Reisverslag.org

We starten keurig op tijd op Schiphol in een prachtige nieuwe Boeing 777. Heel
fijn is het eigen keuzemenu in films: alle nieuwe films starten wanneer je wilt
en een zeer ruime keuze. Harro dondert natuurlijk gelijk weer in slaap, maar dat
weten we ondertussen. Na 8,5 uur landen we in Nairobi waar we worden opgewacht
door Nicole, onze reisleidster. Snel wat geld wisselen en op weg naar het Silver
Springs hotel. Een half uurtje rijden door Nairobi en dan komen we aan. Een
eerste briefing en een koud biertje sluiten de dag af.

Dag 10 is een lange reisdag. Vanaf de camping trokken we een steeds
vruchtbaarder wordend landschap in. Het was koud in de truck, maar gelukkig
breekt halverwege de ochtend de zon door. Het wordt warmer, maar ook steeds
groener: Suikerriet, mais, koffie en vooral veel theevelden.

We lunchen midden
tussen de theevelden, omringd door nieuwsgierige kinderen. Rond 4 uur komen we
bij de missiepost in Kisii aan, waar iedereen een eigen kamer heeft. Wel delen
we het sanitair en ondanks een koude douche bij de dames blijkt het een prima
overnachtingsplek.

In de avond eten we een slap aftreksel van het eten dat Alois
de avond daarvoor voor ons heeft gemaakt, en we duiken (bekaf van de lange
reisdag) om 10 uur ons mandje in. Onder een klamboe en in een lekker schoon
bed.

Vandaag beginnen we met uitslapen tot wel zeven uur! Althans, tot half zeven
want om zeven uur moeten we klaar staan voor het ontbijt en moeten de spullen
alweer in de truck zijn geladen. We beginnen wel met een stevig ontbijt met
roerei en worstjes op toast, een glas vreselijke zoete vruchtensap (waarbij tot
op heden nog niet duidelijk is wat het nou was) en een kop koffie annex thee.


Het weer is schitterend, strakblauwe lucht en al erg vroeg warm. De eerste stop
is vlak na Kisii, bij een zeepsteenwinkeltje waar we souvenirs kunnen kopen.
Buiten zijn mensen aan het werk met het hakken en polijsten van het zeepsteen
dat hier in de buurt wordt gedolven. De meeste zeepsteen-dingen die we zien zijn
beesten, maar ook zitten er abstractere dingen tussen die je niet zo snel
verwacht in een souvenirwinkeltje.

Nadat iedereen fors heeft ingeslagen en de
nodige moeite heeft gedaan om van het Keniaanse geld af te komen rijden we
door richting de grens. Het wachten begint aan de Keniaanse kant, bij het
uitchecken. Redelijk snel rijden we verder om in te kunnen checken bij de
Tanzaniaanse douane. Iets gaat er te goed want binnen drie kwartier zijn we weer
onderweg. Gelukkig wordt het dan tijd om geld te wisselen waar we een slordige
twee uur in de truck mogen wachten om er dan achter te komen dat….

Na een beetje onrustige en vooral korte nacht was het tijd voor de eerste echte
reisdag! We genoten nog even van de warme douche en na een kort, maar erg luxe
ontbijt en kop koffie en thee, moesten alle spullen de truck in. Dat viel nog
niet mee: wennen aan het reisgezelschap, aan de ruimte (of het gebrek daaraan)
en aan het feit dat alles anders is, ruikt, smaakt en voelt. Harro zat samen met
Sander, een van de andere jonge gasten, direct boven op de truck om de zware
tassen bovenin te tillen. Na een hoop proppen, bijgestaan door chauffeur Bernard
en kok Alois, en het oprollen van de zeilen waardoor we een open truck werden,
gingen we op weg.

