Vogeltjes kijken, maar dan zonder gids, dat willen we, dus om kwart voor zeven zitten we aan het ontbijt. Van het mooie weer van gisterenochtend is niets te merken. Het is behoorlijk fris (een dikke fleece is geen overbodige luxe) en het is grijs. Toch laten we ons niet tegenhouden. In de tuin van Travelers Rest is niet zoveel te zien, dus we wandelen de straat op. Veel vogeltjes zien we niet (behalve een boom vol reigers en een andere boom vol kraaien), maar we kijken onze ogen uit naar het leven op straat. Er lopen, fietsen, brommen en (auto)rijden al heel wat mensen rond. Een deel van die mensen zijn gevangenen. Op nog geen 100 meter van het hotel ligt een gevangenis, waar we een groep gevangen in goed herkenbare knalgele overalls naar buiten zien komen. Gevangenisstraf betekent hier kei- en keihard werken. Een stukje verderop zien we een kerk en een moskee, er wandelt een groot aantal vrouwen naar het land, in prachtige jurken en met gereedschap en alle kindjes dragen schooluniformen en zijn onderweg naar school.

Na een ruim uur houden we het voor gezien en gaan we terug naar het hotel, waaar Martijn zich om 10 uur aansluit bij Tjerk en Anke voor een workshop Ugandees koken. Het lokale eten vinden we niet heel lekker, maar het is wel leuk om een letterljk kijkje in de keuken te kunnen nemen natuurlijk. Karin gebruikt de tijd tot half 12 om verhalen online te zetten, een wandelingetje te maken en iets te drinken in de Coffee Pot. Daarna voegt ze zich bij de koks en mag ze mee-eten! Rebecca (de kokkin) heeft in nauwelijks verstaanbaar Engels uitleg gegeven en de koks zoveel mogelijk werk uit handen genomen. Ze lijkt er niet erg bij te zijn: tot twee keer toe dreigen er ongelukken. De eerste keer doordat er servetjes in de fik vliegen; de tweede keer kunnen de Nederlandse hulpkoks nog net voorkomen dat een fles olie in vlammen opgaat. Ze is tenslotte nogal gechockeerd door het feit dat die mzungu’s alles nogal smakeloos vinden. Tjerk, Anke en Martijn concluderen dat het ook niet meevalt: de recepten bevatten alleen typen ingredienten en geen hoeveelheden. Ook de volgorde waarin alles moet worden toegevoegd blijft een mysterie. Maar: ze hebben wel lol gehad en uiteindelijk severen ze Matoke (gesmoorde banaan) met geitenvlees, bonenstoof, posho (maismeel met water en een heeeeeel klein beetje zout, wat een soort witte rubberen bal oplevert), pinda’saus’, groene koolsoep en toe avocado met honing. Erbij serveren ze African tea: gekookte melk met theebladeren, verse gember en een klein beetje water. Door een zeefje: klaar. Tja… geen trek? Wij vinden het ook maar beperkt aantrekkelijk, al is de pindasaus heerlijk. Daarna kunnen we geen pap meer zeggen. We brengen de rest van de middag door met lezen, een wandelingetje (waarbij we het net droog houden: als we in het hotel terugkomen barst een enorme regenbui los) en verder niet zoveel. We kruipen bij de open haard en drinken warme thee. Vandaag merken we voor het eerst hoe onze reis ook had kunnen zijn. We horen een toenemend aantal verhalen over weggespoelde wegen, modderlawines, verdronken kinderen door overstromingen en beseffen hoeveel geluk we hebben gehad. En als het dan vandaag even wat minder moet zijn? Ach: gelukkig hebben we een dak boven ons hoofd en een heerlijk bed. Dus na het opnieuw heerlijke eten, duiken we ons bed in. Morgen weg!