We beginnen vanochtend met een heerlijk ontbijt op het ietwat vriendelijkere tijdstip van kwart over 8. Het weer is helaas onveranderd van de avond er voor, het is bewolkt en er valt regelmatig een bui. We besluiten er vandaag maar zelf op uit te gaan en willen beginnen met een self-drive door het St Lucia Wetlands park naar Cape Vidal, het noordelijkste puntje wat met de auto te bereiken is, zo’n 35 kilometer in het park.
In onze coole bolide rijden we door het park waar we al snel een kudde nijlpaarden in het water zien liggen en daarna is het telkens weer raak met kudu’s, bushbucks, zebra’s, wrattenzwijnen en buffels. We merken al snel dat je ook met self drive een boel kunt zien, maar missen wel het commentaar en de uitleg van een gids. Zeker omdat we bij sommige beesten toch echt niet een goed idee hebben wat het is.
De tocht zelf is prachtig en de meeste tijd zowaar droog, zodat we ook her en der wat zandpaden kunnen pakken om meer te kunnen zien. Na anderhalf uur rondrijden eindigen we in Cape Vidal. De harde wind en de bewolking doen ons besluiten om maar niet te gaan snorkelen en zwemmen, hoewel we wel een paar die-hards in de golven van de Indische oceaan zien liggen. Voor de rest is er in Cape Vidal niet veel te beleven en ook het kopje koffie waar we op gehoopt hadden gaat niet door. Als het dan ook nog begint te plenzen, zijn we het zat. We stappen in de auto en rijden in een uurtje terug naar St Lucia waar we heerlijk koffie drinken en lunchen bij een leuk koffietentje. Daar besluiten we ook dat we eerst maar even terug gaan naar het guest house voor een rustig middagje en dat we om 4 uur met een boot meegaan de wetlands in voor een game-boat-drive.

Het weer is ondertussen weer een stuk beter en uiteindelijk zitten we op ons eigen balkon een potje te kaarten wat Geeske door enorm vals te spelen nipt wint. Iets voor vieren vertrekken we richting de steiger waar we de boot pakken. We zitten op het dak met nog zo’n 10 andere toeristen en worden af en toe door de luidspreker gewezen op de krokodillen en de hippo’s die in en langs het water liggen. Af en toe komen er ook wat zonnestralen tussen de wolken door en die zorgen voor prachtig licht en een mooie regenboog. Met name de visarenden die aan de kant mooi in de zon zitten zien er prachtig uit. Met een prachtige show door wat nijlpaarden cruisen we twee uur lang rond en leggen tegen zessen weer aan bij de steiger.

We dumpen de auto bij het guest house en besluiten een drankje te gaan doen in het stadje en aangezien we daarna gelijk een hapje willen gaan eten is een auto wat minder handig. Met 10 minuten lopen staan we in het centrum en pakken een terrasje aan de hoofdstraat. Terwijl Geeske haar wijntje drinkt en Harro aan zijn tweede gin-tonic (zuiver medicinaal natuurlijk) denken we even dat we nu al teveel gedronken hebben: Op nog geen 10 meter van ons af loopt er een nijlpaard over de parkeerplaatsen naast het restaurant! Er komt een auto de hoek om die toch even op zijn remmen moet en dan zien we pas hoe enorm groot het gevaarte is. Het beest lijkt zich niet aan de auto te storen en loopt er via een andere parkeerplaats omheen en loopt de hoofdstraat in om even later via een zijstraat te verdwijnen. Terwijl we in de verte nog flitsen zien van alle foto apparaten staan onze monden nog open van verbazing.
Na onze drankjes lopen we toch enigzins voorzichtig richting een Portugees restaurant even verderop: We hebben niet zo’n zin om het gevaarte zo midden op straat tegen te komen. Het eten bij het restaurant is prima en na nog een wijntje en een paar biertjes besluiten we om terug te lopen naar ons guest house. Enige uitdaging: De zijstraat waar we in moeten is ook precies de zijstraat waar een paar uur eerder de hippo in is gewandeld! Met heldenmoed en doodsverachting en terwijl Harro iets murmelt over acceptabele verliezen en iets met Darwin en mensen die harder kunnen lopen dan anderen, lopen we zonder enig probleem naar ons guest house waar we op ons balkon nog wat drinken en dan rustig in slaap vallen.