De route was fascinerend. We hadden allebei het gevoel
dat we in een documentaire van Discovery Channel terecht waren gekomen. Via de
buitenwijken van Nairobi, reden we langzaam het echte Afrika binnen. Rode aarde,
akkers en overal hutjes en huizen. Veel vuilnis ook langs de kant van de weg en
overal kuddes vee: schapen, koeien, geiten. Iedereen keek de ogen uit en hoewel
de truck erg winderig is achterin, is het heerlijk om hoog te zitten met een
geweldig uitzicht.

Na een korte koffiestop onderweg (waarin we kennis
maakten met de eerste souvenirverkopers…) kwamen we rond 1 uur aan bij de
eerste campsite, aan de voet van Mt. Kenia. Alois begon meteen aan het
klaarmaken van de lunch. De rest van het gezelschap (wij dus) begonnen aan het
opzetten van de tenten. Dat viel voor een aantal mensen niet mee: het was voor
hen de eerste keer kamperen. Harro stond de ongeoefenden bij en Karin ruimde de
tent in: toch lekker om al vaker en ook samen gekampeerd te hebben!

Na
een handje helpen met het snijwerk, stond er in no time een heerlijke lunch
klaar. Brood, salade, fruit: dat beloofde wat voor de rest van de reis! Al na 1
lunch wilden we Alois wel mee naar huis nemen! Het (af)wassen voor en na een
maaltijd zou al snel een ritueel worden: handen wassen, eten, afwassen en het
droogwapperen van de spullen, omdat dat hygienischer is dan met een handdoek.

Na de lunch konden we mee wandelen en omdat het een korte wandeling beloofde
te worden, ging ook Karin mee. Onder begeleiding van een gids liepen we mee de
bossen en velden aan de voet van Mt. Kenia in. De gids vertelde over de bomen en
struiken, liet ons vogels en olifanten- en hyraxsporen zien en als klap op de
vuurpijl zagen we Franje-apen!

Terug bij de camping snel naar de wc (een
luxueus gat in de grond) en vervolgens goed in de gaten houden of de bavianen
niet je spullen jatten. Alois ging ze te lijf met een katapult. We konden lekker
blijven zitten, want Alois was al bijna klaar met het eten. We aten heerlijk
(pasta) en na een wijntje bij het kampvuur ging het licht uit. We sliepen om
half 10!

Deze dag begint met echt uitslapen: Om negen uur staat ons ontbijt klaar en vreemd
genoeg lukt het ons ook nog om tot een uur of acht te blijven liggen. Daarna een
warme (althans; bijna warme) douche een een heerlijk ontbijt.

Om tien uur
verzamelen we bij het strand om met een aantal vissersboten naar een dichtbij
gelegen vissersdorp te worden gebracht. Na enig geklauter, zitten we droog in de
boten en worden we met drie roeiers, die het redelijk zwaar hebben, per boot
weggebracht. Het tempo is zeker niet hoog maar het is heerlijk om lekker op het
water rond te dobberen.

We krijgen een begeleide tocht door het dorp,
waar we niet mogen fotograferen volgens geldende afspraken met de dorpsoudste.
Erg jammer, want het is toch een vrij pittoresk gebeuren.

We dwalen wat
rond in het dorpje, tussen lemen hutjes met strooien daken, langs de vishandel
(een tafel met zes vissen) en langs de fietstaxi’s (waar je voor een miniem
bedrag kilometers achterop mag zitten). De kinderen stormen op ons af en voor je het
weet wandel je het hele dorp door met een koter aan je hand (of twee, of
drie…)

Na drie uur komen we terug en vrijwel iedereen duikt de bar in,
nog onder de indruk van het zingen van de vissers op de terugweg. Na een late
lunch zoeken we de schaduw op, op het terras van de bar met een een drankje en
een boekje waar we genieten van het enorme vuur een eind verderop (velden
affakkelen).

Aan het einde van de dag genoten we van een prachtige
zonsondergang en haalden onze was op (schone onderbroeken) en om 8 uur stond er
een heerlijk verse tilapiafilet voor ons klaar, met gefrituurde aardappelen,
bloemkool en worteltjesstoof en vers fruit toe. Na een douche (haren wasen,
scheren, poedelen) en een laatste wijntje doken we ons bed in.

