ‘bruisende’ (kuch) foodcourt. Nu moeten we nog één keer wachten, namelijk op Harro en Eveline! Die zijn onderweg vanuit Nederland en gelukkig liggen ook zij een heel klein beetje voor op schema en zijn ze heel snel door de controle.

“Dag buren”, zegt Karin: “ik hoor van Karst dat het Burendag is in Nederland en ik ken geen buren die zo hun best doen om elkaar te zien!” We zijn allemaal moe en gaar van de reisdag, maar ook erg blij om elkaar te zien. Leuk: (nog) twee weken gezamenlijke vakantie in het vooruitzicht voor Martijn en Karin naar huis gaan en Harro en Eveline nog een week samen op stap gaan.

Nu halen we eerst de auto op: een oerdegelijke, redelijk grote witte Toyota Avenza waar wij en onze zooi prima inpassen. Door de randen van nachtelijk Kaapstad (langs een enorm township, maar veilig over de grote weg) rijden we in een half uurtje tijd naar Stellenbosch. Omdat Karin heeft gebeld naar de accomodatie worden we opgewacht door Gerrit en Aletta, de eigenaren van Tuishuisie, ons prachtige appartementje voor de komende dagen. Ze laten ons het appartement zien. Drie slaapkamers, elk met een eigen badkamer, een mooie woonkamer, volledig ingerichte keuken, een enorm terras met een ‘braai’ (barbeque, die we volgens Gerri morgen op ‘herritage day’ meteen moeten gebruiken), een eigen parkeerplaats voor de auto, wasmachine en droger… Iedereen is dik tevreden en als Gerrit en Aletta weg zijn trekken we de inderhaast bij de buren gehaalde fles rode wijn open en proosten op burendag!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.