Op het vroege maar niet idiote tijdstip van half 7 zitten we (met ingepakte ontbijtjes) in de auto. Het is nog even rijden naar Pilanesberg en we dachten dat het iets later licht zou zijn, dus we hadden wel wat eerder gekund, maar na een dik uur zijn we bij bij Mogwase gate, de oostelijke toegangspoort tot Pilanesberg NP.

Dit park, in de krater van een gedoofde vulkaan is aangelegd. Dat wil zeggen: eind jaren 70 zijn in operatie ‘Genesis’ alle lokale mensen die er woonden het huisige park uitgezet en er zijn ruim 6.000 beesten uit het hele land uitgezet om het park te bemensen… eh bebeesten. Klinkt alsof dat tegenwoordig anders zou gaan, maar het leuke aan het park is dat (onder andere) de Big 5 (olifant, leeuw, luipaard, buffel en neushoorn) er voorkomen en je er tegelijk zelf mag rondrijden. En hoewel rangers heel erg fijn zijn (ze zien vaak meer èn je hoeft zelf niet te rijden) is het ook wel heel erg leuk om met je eigen Gevaarte rond te rijden! We betalen de entreeprijs (inclusief rijke-buitenlander-toeslag), kopen een kaart en gaan op pad. 

Het park begint rustig, maar levert in de loop van de ochtend een geweldige gamedrive op! We zien zebra’s, giraffes, kudu’s, impala’s, gazelles, wrattenzwijntjes, veel vogels (vooral hornbills), maar de sterren van de show zijn de olifanten. We vinden er al vrij snel twee die we vlak langs de weg tegenkomen en een stuk verderop vinden we een enorme kudde, met kleinetjes. Als we staan te overwegen om iets verder naar voren te rijden, ontstaat er rechts van ons commotie. Drie vrouwtjes en een miniscuul babyolifantje (het kan echt niet ouder dan een paar dagen zijn) drijven een mannetje achteruit… richting onze auto. Hij mist bij het achteruit lopen de motorkap op nog geen 50 centimeter en blijft voor de auto wat staan ‘dreutelen’ (we denken er de tekst: “nee, ik loop hier zo maar wat te lopen; kijk ik eet bladeren” bij) terwijl de vrouwtjes en het kleintje op een paar meter afstand staan: “wegwezen jij!”. Het is enorm intimiderend, die enorme beesten zo dichtbij, maar het is duidelijk dat ze volledig op elkaar en niet op ons zijn gericht.

Als ze weg zijn beginnen we allemaal tegelijk te praten. Wauw! Wat dichtbij! En dat kleintje! En die beschermende mama’s! Als we wat zijn bijgekomen rijden we verder. Er wacht nog een hoogtepunt. En wat voor hoogtepunt. Als we twee, drie auto’s langs de kant zien staan zien we aanvankelijk niets, maar als we het vragen zegt de enthousiaste chauffeur: cheetah’s met een prooi! Harro prutst net zo lang met de auto tot we iets zien. het is niet eenvoudig, maar achter de bosjes zien we niet één maar wel drie cheetah’s met een prooi! Ze zijn enthousiast aan het eten en vooral als ze opstaan en heen en weer lopen zien we tussen de struiken de prachtige beesten. Wat een traktatie: voor Harro en Eveline de eerste cheetah’s en voor Martijn en Karin na Nambibië de tweede keer dat ze deze schitterende beesten zien.

Een derde hoogtepunt is het Pilanesberg centrum, precies midden in het park. Het is een kamp met winkel, informatiecentrum, souvenirs en restaurant aan een waterplaats en hoewel het eind van de ochtend is als we er aankomen zien we van alles: een neushoorn in de verte, een zebra die een zoutblok aan stukken likt en de naderende gnoe geen enkel hapje gunt, een in de modder rollende gnoe, wrattenzwijntjes letterlijk op aanraak-afstand achter het hek, spoonbills op het hekje… Echt geweldig! We drinken koffie en halen nog wat drinken voor onderweg. Oh en Harro een ijsje natuurlijk. En daarna spreken we af dat we nog één route rijden en dan naar de lodge terug gaan.