Vroeg op: om kwart over 6 ging de wekker. Heel even hadden we spijt, maar toen
we zagen hoe mooi het weer was, klommen we snel uit de veren: de vogels
wachtten!

Samen met Tilly, Jos en Nancy stonden we om 7 uur klaar voor
een vogelwandeling olv gids Benjamin. Heel veel wandelen hoefden we niet: het
stikt rond het meer van de vogels. Op 1 km² zijn er 240 vogelsoorten
geteld! Zoveel zagen we er niet maar het was wel erg mooi. In twee uur tijd
liepen we in een flauwe boog om het kamp heen, waarbij we eindeloos veel vogels
zagen. Wevervogels, paradijsmonarchen, zeearenden, maar ook kievitten en
plevieren en vreemde vogels als de hamerkop, de bruine muisvogel en een fiscaal!


Daarnaast kwamen we een joekel van een varaan tegen, een legertje army-ants en
trapte gids Benjamin bijna op een slang!

Om kwart over 9 schoven we aan het
ontbijt aan en om kwart voor 11 vertrokken we. Snelle boodschappen en tankstop
en na een half uurtje reden we NP Serengeti binnen.

Het landschap was zoals je
kent van de films: droog, uitgestrekt, met spaarzaam een boom. En het stikt er
van de beesten. Al vrij snel zagen we een hyena, kuddes gnoes en leeuwen!
Gazelles, impala’s, hartebeesten, mongoose volgende al snel en we zagen zelfs
een nijlpaard naast een waterpoel.

Na een flink aantal uur rijden kwamen we aan
bij de camping. Helaas was de beste kookplek al vergeven, maar voor de rest was
het gelukkig redelijk leeg. Het tentenkamp werd voor bijna de laatste keer
opgezet en het koken werd gestart. Heet werd het deze keer. Voor Karin echt veel
te heet, maar de fruitsalade achteraf maakte heel veel goed. Om 10 uur lag
iedereen plat en wij kregen in ieder geval niets mee van de leeuwen en de
hyena’s rond de tent.

Het eerste nachtje tent is prima bevallen. Weinig herrie van dieren, een beetje
stressen tijdens het opruimen en we zijn op weg naar het Samburu National Park.


Onderweg staat eerst een stop op de evenaar waar we de wonderen van het
links- cq rechtsdraaiend water beleven. Overal staan mensen te wachten tot we ze
ontdoen van iedere vorm van souvenirs, maar daar zijn we nog even niet aan
toe.

We rijden daarna snel verder voor een lekkere lunch midden in de
woesternij. Daar hebben we ook een afspraak om in een dorp van de een de Samburu
stammen te kijken. Daar krijgen we een uitgebreide uitleg over het leven in het
dorp en worden de dames geacht mee te hupsen met de bevolking. Erg grappig
natuurlijk als je zelf aan de kant kan blijven staan :-). We krijgen een goed
inzicht in het leven van deze stammen en een uitgebreide rondleiding in het
dorp.

Na een uurtje rijden we verder in richting van onze kampeerplek dat
midden in het National Park ligt. Dit is gelijk onze eerste game drive en we
worden al gelijk beloond met allerlei beesten. Olifanten, giraffes, antilopes,
buffels en als klap op de vuurpijl een leeuwin met een prooi, die ze krampachtig
probeert weg te slepen.

s’ Avonds zetten we snel de tenten op, genieten
van het heerlijke weer en het bier/wijn tijdens een heerlijke maaltijd.

Alweer vroeg. Tilly en Monique worden al om 5 uur opgehaald voor een
ballonvaart met champagneontbijt. De rest van ons zit na een kort ontbijt om
half 7 in de truck voor een game drive. Een lange game drive, maar wel eentje
die de moeite waard is. Veel leeuwen, een deel van de gnoe-trek (super, voor
zover het oog kan reiken gnoe’s en zebra’s !), twee mannetjes leeuwen en als
klap op de vuurpijl (naast alle gazelles, topi’s, impala’s, mongoose en vogels)
een cheetah! Op het luipaard na (niet te verwarren: Cheetah=jachtluipaard en
leopard=luipaard) hebben we de ‘Big Five’ compleet.



