Herrie of niet; we sliepen als rozen. Nou ja, de meeste tijd dan. Na een
ontbijtje op het dakterras volgden we Theo naar een van de betere
bezienswaardigheden; de graven van een aantal hoogwaardigheidsbekleders. Een
schitterend complex, dat (op de toeristen na) vredig aandoet na al het
stadslawaai. De graven zelf zijn simpel; nauwelijks meer dan een met eenvoudige
mozaieken bekleedde verhoging. De ruimtes er om heen zijn schitterend versierd,
zoals overal met letters en geometrische figuren. Nooit mensen en dieren om te
voorkomen dat men die afbeeldingen zou gaan aanbidden. De aandoenlijk spelende
jonge katjes op het terrein trokken zich daar weinig van aan en de aanbidding
liet dan ook niet op zich wachten. 🙂

Na een kopje mintthee op een terrasje met uitzicht op het grote plein, liepen
we door de souks naar de Medersa (koranschool) van Marrakech. Nog mooier dan die
in Fes; met een rijk versierd binnenplein, een mooie gebedsruimte en
studenten”cellen” rond kleine doorkijkjes. We fotografeerden ons suf. Leuk!
Experimenteren! Maar waarom al die andere mensen dat dan ook moeten doen… 🙂
Na nog een korte voorleessessie van Theo uit Karins reisgids werden we vrij
gelaten.

Het was inmiddels tijd voor lunch, dus daar begonnen we mee. Daarna was het
tijd voor een uitgebreide “shopsessie marrocain”. Souk in, souk uit, linksaf,
rechtsaf… En ja; ook wij gingen voor de bijl. Los van de prachtige dingen die
ze hier hebben, is het afdingen een sport op zich. Zo zijn we drie kwartier te
gast geweest in een winkeltje van 2 bij 4. Thee (ja, mintthee natuurlijk),
praten over ons land en het zijne en eindeloos steggelen over de prijs. “WAT?!
Voor deze kwaliteit?” Of “Wil je dan dat ik GEEN winst maak!?!?” Dat pareerden
we met dingen als ” Wij moeten er hard voor werken hoor, als studente heb je het
niet breed” (ho ho, alsof die man de waarheid spreekt op dat moment!) of “Nee,
nee, dan HEB ik al geld van haar erbij moeten leggen, hoger kan ik echt niet
gaan!” Dikke lol en met 40 tot 60 procent van de prijs af EN mooie spullen die
van eigenaar wisselen, is iedereen blij. Ze mogen tenslotte best iets aan ons
verdienen.

Na een kort hapje is het nu dus Internet- en zometeen tukjestijd. Morgen
worden we namelijk om half zes (lach niet!) in de bus verwacht voor een excursie
naar de Hoge Atlas, de zuidelijke bergketen van Marokko. We zijn heel benieuwd!