Vandaag doen we rustig aan. Dat wil zeggen dat we ‘pas’ om 7 uur klaarstaan voor de eerste activiteit. Een gamedrive en wel in ‘ons eigen’ reserve. Martijn slaat even over (het gaat behoorlijk goed met zijn rug, maar al het geschud vraagt af en toe wat extra rusttijd), maar Harro, Eveline en Karin zitten er na een kopje thee helemaal klaar voor. We hebben een privé tour! Waar het gisteren nog behoorlijk druk was, belooft het vandaag heel erg rustig te worden met reguliere gasten. Van de beloofde ‘conference’ is nog geen spoor te bekennen.

Een gamedrive door Finfoot Lake reserve is niet héél spannend, maar daardoor is het juist leuk om extra tijd te besteden aan alle niet zo ‘spannende’ beesten. De zenuwachtige blue wildebeast (gnoe), elegante giraffes, impala’s met de grote M op hun achterwerk (Lion McDonald’s, is een veelgehoorde grap), waterbokken (herkenbaar aan de witte ‘wc bril’ op hun achterwerk), zebra’s, veel vogels (waaronder allerlei hoentjes), struisvogels (door Eef ‘stresskippen’ genoemd, omdat ze er bij het minste of geringste in dit park keihard vandoor gaan) en tot Tobani’s (en ons) genoegen ook een aantal schitterende Oryx (gemsbokken). Het is prachtig weer en met een pauze halverwege in het heerlijke zonnetje is het een heel erg ontspannen ochtend-activiteit.

Als we terug op kamp komen rond 9 uur zt Martijn al te wachten en horen we dat de mevrouw die gisteravond is gevallen waarschijnlijk een gebroken elleboog heeft en moet worden geopereerd, maar dat het inmiddels veel beter met haar gaat en er goed op haar wordt gepast. Papa komt in de loop van de dag zijn kinderen terug brengen, mèt de zus van de gevallen dame, zodat hij voor zijn vrouw kan zorgen en de kinderen toch van hun schoolvakantie kunnen genieten. Dat stemt ons ook al vrolijk (we hebben allemaal natuurlijk veel aan haar gedacht) en tevreden gaan we ontbijten.

Na het ontbijt werken we aan het verslag (Karin), gaan een rondje hardlopen (Harro), pakken we onze tas opnieuw in met schone was (Eveline en later ook Karin) en besluipen we vogeltjes (Martijn) en daarna moet er dringend worden gezwommen (Martijn en Harro), geluierd (Eveline en Karin) en gekletst (wij allemaal). We genieten van de lunch terwijl de tijd langzaam voort kabbelt en we genieten van een heerlijk rustig dagje. Het is inderdaad volkomen uitgestorven, op een conferentie na, waar we de hele dag nauwelijks iets van merken, anders dan dat er twee tafels vol mensen komen lunchen en we mensen twee-aan-twee voorbij zien komen lopen met petjes op met de tekst ‘I’m helpful’. Ja, reden voor flauwe grappen, maar we houden ons in.

Aan het einde van de luie middag begint het te betrekken. We kijken elkaar aan: dat is niet de bedoeling. We hebben Tobani over gehaald om ons nog een keer mee te nemen op de segway, maar een regenbui helpt daarbij natuurlijk niet. Tobani komt dan ook om half 4 aan of we nu al kunnen, in plaats van om 4 uur, want ja, de regen… We zijn in no time allemaal klaar voor vertrek en krijgen opnieuw de kans om even te wennen aan de segway. Dat is snel gepiept en met de afspraak dat we alleen maar rustig gaan rijden, vertrekken we opnieuw van het terrein. En echt, ondanks die nare valpartij die ons natuurlijk wel bij zal blijven, is het echt geweldig leuk om te doen! We hebben het idee dat we het apparaat allemaal goed onder controle hebben en niemand gaat te hard, waardoor het een enorm ontspannen tochtje is. En wat een geweldige manier om beesten te spotten! We zien rennende gnoes (we stoppen maar even voor ze: ze komen keihard de weg over gerend), impala’s, struisvogels, hartebeesten en als het na een half uurtje langzaam begint te regenen en we terug naar het kamp rijden (Tobani heeft de strikte opdracht om als het begint te regenen onmiddellijk terug te komen) ook nog vijf giraffes die volkomen verbijsterd staan te kijken.

Tobani is heel tevreden over het tochtje en wij staan helemaal te stuiteren. Geweldig! Tobani kijkt naar onze gezichten en biedt aan: morgenochtend zou het mooi weer moeten worden, willen jullie als afsluitende activiteit nog één keer segway rijden en dan hopelijk eindelijk echt de tocht zoals ‘ie is bedoeld?! We juichen: jaaaa, graag! Helemaal blij gaan we een borrel drinken en daarna eten: sirloin (Martijn en Harro) of hake filet (vis, voor Eveline en Karin). Het smaakt prima en met uitzicht op een echte bui (de regendruppels die wij over ons heen kregen vallen in het niet bij de volgende korte, maar hevige stort- en onweersbui) en de conferentie die met koksmutsen op, allemaal samen moeten koken, sluiten we de dag af. Wat een prima plek is dit!