De hele drive lang zitten vier man bovenin de bagagebak. Ook Harro heeft
bovenin geloot en hij geniet: veel maar een perfect uitzicht. Als we om half
twaalf op de camping aankomen staat de lunch klaar. Pannenkoeken en
aardappelsalade: lekker.



In de hitte van de middag wordt er gekaart, geluierd, verslagen
geschreven en gelezen. Om drie uur begint het tweede deel van het
programma. We gaan eerst naar het visitors center. Temidden van de Rock Hyraxes
en kleine wezelachtige beestjes is er veel informatie te vinden over de
Serengeti en de beesten die er voorkomen. (En ze hebben er Snickers en Marsen
!!!)



Tussen 4 en 6 kijken we beestjes. Op twee cheetah’s op grote afstand na zien
we geen nieuwe beesten, maar het is erg leuk om weer eens uitgebreid giraffes en
olifanten te zien. Na een gehaast drankje in de lodge zijn we om half acht terug
op de camping. Alois heeft lekker gekookt en vooral de cake is een verrassing;
gebakken in een pan tussen het houtskool.



Na een drankje is het tukkie-tijd. ‘s Nachts hoort Harro hyena’s rond de tent
sluipen.

Om 7 uur zit alles in de truck. Na een game drive en een plasstop rijden we
Serengeti uit en de Ngorogoro conservation area in. Het landschap is
indrukwekkend: Uitgestrekt en volledig kaal op wat uitgedroogd gras na. Na een
lange rit over een afschuwelijk slechte weg begint het in de bergen wat groener
te worden. In de middag lunchen we bij Oldupai Gorge.



Een klein museumpje laat zien wat twee Engelse archeologen daar rond de jaren
vijftig van de vorige eeuw vonden. In een diepere laag uit de 7 aardlagen die
daar te vinden zijn, vinden ze niet alleen de oudste voetstappen van een
mensachtige, maar ook de oudste bot- en schedelresten. Hoewel klein en
behoorlijk toeristisch is het museum leuk opgezet en het uitzicht over de kloof
fantastisch.



Na de lunch rijden we naar een afgrijselijk toeristisch Maasai-dorp. We
worden er helemaal kriegel van en het is niet erg om snel weer te vertrekken.



We komen steeds hoger en gaan naar de rand van de krater. Deze 17×17
kilometer grote krater onstond toen de vulkaan die er stond volledig instortte.
Het resultaat is een geweldig natuurreservaat met een enorme hoeveelheid wild.
Het uitzicht op de krater en het sodameer in het midden is erg mooi. Ook de
roofvogels die op ooghoogte langs de kraterrand zweven zijn indrukwekkend.



Na een stevige rit bergafwaarts en een soepel laatste stukje (asfalt !) komen
we aan in de Ngorogoro Safari Lodge. Een warme douche! Na het eten en een uurtje
internetten gaan we vroeg slapen. Het is heerlijk om weer in een echt bed te
liggen en een wc bij de hand te hebben…

Het was heerlijk wakker worden in de tent. De nacht was warm geweest, maar we
hadden allebei lekker geslapen en de geluiden rond de tent maakten het alleen
maar echter. Na een korte poedelsessie (water over je gezicht, plassen achter
een struik en tanden poetsen) waren we er klaar voor. Deze keer geen uitgebreid
ontbijt, maar alleen thee en yoghurt, want het wild wachtte!

De truck
bewees nu dubbel zijn waarde: hoog zitten met een open zijkant is heerlijk. Het
licht was prachtig en ondanks wat problemen met de lens van het fototoestel van
Karin, was het al snel plaatjestijd. Samburu National Park heeft vooral veel
olifanten en we zagen enorme kuddes, tot op een paar meter van de truck, met
kleintjes. Verder was de hoeveelheid beesten ook indrukwekkend: buffels,
waterbucks, gazelles (Thompson’s en Grant’s), spiesbokken, giraf antilopen,
giraffes en prachtige vogels (grote trap, gieren, ‘go-away’birds,
secretarisvogel etc.), parelhoenders etc.

