Vannacht is het gelukkig vroeg gestopt met regenen, dus onze chauffeur (vanaf nu Bakker, omdat Norbert met Esther, Ivon, Gerrit, Albertine, Pieter en vanaf vanmiddag ook Dominique, in Rwanda zit) ziet er wat vrolijker uit dan gisteren. Hij heeft redelijk geslapen (niet zo koud als de nacht ervoor), de ergste plensbuien zijn even achter de rug en iedereen is op tijd klaar en heeft zijn koffer klaargezet. Na het ontbijt en het nodige inpakwerk zijn we zover. Rien gaat naast Bakker zitten en daarmee zit iedereen achterin lekker ruim. Wij krijgen de plaatsen net achter de voorstoelen: bekend terrein en in deze auto kunnen er wel raampjes open. Na een laatste zwaai-actie naar de geweldige mensen van Travelers Rest, gaan we op weg. Bye, bye Kisoro.

De weg is vanaf direct buiten Kisoro beroerd. We moeten eerst over de bergen terug naar Lake Bunyoni, om de aanhanger op te halen (het ligt op de route, dus het is geen omrijden) en daarna moeten we verder naar Lake Mburo. De bergweg, waar zo hard aan wordt gewekt, is op sommige plaatsen flink beschadigd door de regen. We zien forse modderlawines en op een plaats ligt een vrachtwagen volledig op zijn kop, in de kreukels. Er zijn zo te zien gelukkig geen gewonden, maar het is een nare herinnerig aan de condities. Een stuk verderop blokkeert een vrachtwagen volledig de weg: hij komt niet verder en wij kunnen er niet door. Uiteindelijk laat de vrachtwagen zich terugzakken, glippen wij erlangs en probeert hij het daarna opnieuw. Bakker rijdt rustig en geconcentreerd en iedereen schikt zich naar het onvermijdelijke gehobbel.

Na ongeveer 21/2 uur zijn we over de berg heen en via de hobbelweg terug gereden naar Lake Bunyoni. Iedereen springt de wagen uit om te plassen, benen te strekken en Bakker een handje te helpen met het overladen van de tassen (van het dak naar de aanhanger) en de tenten (van de aanhanger naar het dak). Na ongeveer 20 minuten kunnen we verder. Acht kilometer verder is er ineens asfalt en iedereen slaakt een zucht van verlichting. Het is een forse rit en we trekken in een keer door tot luchtijd. We lunchen bij een mooie tent, die volgens Bakker van de broer van de president is. Het eten is heerlijk, maar we moeten erg lang wachten. Daar komt overigens een manager excuses voor aanbieden, tot onze verrassing.

En door gaat het weer, door een steeds drukker wordend landschap. Tot we na een uur de snelweg verlaten en ineens weer op een onverharde weg zitten. Lake Mburo, het kleinste Nationale Park van Uganda, is nog 23 kilometer verderop. Na een forse hobbelrit staan we ineens aan de gate. Bakker handelt de administratie en financien af en daarna mogen we naar binnen. Meter achter het hek wacht een aantal vervetaapjes ons op en even verder zien we de beesten waarvoor Lake Mburo bekend is: zebra’s en impala’s. We slaan het fotograferen nog even over en rijden eerst naar het kantoortje, waar we een ‘huisje'(vooraf opgezette tent) bijboeken. Eigenlijk zouden wij als enige moeten kamperen in onze eigen tent, maar de campsite is erg ver bij alles vandaan, volkomen verlaten en we hebben de laatste dagen ‘s nachts zoveel regen gehad dat we het niet zien zitten. Een (voor)opgezette tent dus, naast de anderen, voor een paar euro meer. Fijn! Bj het restaurant (met een schitterende ligging, naast de campsite, aan de rand van het meer) bestellen we vast het avondeten en daarna rijdt Bakker ons naar de tenten. De bedden liggen goed en de klamboe’s zijn prima, maar daar is het wel mee gezegd. Simpel, maar adequaat. 

Als iedereen de tassen heeft weggezet en naar het toilet is geweest, maken we ons op voor de laatste gamedrive van deze vakantie. Het dak is open en bij de gate halen we een gids op. Hij gaat ons vandaag meer vertellen over de beesten in dit park en dat doet hij vakkundig. Zo heeft een gids echt een meerwaarde en als hij doorkrijgt dat we ook graag stoppen voor vogeltjes, komt uiteindelijk iedereen aan zijn trekken in dit kleine, maar mooie park. Door de regen van de laatste tijd moeten we de heuvels in voor de zebra’s (die houden niet van natte voeten) en als we dat doen zien we tot ons enthousiasme en dat van de gids en Bakker, een enorme kudde elandherten. Erg schuwe en zeldzame beesten, nauwelijks te fotograferen maar een indrukwekkend gezicht. Volgens de gids is het bijzonder dat we er zoveel tegelijk zien en als we op dezelfde drive nog twee keer (andere) grote kuddes zien, is hij ervan overtuigd dat wij de gelukkigste groep in tijden zijn. Nou, dat vinden wij ook! Ook de zebra’s en de impala’s zijn prachtige en verder zien we veel vogels en overal wrattenzwijntjes met kleintjes; een schattig gezicht.

Rond kwart voor zeven, als het al bijna donker is, zijn we terug bij de tenten en na even opfrissen verkassen we naar het restaurant. Alles per auto, want de delen van het kamp liggen ver uit elkaar. We lopen in het bijna donker van de auto naar het restaurant, terwijl de wrattenzwijntjes nog rondscharrelen en er zo’n 10 meter het water in njilpaarden boven komen. Goed ingesmeerd tegen de muggen eten we een maaltijd waarvan de vis lekker is, maar de rest wat te wensen overlaat. Terwijl we zitten na te praten belt Bakker Esther en geeft de telefoon aan Karin. De verbinding is slecht (veel vertraging), maar Karin meent te begrijpen dat de gorillatracking in Rwanda ‘mooi maar zwaarder dan verwacht’ is geweest, door alle regen. Voor ze zelf veel kan vertellen, wordt de verbinding verbroken. Karin brengt de groeten over en als we aan de koffie zitten horen we ineens een leeuw! Aanvankelijk erg ver weg, maar daarna behoorlijk dichtbij. Gaaf, maar ook wel spannend, aangezien we nog naar de auto terug moeten. En dan zijn 50 meter ineens ver… 

Zonder ongelukken bereiken we de auto en in de lichten van de koplamp zien we de ogen van bosbokjes oplichten en de wrattenzwijntjes rondscharrelen. Bakker brengt ons naar de tenten, waar we na een half uurtje bij een heerlijk kampvuur plassen, tanden poetsen en in bed gaan liggen. De laatste nacht in de bush. ‘s Nachts hoort Karin, als traktatie, de leeuw nog een keer brullen. Tevreden draait ze zich nog een keer om en slaapt verder.