Na een prima nachtje ontbijten we vanochtend op de veranda van ons guest house. Ook deze keer weer een kleinschalig gebeuren, met een kamer of 10 en erg vriendelijk en betrokken personeel. Het ontbijt is uitgebreid zoals we het hier tegenwoordig gewend zijn, met veel verse ingredienten. Tijdens het onbijt komt een van de personeelsleden van het guest house ons vertellen wat we vandaag allemaal zouden kunnen doen. We hebben natuurlijk zelf ook de reisgidsen er al op nageslagen en zijn zelf uitgekomen bij ‘s ochtends wandelen en ‘s middags naar een olifanten opvang in de buurt van het stadje. Voor de wandelingen komt hij al snel met een paar suggesties en kaarten en voor de olifantenopvang met een kortingsbon. Over de service hebben we niet te klagen!

We pakken de auto en beginnen met een rit naar het oude goudmijngebied noordoostelijk van de stad. Hier zijn een aantal mooie wandelingen uitgezet dwars door de bossen en fauna waar dit gebied zo bekend om staat. Nadat we de entrance fee hebben betaald voor het national park komen we al snel weer op een onverharde weg terecht richting ons startpunt. Dit zijn we na onze rit van gisteren wel gewend, en de rit gaat ook prima (hoewel Geeske ergens wel begint te gillen, als Harro de Nissan Huh-Wattuh als rally voertuig gaat gebruiken (wat overigens best lekker gaat). De rit schiet in ieder geval wel lekker op…
Eenmaal aangekomen laden we een rugzakje in met camera en water en onder een toch redelijk knallend zonnetje beginnen we onze tocht. De 5,6 kilometer lange route leidt ons door het voormalige goudzoekersstadje wat hier van halverwege tot eind 19e eeuw heeft gelegen. Toen men er eenmaal achter kwam dat er toch echt te weinig goud in de bergen zat om het geheel rendabel te maken was iedereen vrij snel weer verdwenen en werd het gebied waar aan de natuur overgelaten. Nu herinneren alleen nog de oude straatnaambordjes en een aantal oude mijnschachten aan deze korte maar heftige geschiedenis. De tocht zelf is erg mooi, en met een paar fikse stijgingen in het begin ook nog best pittig. Het landschap is vooral laag begroeid, met een enorme diversiteit aan planten en met name ook bloemen. Overal waar je kijkt zie je wel een andere kleur bloem en weer een ander soort plant. Halverwege de tocht besluiten we nog even een eindje verder te lopen om bovenop een heuvel van het uitzicht te genieten… Althans, zo verklaren we het aan een Zuidafrikaans stel wat we tegen komen. We hebben namelijk een afslag gemist en zijn daarmee een kleine kilometer te ver doorgelopen en mogen ook weer omkeren (En voor de critici op dit gebied: Er hing geen bordje!!). Met een lullige 2 km extra komen we uiteindelijk na dik anderhalf uur lopen aan bij een klein koffietentje aan het begin van de route, waar we allebei wel toe zijn aan een frisje (het is ondertussen tegen de 30 graden).

Omdat het Zuidafrikaanse stel wat we tegenkwamen ons verteld heeft over nog een korte maar mooie route dwars door het bos, besluiten we er nog maar een wandeling bij te doen. Hoewel we hemelsbreed nog geen 5 km van onze vorige wandelplek af staan lijkt het wel alsof we totaal ergens anders zijn geland. We lopen een tocht van ongeveer 2km dwars door dichtbegroeide bossen langs en over (en voor sommige mensen: in) een klein beekje en eindigen dan bij een klein watervalletje. We houden een korte pauze en stekkeren dan dezelfde 2 km weer terug. Het stel heeft niet teveel beloofd, een erkelijk prachtige route die erg eenvoudig te bewandelen is.
Het is ondertussen tegen enen, en nu worden we toch wat hongerig: We besluiten te lunchen bij een Italiaans tentje aan de waterfront in Knysna en dat bevalt prima: In de schaduw en met een heerlijk briesje in ons nek genieten we van twee prima pasta’tjes. Al snel besluiten we dat we vanavond maar weer een korte picknick in het hotel gaan houden (zeker na onze fantastische ervaring in het stadje de nacht er voor).