Na een paar uur rijden gingen
we terug naar het kamp en daar verzamelden we spullen om naar de lodge te gaan.
Bij het vertrek zagen we een krokodil! Een joekel van drie meter aan de overkant
van de rivier! Geweldig! Bij de lodge wachtte een heerlijk onderbreking: een
zwembad! En na een paar uur zelfs een douche! Koud, maar heerlijk verfrissend!


Na een paar uur zonnen en luieren was het tijd voor de tweede gamedrive,
waarop we opnieuw eindeloos veel beesten zagen. We hebben een lijstje gemaakt,
maar het effect van al die beesten zo dichtbij is onvoorstelbaar indrukwekkend.
Na een heerlijke maaltijd doken we al om half 10 ons nest in: uitgeput, maar erg
voldaan!

Om half acht worden we opgehaald door een aantal Landrovers. Sander, Nancy,
Ans, Monique en wij brengen samen met chauffeur Alex de dag door in de
krater.



En het is geweldig: leeuwenwelpjes onder een andere landrover op de weg, een
hyena aan de rand van het meer, een jackhals tussen de flamingo’s, twee
mannetjesleeuwen bijna naast de auto en verder gnoe’s, buffels, zebra’s,
kraanvogels, gazelle’s en nog veel meer. Een van de dingen die ons het meest is
bijgebleven is toch wel de mannetjesleeuw die tegen onze auto aanplofte om van
de schaduw te genieten. Het enige minpuntje is dat het ook deze laatse game
drive niet lukt om een leopard te zien (en eventueel de boete van 10000
Tanzaniaanse shilling voor de chauffeur omdat hij van de weg afrijdt om een
beter zicht te krijgen op de welpjes…). Na zo’n dag, waarbij we ook nog
picknicken aan een klein meertje en de roofvogels het eten uit je hand
jatten zijn we dik tevreden met de ‘big four’.



Op de terugweg gebeurt er vlak voor ons een ongeluk: Twee Belgische dames met
al de pech van de wereld worden in hun busje aangereden door een veel te
hard rijdende landrover. Verpleegsters Maddy en Mika uit ons gezelschap zijn er
gelukkig snel bij en de schade blijkt mee te vallen.



Na flink wat vertraging komen we aan in de lodge. Bij het eten blijken
twee deelenmers stevig ziek, een aantal ander mensen zijn fors aan de
diarree. Bij ons gaat alles gelukkig goed en we slapen uitstekend.

De dag begint hectisch: reisleidster Nicole verdwijnt met twee zieke
deelnemers naar de dokter, en daarnaast blijken nog drie mensen koortsig en
beroerd. Iedereen is wat bedrukt en we proberen de stemming er een beetje in te
houden en de truck vast in te ruimen. De twee deelnemers blijken malaria te
hebben, maar gelukkig krijgen ze erg goede medicijnen.



Het gezelschap hijst zichzelf in de truck en we vertrekken naar Mto Wa Mbu.
Daar krijgen onder begeleiding van Henry van CTP (Cultural Tourism Programme)
een  dorpswandeling en een lunch. We gaan naar de medicijnman, zien en
proeven bananenbier, en krijgen een rondleiding over een bananenplantage. De
lunch bestaat uit regionale gerechten. Het is bloedheet (34 graden) maar erg de
moeite waard. Bovendien krijgt Karin een huwelijksaanzoek… Helaas blijkt de
man niet in het bezit te zijn van de gevraagde 1000 liter bananenbier als
bruidschat. In Oost Afrika betalen mannen de bruidschat: dit kunnen koeien zijn
of het kan geld of bananenbier zijn. Geen land om te trouwen dus (opmerking
Harro [red]).



