Heel even vroegen we ons af waarom het ook weer zo’n goed idee was, die
excursie. Vijf uur is namelijk nogal aan de vroege kant om op te staan… Zelfs
na een ochtendgebed om in de stemming te komen! Een klein ontbijtje (brood
en jus d’orange) en de mogelijkheid om in de bus weer in slaap te vallen,
maakten het al wat aantrekkelijker.

De zon op zien komen boven het Marokkaanse land is de moeite op zich al
waard. De route de bergen in, met een steeds hoger klimmend zonnetje was niet
voor iedereen in de bus de moeite van het wakker blijven waard, maar mooi was
het wel. Een aantal fotostops en uiteindelijk ook de broodnodige koffiestop
later, reden we de woestijn in. Rond elf uur doemde Ait Benhaddou op aan de
horizon…

Een spectaculair gezicht: de woestijn, een klein riviertje dat zich als een
blauw met groen lint door het landschap snijdt en daarnaast de imposante lemen
kasbah. Een kasbah is een versterkte woonburcht. Op deze plaats staat al een
kasbah sinds ongeveer 300 jaar. Lemen kasbahs hebben een levensduur die meestal
loopt tot de volgende stortregens, maar op deze fotogenieke plek wordt de kasbah
steeds hersteld. Niet in de laatste plaats om als decor te dienen voor een groot
aantal films, waaronder Lawrence of Arabia.

We staken via de zandzakken het stroompje over en beklommen de Kasbah. Het
uitzicht was meer dan de moeite waard: groen, steenwoestijn, lemen huizen en in
de verte de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas…

De rit terug was minstens net zo mooi. We hadden weinig puf meer over daarna
en na een diner op het dakterras van het hotel, ploften we in ons bed. Het
ochtendgebed hebben we volledig gemist.