Volgende stop: Olifantjes! Op zo’n 30 kilometer ten westen van de stad ligt de Knysna elephant camp, waar met name olifanten-weesjes worden opgevangen en een redelijk vrij bestaan kunnen leiden. Een van de highlights is hier dat je vlakbij deze kolossen kunt komen en ze kan voeren. Dat laten we ons geen twee keer zeggen en na het betalen van onze entree kopen we twee emmertjes fruit. Een trekker met aanhanger neemt ons na een korte introductievideo mee richting de olifanten die ergens op het terrein rondbanjeren. De olifanten hebben hier zelf alle vrijheid in, hun begeleiders lopen achter hen aan in plaats van dat ze ze ergens heen leiden. Uitzondering is dat ze ‘s avonds binnen in een aantal hekken slapen, omdat ze anders de neiging hebben bij de buren naar binnen toe te denderen. Veel overtuiging hiervoor hebben de beesten niet nodig, de hokken worden gewoon vol met eten gelegd.
Als we in de buurt van de olifanten komen, komen ze al snel op ons afgelopen. De beesten weten erg goed dat er met de toeristen ook altijd een paar emmers lekkernijen meekomen en even later staan ze keurig achter een uit treinrails aan elkaar gelast hekwerk te wachten. Niet dat ze er niet om heen kunnen lopen (er is niets wat ze tegenhoudt), maar ze weten dat ze alleen daar wat te eten krijgen. In totaal staan er 8 olifanten al op ons te wachten, 3 relatief kleine (tot een jaar of 4) en een aantal volwassen olifanten. Na een korte uitleg hoe we ze kunnen voeren kan het feest beginnen. Zoals ons al is verteld duwen de grote olifanten de kleintjes zonder pardon opzij om aan meer eten te komen, en het is dus best even mikken om er voor te zorgen dat ook de kleintjes wat krijgen. Een van de kleintjes is dat gezeur ook wel beu, en loopt doodleuk om en komt tussen ons in staan om ook wat eten te scoren. De begeleiders zijn dit duidelijk al gewend, maar doen er weinig aan… Het zijn hier duidelijk de olifanten die het voor het zeggen hebben, en dat voelt toch wel erg goed. De emmertjes zijn binnen de kortste keren leeg en de beesten vinden ons duidelijk minder interessant. Ze lopen rustig verder om te grazen en dit is het moment dat we rustig naar ze toe kunnen lopen en ze aan kunnen raken! We schieten ladingen plaatjes, met name van twee jonge mannetjes van 3 en 4 jaar die elkaar een beetje lopen te etteren. Daarnaast praten we uitgebreid met een van de begeleiders die veel uitlegt over de totaal verschillende aanpak die ze hier kiezen ten opzichte van soortgelijke kampen in Azie. Het is inderdaad wel duidelijk dat er een behoorlijk verschil in zit en dat deze beesten veel meer vrijheid hebben dan de meeste olifanten in Azie!

Nadat we afscheid hebben genomen van de ‘Ellies’ rijden we het stadje in en halen bij de supermarkt wat fruit en wat kaasjes. Terug in het hotel springen we snel onder de douche, lezen en schrijven we nog wat en vertrekken dan richting de veranda met een heerlijk gekoeld flesje witte wijn (jawel, wederom!). Het weer is heerlijk, de wijn en ons avondeten zijn prima en na weer een fantastische dag vertrekken we rond 9 uur richting onze kamer voor meer verslagen en een tukje. Morgen een lange rit richting ons eerste wildpark in Addo!