Toch maar ongetrouwd gaan we weer de bus in. De rit naar Arusha is zo
voorbij, waar een vierde deelnemer ziek blijkt. Helaas zijn er nauwelijks kamers
over voor de zieken. Wij vinden kamperen ook prima, het tentje staat dan ook
binnen no-time. De bijna Salou-achtige bar zorgt voor het nodige vertier. Pizza
eten, lekkere muziek, drankje er bij en zelfs een pooltafel waarop Harro tot
twee keer toe Alois verslaat.



Het is erg gezellig en ondanks het grote aantal zieken knapte de stemming
behoorlijk op. Tevreden kruipen we om tien uur ons mandje in.

Op dag 5 vertrekken we vroeg in de richting van Thomson Falls. Een eind uit de
richting en eerst terug naar de kampeerplek van dag 2 voor de lunch. Al met al
wordt het een rit van zo’n 7 uur over redelijk brakke wegen.

We beginnen
met een rit door het park, een soort van mini-game drive en een tweede bezoek
aan het Samburu dorp waar we allerlei vragen mogen stellen aan een van de
‘warriors’ over het leven in het dorp. Ook onderwerpen als besnijdenis bij
vrouwen komen daarbij aan de orde. Erg interessant en soms erg shockerend.


We rijden daarna verder over dezelfde slechte weg als de heenweg en
lunchen snel onderweg. Om 5 uur komen we dan op de plaats van bestemming aan:
Thomson Falls Lodge, waar we dus niet kamperen en een echt bed hebben en nog
beter: een warme douche. We eten in het restaurant en na een paar biertjes is
het vroeg bedtijd.

Vanochtend blijken onze twee malaria patienten al behoorlijk opgeknapt. Ook
twee van de overige vier zieken hebben weer wat kleur. Helaas is er weer een
nieuwe patient bij. Een van de mensen gaat voor controle naar het ziekenhuis,
waar dysenterie wordt vastgesteld. Hij krijgt een antibiotica kuur. De overige
zieken komen er met een beetje uitzieken wel weer bovenop.



Voor ons blijven strenge hygiene en een forse dosis vitaminepillen het
devies. En daar voelen we ons tot zover prima bij.



Na vertrek hebben we eerst een boodschappen stop in Arusha, de tweede stad
van Tanzania. We wisselen eindelijk ons Keniaanse geld om en kopen lunch. (Een
gekke combi van vlees-, kaas- en appelbroodjes.) Verder struinen we over de
plaatselijke markt. Een leuke kleurencombinatie van stoffen, groente en vers
fruit, met jongetjes die je achterna rennen met plastic tasjes zodat je die van
hen kunt kopen als je boodschappen doet.



Om half elf zit iedereen in de truck en vertrekken we met een tankstop, een
broodstop en een lunchstop naar de Usambaru Mountains. Een lange maar erg
mooie rit waar we het laatste uur over smalle weggetjes door de bergen
rijden brengt ons naar de camping, waar iedereen besluit dat slapen in een
kamer toch de betere optie is.



Onze kamer is een zelfstandig gebouwtje (een banda) aan de voet van de lodge,
en al gelijk ontdekken we dat we een huisdier hebben. Binnen kruipt een gecko
over de muur en tot Karins verrassing blijken er onder het gordijn nog twee te
zitten… Samen met de naaktslak in de douche en een spin een hele
dierentuin. Gecko’s blijken prima tegen de muggen te helpen die we dan gelukkig
ook de hele nacht niet horen.

Vandaag hebben we een ietswat gedeeld programma. We beginnen na onze eerste nacht in onze dierentuin om 8 uur met het ontbijt. Daarna worden we met 14 man achter in een pickup geladen om samen met Benjamin, een gids van het Cultural Tourism Program (CTP) van de omgeving een tocht te maken. Daarbij gaan we langs een school, een blindeninstituut en een weeshuis, waarbij we door de prachtige natuur wandelen.

Het programma is opgezet nadat men er achter kwam dat het overvallen van toeristen in de regio niet de beste optie was om geld in het laatje te brengen. Daarnaast werd veel van het regenwoud gekapt voor brandhout en om er voor te zorgen dat de laatste beetjes bewaard blijven, word middels dit programma geld vrij gemaakt voor herbeplanting.

