Om 10 voor 7 staan we bijna te trappelen bij de segways. We mogen nog een keer. En het blijkt inderdaad ‘derde keer scheepsrecht’ (of ‘third time lucky’). Het is schitterend weer, de regen van gisteravond heeft ervoor gezorgd dat er geen stof opwaait en we genieten allemaal met volle teugen van het heerlijke tochtje. Zoals Harro zegt: “ik weet niet of ik een meer ontspannen manier ken om beesten te spotten”. Oh niet dat we alleen maar ogen tekort komen (gelukkig maar: het blijft toch even opletten), maar we zien ver weg en dichtbij allerlei beesten. We voelen ons al heel ervaren segway rijders en iedereen staat ontspannen op zijn apparaat.

Het blijkt wel wat inspannend, vooral voor rug (Martijn) en knieën (Karin), dus wat ons betreft is het een keurige timing als we na een uur terug zijn bij het kamp. We bedanken Tobani uitgebreid voor de afgelopen dagen, laten een dikke fooi achter en wensen hem veel succes met alles. Hij hoopt ons over een paar jaar terug te zien in Kruger “because that’s my destination”. We duimen voor deze aardige, grappige, jonge knul: graag tot ziens Tobani!

Na het ontbijt en uitchecken zitten we ongeveer een uur, anderhalf uur eerder dan verwacht in de auto dus nu weten we het zeker. We moeten best nog een stukje rijden, maar er is tijd voor een rondje Pilanesberg voor we weggaan!

Pilanesberg levert opnieuw. we zijn nog geen 5 minuten in het park als we een hele rij auto’s zien staan. We staan te wachten om te kijken wat er aan de hand is en of we er tussen kunnen komen, als we zomaar spontaan ineens de beste plekken hebben. Twee leeuwen: een vrouwtje en een jong mannetje! Ze lopen linksvoor langs de auto en het hoge gras in. Het is niet eenvoudig om foto’s te maken, maar we kunnen ze heel goed zien en iedereen geniet. We zien ze in de vallei verdwijnen en aan de overkant omhoog komen. Daar drentelen ze heen en weer en we besluiten om te kijken of we aan de andere kant net zo dichtbij kunnen komen. 

Dat mislukt: Eveline ziet nog één flits van één van de leeuwen en dan verdwijnen ze echt in het hoge gras. Martijn en Karin hebben aan de andere kant van de auto op een paar meter afstand nog een duikertje (mini-hertje) gespot en iedereen vindt de pogingen om iets te zien al erg leuk dus we beschouwen het toch als een succes. Het mooiste moet echter nog 

komen. We zien aanvankelijk niet zoveel, eigenlijk verrassend weinig, maar rond 11 uur zien we opnieuw een pluk auto’s. Als we aan komen rijden rijdt er net iemand weg. Twee of drie cheetah’s, zet ze, onder een boom. Zij zag er maar twee, maar ze liggen er erg rustig bij dus we moeten ze vast nog kunnen vinden. 

En jawel, als we doorrijden komen we parallel van de inderdaad drie cheeta’s uit die onder een booom liggen. En deze keer erg goed zichtbaar! Waarschijnlijk een moeder met twee puber-kinderen. We zijn er helemaal verrukt van en schieten enorm veel plaatjes. Uiteindelijk worden we ook nog getrakteerd op bewegende cheeta’s: ze staan op en wandelen in een rijtje achter elkaar uit beeld. We volgen ze nog even (Harro weet heel handig te bewegen zonder iemand in de weg te zitten) en daarna roept Karin: “ehm, ik moest al plassen, maar nu begint het haast te krijgen!” We blijken al een vol uur bij de cheetah’s te staan en rijden snel door naar het Pilanesberg centrum. Daar drinken we koffie, eten we lunch, genieten van de beesten bij de waterplaats en daarna maken we ons op voor het laatste stukje gamedrive.

Dat is niet heel boeiend en uiteindelijk rijden we zoals gepland rond half 2 het park uit. Wauw, dat was gaaf! En nu is het tijd voor een heel stuk rijden. De weg is gelukkig aanvankelijk geasfalteerd dus tot aan Thabazimbi dus het eerste stuk schiet lekker op. Daarna leiden zowel Foony als Google ons onderlangs Marakele NP over een onverharde weg. Het zal dus wel de beste weg zijn, maar als we een paar kilometer verder zijn beginnen we daar aan te twijfelen. De weg wordt echt verschrikkelijk slecht: heel erg bochtig, met enorme huilen, stenen… Het uitzicht wordt steeds beter, maar we hebben toch even een overlegmomentje. Op beide kaarten lijkt de weg uiteindelijk heel recht te worden en we gokken er op dat het daarmee ook beter wordt. En gelukkig pakt onze gok goed uit. De hele route is namelijk meer dan 40 kilometer en hoewel het opletten blijft, is het na een paar kilometer een stuk beter te doen.

De route is prachtig: enorme rotsige bergen, schitterende uitzichten en stukken met idioot veel beesten langs de weg. Achter hekken: antiloopjes tussen de koeien, wrattenzwijntjes naast paarden; we kijken onze ogen uit en iedereen (ook Harro, die het als chauffeur behoorlijk voor zijn kiezen krijgt) geniet. Een extra traktatie is een pasgeboren kalfje langs de weg: het is nog nat en wordt door mama schoongelikt. Uiteindelijk rijden we de laatste paar kilometers tot we links van de weg de toegangspoort van Matingwe Lodge zien. En wauw, wat een gebied. In een eigen afgesloten gebied staan elands, wildebeast, zebra’s, wrattenzwijntjes en sable antelopes naast de weg! De lodge is schitterend en we worden welkom geheten met een glaasje verse muntthee en een nat handdoekje om het stof van onze gezichten en handen te vegen. We checken in, krijgen mooie kamers en genieten daarna op de veranda van de lodge van het uitzicht, de rondscharrelende beestjes, een lekker drankje en het enorm vriendelijke personeel. Ze stoken in de boma het vuur op, waar we met onze drankjes en door Tijn gehaalde pinda’s bij gaan zitten, terwijl kok Thomas het vlees op de braai gooit.

Om 8 uur eten we: super klaargemaakte steak, kipspies en worst van de braai en gebakken aardappelen, salade, sauzen, vers gebakken brood, een wijntje… Het is heerlijk en met een kopje koffie en thee toe stellen we tevreden vast dat we opnieuw op een geweldige plek zijn geland!