En wat voor route: een meertje met allerlei beesten waaronder nijlpaarden in het water. En vooral: een enorme kudde olifanten met allerlei kleintjes, pubers en moeders die badderen, stoeien, vechten… We genieten enorm van die prachtige beesten en vooral Harro, die gek is op ‘fantjes, geniet met volle teugen. Dat was ons toetje: nu gaan we terug naar het kamp. Ehm… ware het niet dat natuurparken dat zelf wel bepalen. Dus ja, als we twee neushoorns zien onder een boom moeten we daar natuurlijk wel echt even naar kijken! Oh en die giraffes die ovrsteken. En zullen we…. Nee! Genoeg!

We moeten nog een uur rijden en tegen de tijd dat we in het kamp terug komen is het half drie en zijn we allemaal nogal gaar en dringend toe aan lunch. Gelukkig kunnen we dat krijgen (tot 16 uur zelfs) en het is nog een uitstekende lunch ook. He, he, even bijkomen. We gaan straks nog een activiteit doen en eentje waar Karin al heel lang naar uitkijkt en die hier zomaar inclusief is. Segway rijden!

We laden ons op met drinken, even pauze, andere kleren aan… en om half 5 zijn we er helemaal klaar voor. Kom mnaar op. Tobani neemt ons mee naar de parkeerplaats waar zes off-road segways klaar staan, met enorm dikke banden. Martijn heeft al eens eerder op zo’n apparaat gestaan dus wacht rustig af, terwijl achtereenvolgens Karin, Eveline, de vrouw van een stel dat ook mee gaat, Harro en de man van het stel instructie krijgen. Eén voor één krijgen we het apparaat onder de knie: de één wat sneller naar de ander. Na een aantal oefenrondjes hebben we allemaal onze segway onder de knie (hoewel de vrouw van het stel erg timide blijft) en vooral wij met ons vieren schateren het uit van de lol. Dit is geweldig!

Als Tobani tevreden is mogen we met hem mee na een laatste strikte instructie om hem te volgen, niet te hard te gaan en vooral te ontspannen en genieten. We gaan van de verharde parkeerplaats af en jawel, daar gaan we. Off-road segway rijden! Karin had dit op haar bucketlist staan (het lijstje met dingen die je nog eens wilt doen in je leven) en besluit dat segway rijden in Afrika bijna een dubbele vink is. We volgen Tobani en het is echt geweldig… tot we 10 minuten onderweg zijn en de vrouw van het stel in een bocht te snel gaat, de macht over de segway verliest en keihard gelanceerd wordt. Ze gilt terwijl ze door de lucht vliegt en daarna gilt ze het opnieuw uit. 

Dan is het snel uit met de pret. Tobani, Jock (een collega die aangeracet komt met een grotere ehbo-koffer) en Harro verlenen eerste hulp (waarschijnlijk een gebroken arm) en de vrouw wordt samen met haar man en Eveline met de auto naar de lodge terug gebracht. Martijn, Harro en Karin brengen elk een segway terug naar de lodge… en vinden dat stiekem zèlf nog steeds geweldig. In de lodge wordt de vrouw over geladen in hun eigen auto en gaat de man haar wegbrengen. Als Harro en Karin 10 minuten later echter aan komen lopen staat de auto er net om de bocht nog steeds…? De vrouw blijkt de pijn niet aan te kunnen en als Harro haar opnieuw onderzoekt raadt hij aan haar niet meer zelf te vervoeren. Straks gaat er iets mis. Er wordt een ambulance gebeld.

De rest van de avond blijft er iemand van het personeel bij het stel en ook Harro gaat regelmatig kijken. De ambulance rijdt in het donker en in de ENORME onweersbui die over de lodge trekt volkomen verkeerd en doet er in plaats van drie kwartier ruim vier uur (!) over om bij de lodge te komen… Maar: uiteindelijk wordt de vrouw opgehaald en nemen wij nog een borrel.

Bij de borrel bespreken we de plannen voor morgen. Met ons is alles in orde en we hopen eigenlijk op nog een stukje segway. En we hebben zin in een rustige dag. Uiteindelijk spreken we met Tobani af dat we om 7 uur een gamedrive in het ‘eigen’ park kunnen doen en dat we dan de rest van de plannen wel bespreken. VTot die nare valpartij was vandaag ook weer geweldig. Nu eerst maar eens een tukkie bouwen.