Na drie stappen zien we onze gids de bosjes induiken om daarna met een (vrouwtjes-)kameleon in zijn handen er weer uit te komen. De kameleon lijkt na een korte tijd redelijk op zijn gemak en wandelt lustig over handen, mouwen en nek van de deelnemers. Het mannetje wat korte tijd later te grazen wordt genomen is het er duidelijk wat minder mee eens, totdat we een splinter die in zijn wang blijkt te zitten verwijderen. Het verhaal gaat dat in de regio iedere boom zo ongeveer een eigen kameleon heeft en gezien de hoeveelheid die we er nog tegen komen lijkt dat niet overdreven.

Na een korte wandeling bereiken we de lagere school waar 535 leerlingen over 18 leraren en leraressen verdeeld worden. Helemaal trots wijzen ze ons op het nieuwe toiletgebouw dat mede door middel van het CTP betaald is. Een korte test laat zien dat het inderdaad een prima toilet is 🙂 Na een welkomstwoord door het hoofd van de school krijgen we nog een korte rondleiding en zorgen we er voor dat er in de klassen werkelijk niemand meer oplet.

De wandeling gaat verder in de richting van een uitzichtpunt van waaruit het dal prachtig is te overzien. Enorme steile bergen en een kilometers ver uitzicht zorgen voor prachtige plaatjes. Daar voegt ook Karin zich samen met een paar andere niet-wandelaars bij de groep. Ze hebben inkopen gedaan in het dorpje: kilo’s rijst, maismeel, suiker, zeep en verder nog wat melkpoeder en limonade voor het blindeninstituut en het weeshuis waar we vanaf het uitzichtspunt heengaan.

Om een beetje op te schieten proberen we dit keer in totaal 22 man op en aan de pickup truck te hangen en tot grote verbazing en hilariteit gaat dat prima. Een paar man moet er een beetje buiten aan hangen maar met het sukkeldrafje waarmee het gevaarte zich beweegt is dat ook niet echt problematisch. Na een paar keer er af te zijn gesprongen voor wat te steile bergjes komen we aan op de lunch plek. Hier krijgen we bruin brood met kaas geserveerd van de plaatselijke kaasboerderij. Sterk staaltje Nederlandse export. Je mixt gewoon wat Friese bonte koeien met de lokale beesten en binnen no-time geven ze 15-20 liter melk per dag in plaats van een halve liter. Aangezien de bevolking werkelijk geen flauw idee heeft wat ze met de melk aanmoeten sturen ze maar iemand die verstand heeft van kaasmaken en hopla… kaasboerderij. Niet dat daar iemand op zit te wachten (kaas staat niet op het menu van de plaatselijke bevolking) maar het verkoopt wel lekker aan toeristen. Wat zullen we er van zeggen…

De volgende korte wandeling brengt ons bij het blindeninstituut, waar ze op dat moment bezig zijn met examens. We krijgen een kort verhaal te horen van een van de leraren en krijgen de mogelijkheid om hem wat vragen te stellen over het instituut. De beroepsdeformatie van Karin komt een beetje bovendrijven en naar haar zin veel te snel vertrekken we alweer, waarbij we de helft van de inkopen achterlaten.

Het weeshuis is drie minuten lopen verderop. 35 Kinderen tussen de 0 en 2 jaar, waarvan de moeder is gestorven (maar de vader in veel gevallen nog leeft, alleen moeilijk kan zorgen voor zo’n ukkie) verblijven hier. De kleintjes zijn natuurlijk vertederend en alle dames willen wel een uk meenemen. Aangezien de meeste kinderen uiteindelijk terug gaan naar de familie zien we er toch maar van af. Ook hier laten we inkopen achter, die erg welkom zijn. We laten het geheel met wat gemengde gevoelens achter ons.

