Om half 7 staan we op de veranda van de lodge. Gids Marinus is verrast: jullie zijn vroeg; hebben jullie wel goed geslapen? Nou, als babies: we willen nu alleen nog wel een kop koffie/thee voor we gaan. Uitkijkend over de vallei genieten we van een bakkie en zien we beneden allerlei beesten voorbij scharrelen. En dit is dus niet eens het reservaat waar we straks een game drive gaan doen. Om 7 uur rijden we namelijk (vier man sterk: een privé drive dus) samen met Marinus naar Welgevonden, het reservaat waar Matingwe aan grenst. We melden ons bij de gate (en tekenen een papiertje dat Welgevonden niet aansprakelijk is als we als leeuwensnackje eindigen) en daarna scheurt Marinus er vandoor. Gnoes, zebra’s, impala’s, wrattenzwijntjes, hartebeesten: hij wijst er nog net naar, maar we hebben duidelijk haast. 
Een stukje verderop wordt duidelijk waarom: er is een mannetjesleeuw gespot! Maar voor we daar komen schieten we allemaal overeind van een neushoorn met jong, vlak naast de weg. Geweldig! Als we klaar zijn met foto’s maken en kijken scheurt Marinus verder. Als we dichterbij de leeuw komen zien we eerst een paar jakhalzen en dan een kop met donkere manen. Het zicht is niet briljant (Marinus noemt het over de radio een ‘2 or 3 out of 5’, want meneer is lui. We blijven een flinke tijd staan, maar hij gaat afwisselend liggen (waardoor je ‘m alleen nog ziet als je weet waar hij is) en heel even rechtop zitten. De koning rust, niet storen aub. Ook na een rondje rijden ligt ‘ie er nog en gaan wij op zoek naar beter zichtbare beesten.
We zien genoeg, waaronder enorm veel neushoorns-op-afstand, maar de echte traktatie is een grote groep olifanten die bij een riviertje staat te drinken en daarna (door wat handig maouvreer-werk van Marinus) op een paar meter voor de auto naar boven geklommen komt en voor ons over de weg in de verte verdwijnt. Die groep spotten we trouwens in het wat meer noordelijke deel van het park, nadat we een weggetje afgegaan zijn (Marinus noemt het gearbox raod) dat met een hoek van een graad of 20 naar beneden duikt. Stevig vasthouden, zegt Marinus met een grijns, anders kunnen we jou of je spullen straks beneden oprapen. Geen overbodige luxe die waarschuwing: het stuitert behoorlijk. Als we onderweg zijn naar het hek spotten we nog een aantal giraffes, tot groot genoegen van Marinus, die aangeeft dat ze in dit reservaat zeldzamer zijn dan leeuwen! Dit was een prima tocht!
Terug in de lodge krijgen we een uitstekend ontbijt en daarna mogen we, omdat we gisteren hebben aangegeven dat we de sable antelopes zo mooi vinden, mee om de beesten te voeren. Marinus laadt Martijn voorin en Eveline, Harro en Karin in het bakkie en al suiterend halen we eerst een zak voer op en dan rijden we naar de voerbakken: aan één kant dichtgemaakte autobanden. Als de auto aan komt rijden komen de gnoes er al aan hollen, samen met de sable antelopes, wrattenzwijntjes, een familie elands… Als Marinus de grooste bak ook heeft volgestrooid mogen we de auto uit. Marinus houdt de andere beesten zo veel mogelijk op afstand tot de sables voldoende hebben gegeten. Wij staan op een paar meter afstand van de prachtige beesten, met hun behoorlijk heftige hoorns. Als Marinus ver weg is moeten we van hem in de auto: de sables willen nog wel eens ondeugend zijn. Het grootste mannetje heeft hem een keer twee keer om de auto gejaagd voor hij er in slaagde er in te klimmen! De sables worden gefokt om uitgezet te worden in andere wildparken of om zelf als fokbeesten te worden verkocht. Ze zijn behoorlijk aan mensen gewend, maar het blijven duidelijk ook wilde beesten. 
Na dit bonus-uitstapje maakt Harro zich op om te gaan hardlopen en Martijn, Eveline en Karin willen nog een uitje. Martijn rijdt daarom naar Vaalwater. De weg die kant op (ongeveer 35 kilometer waarvan ongeveer 30 onverhard) is een stuk beter dan de zuidelijke route, dus we weten al hoe we morgen gaan rijden! Het is prachtig en onderweg zien we weer genoeg beesten langs en vooral achter de hekken staan. Vaalwater is klein en we hebben binnen een paar minuten het hele commerciële centrum gezien en getankt. Daarna rijden we naar een klein ehm, tja: winkelcentrumpje? Er is een tankstation, een spar supermarkt, er zijn schone toiletten, er zijn twee, drie winkeltjes en er is het Seringa café. Niet groots en meeslepend, wel leuk voor een klein uitje. We plassen, bekijken de winkeltjes, eten een uitstekende lunch bij Seringa café, halen wat fris voor morgen onderweg en rijden daarna op het gemakje weer terug naar de lodge.
Daar treffen we Harro die twee rondjes om het terrein heeft gelopen en daarna zo verhoit was dat hij er mee is gestopt. We kunnen ons er iets bij voorstellen… Het is inmiddels 3 uur en als we willen kunnen we om half 4 met een gamedrive mee. En jawel, dat willen we eigenlijk allemaal wel. Deze keer gaat er ook een Zuid-Afrikaans gezin mee, waarvan de dochter (van een jaar of 11) een uitstekende spotter blijkt. En we worden getrakteerd. De mannetjesleeuw is inmiddels een paar meter naar voren gekomen waarmee hij heel erg goed te zien is. Als we er naast staan staat hij op en loopt nog een paar meter naar links en daarna schiet hij elke paar minuten overeind, geplaagd door (steek?)vliegen. Op een bepaald moment is hij zeer geïrriteerd in de lucht te happen en met zijn staart te slaan: we vermoeden dat hij pijnlijk werd gestoken en de dader probeert te straffen. 
Verder zien we een groep van vijf neushoorns op een paar meter van de auto, die achter ons bij de brug komt drinken als we wegrijden. We zien klipspringers (met dank aan het meisje), bovenop de berg. We zien een groep olifanten, naast de weg, die blijkt te kunnen rotsklimmen (een idioot en indrukwekkend gezicht)! We zien een steenbokje, aan de overkant van een waterstroompje, verscholen tussen het riet. Kortom: we krijgen iedere keer andere mooie dingen te zien en we genieten allemaal van het prachtige landschap: deels wijds, op een soort hoogvlakte, met mooie vergezichten, deels met bosjes en lage bomen in de vallei. We drinken een ‘sundowner’ (de borrel die je drinkt bij zonsondergang) aan een klein meertje, met een snackje erbij en uiteindelijk zijn we rond kwart over 7 weer in de lodge. Daar krijgen we bij kaarslicht een uitstekende kipsalade en praten we na over deze fantastische dag. Daarna rollen we op tijd ons mandje in.