De terugweg is weer per pickup, een half uurtje met wederom 22 man in en aan de laadbak. Binnen in de laadbak wordt wat geklaagd over gebrek aan ruimte, maar daar hebben een aantal heren die er buiten aan hangen weinig last van (ja, natuurlijk was Harro 1 van die heren… noot red.). Die avond genieten we van de laatste maaltijd die Alois deze reis voor ons heeft bereid. Op speciaal verzoek (en ja, daar had Karin wat mee te maken) maakt hij eigenlijk alle favorieten nog een keer: o.a. heerlijke salade, gefrituurde aardappelen en zelfs een cake! We bedanken hem en Bernard door met de pet rond te gaan en met een “speech”. Daarna borrelen we nog even na en is het tukkie-tijd.

Heerlijk: uitslapen! De wekker ging pas om 8 uur, dus ondanks eerder wakker
worden bleven we lekker liggen. Daarna een warme douche (!), ontbijt en om 9 uur
reden we weg.

Van Thompson Falls Lodge naar het Great Rift Valley View
Point, waar je een schitterend uitzicht hebt over de Rift Valley. Dit is een
vruchtbare scheur in de aarde die ongeveer 500 miljoen jaar geleden is ontstaan.
Op een gammel platformpje schoten we plaatjes en Karin kocht een klein
souvenirtje.

Daarna ging het in vliegende vaart naar Nakuru: langs
lachende en zwaaiende kinderen, langs kraampjes en hutjes, langs velden vol mais
en kool. Veel velden worden dubbel bebouwd: tussen het mais staan
vruchtenboompjes.

Om 11 uur waren we in het centrum van deze eerste
serieuze stad in 6 dagen. Straten, winkels, Internetcafe’s, koffiehuizen…


We posten onze eerste berichten op het net en doken daarna samen nog
even het stadje in: nootjes en chocola en dwalen door de supermarkten. Daarna
waren we in 15 minuten in het park, waar we belaagd door apen de tenten opzetten
en lunchten.

Om half 4 begon de gamedrive. Dit gebied bleek weer heel
anders: een roze lint van flamingo’s langs Lake Nakuru, pelikanen, visarend,
Marabu Storks, bushbucks, buffels en jawel: neushoorns! Verder zebra’s,
gazelle’s, impala’s, bavianen (uiteraard) en twee jakhalzen en een paar
Rothschild giraffe’s. Super! We mochten aan het meertje zelfs een half uurtje de
truck uit: midden tussen het wild. Supergaaf! We sloten het tochtje af met een
uitzicht over het meer.

Terug bij de tent hielpen we Alois met het
schieten van apen met een katapult. Daarna aten we bij het kampvuur terwijl de
buffels op een meter of 20 afstand stonden te grazen en er zelfs een zebra
voorbij rende! Daarna bekaf tukken: heerlijke dag!

Over deze dag hoeven we eigenlijk weinig te melden. Dit is eigenlijk de enige vervelende en langste reisdag van de hele trip. We starten om 7 uur en hebben om half 4 de ferry in Dar Es Salaam. In de bus is het snikheet, stoffig en erg winderig. In totaal maken we drie korte stops en dat is eigenlijk alles wat betreft de busreis.

In Dar nemen we definitief afscheid van Alois en Bernard die terug gaan rijden naar Nairobi. Wij gaan met de boot naar Zanzibar City. De tocht over een gelukkig doodstille zee duurt 2 uur en levert wel een paar mooie plaatjes op. Prachtig azuurblauw water, palmbomen en witte stranden beloven wat voor de komende dagen.

Om 6 uur komen we aan in het Shangani hotel in het centrum van Stone Town, het oude gedeelte van Zanzibar City.  We regelen nog snel twee excursies voor de komende dagen en gaan dan eten in een tent met de naam Mercury’s (genoemd naar Freddy himself, want die schijnt hier geboren te zijn…). Het eten is er prima, en met name de grote gamba’s vallen bij de meeste mensen goed in de smaak.

Tegen de tijd dat we eindelijk in ons bed liggen zijn we helemaal kapot.