Om half 8 stipt zitten we de in het gratis transferbusje van het hotel. Deze keer gaat alles uitstekend en we zijn bijzonder tevreden met onze hotelkeuze. Uitstekende ligging, uitstekende kamer en uitstekende service. Als we ooit nog terugkomen dan weten we het wel: Suba Hotel it is!

Voor nu maken we graag nog even gebruik van die uitstekende service: we worden keurig voor de deur van de juiste terminal afgezet. Het afgeven van de baggee is een eitje, maar daarna zijn we blij dat we op tijd zijn. Het gaat prima, maar man oh man, wat is die luchthaven toch groot. Douane-controle (exitstempel), enorm lang wandelpad, lift, treintje, nog meer wandelen en dan komen we in de buurt van onze gate. Tijd voor ontbijt. Dat vinden we bij een café ‘tje. De koffie vinden we bij de Starbucks ernaast. En na nog even door de tax-free area wandelen (we kunnen geen winkel meer zien straks, als we uit Dubai weg zijn) lopen we naar de gate. Via een stukje wandelen, een paar roltrappen, een bus en een vliegtuigtrap komen we op rij 21 van het emirates-toeste naar de Seychellen terecht. Aan het raam en in het midden: de stoel aan het ganpad blijft leeg.

De vlucht begint fantastisch: we vliegen met een boog over de stad, het water op en terug naar land. Rechts uit het raam zien we Palm Jumeira, de tweede palm er achter en onderin het raam de Burj al Arab! Martijn weet er zowaar een aardige foto van te maken, met zijn telefoon, in de paar seconden die hij heeft als we er overheen vliegen. Als we verder vliegen zien we hoe dun het laagje stad is dat de woestijn van zich af pobeert te houden. Die woestijn is eerst geel, dan rood en dan rostachtig, als we zuidelijk over Oman en Jemen vliegen. En dan is er oceaan.

Om half 3 lokale tijd (twee uur later dan in Nederland, net als Dubai) landen we op de aistrip van Mahé, het grootste en drukst bewoonde eiland van de Seychellen. Die airstrip ligt aan de rand van het eiland, bijna in zee. Om er te komen vliegen we steeds lager over het prachtig groene eiland. Het is er bewolkt en in de verte zien we een bui, maar wat is het groen! Als we zijn geland stappen we in een vochtige warmte van ongeveer 27 graden. Erg plakkerig; ene heel ander soort hitte dan de ondraaglijke 35+ van Dubai, maar ook best pittig.

We leveren de ingevulde gezondheidsverklaringen in, mogen in de rij voor de douane, krijgen daar een stempel en wandelen door naar de ene band die de beschieden hal rijk is, waar onze banen al aan komen rollen. Hopla, een laatste controle van onze handbagage en daar gaan we. Tussen een lading mensen door, naar Alpha Rent a Car, waar we keurig de door ons gevraagde Hyundai i20. Klein, maar prima voor de bescheiden omvang van een eiland. We stellen de boel in (we hebben Foony weer mee, de gratis kaarten ophet appje OSMAND op Martijn’s telefoon) als het enorm begint te regenen. Het hoost echt, alsof de douche is aangezet! We willen niet meteen gaan rijden in deze stortbui en gebruiken de tijd om nog even te pinnen. En dan gaan we er vandoor.

Onderweg hebben we pech: het hoost af en toe opnieuw. Een uitdaging voor Martijn, die ook nog geacht wordt links te rijden en dat in een land met nogal ongeduldige chauffeurs. Maar: hij rijdt weer eens alsof hij zijn hele leven niets anders heeft gedaan. En ondertussen kijken we onze ogen uit. Wat is het groen! We weten nu waarom (al die regen natuurlijk). De wegen zien er goed uit en vlak bij Victoria (de hoofdstad) komen we in de file terecht. Dat geeft ons wat extra tijd om te zien hoe klein deze stad eigenlijk is: het is één van de kleinste hoofdsteden ter wereld! We zijn er, ondanks de file, zo doorheen. Dan rijden we de berg op en over en zijn we in Beau Vallon, waar we onze cottage vinden. 

Cyrill van Beach Cottages heet ons van harte welkom als hij naar buiten komt lopen met ook voor ons een grote paraplu. Nee, het is niet normaal dit weer. Oktober is normaal juist rustig, met veel zon, weinig regen, helder water… En helaas: de voorspellingen voor de komende dagen zijn ook niet best… Hmmm, dat is natuurlijk niet het nieuws waar we op zaten te wachten, maar niet getreurd: het is niet koud en we zijn op de Seychellen! En we krijgen een prachtig appartement: keurige, functionele keuken, uitstekende slaapkamer, mooie badkamer en als bonus een heerlijk balkon! Cyrill geeft ons een berg informatie, een kaartje en vertrekt met de opmerking dat als we iets nodig hebben, we niet moeten aarzelen het te vragen.

We verkennen ons appartementje, kijken uit over de zee die een meter of 50 verderop ruist en besluiten dan boodschappen te gaan doen. We rijden een stukje terug, waar we zoals Cyrill al aangaf een supermarkt vinden. Twee zelfs. In de eerste doen we boodschappen: in de tweede doen we één dezer dagen boodschappen, als we hapjes willen eten! Voor nu halen we sap, thee, ontbijtspullen, chips, fris… De rekening is alsof je een emmer water leeg gooit: brr, we wisten dat deze eilanden niet goedkoop zijn, het eerste bewijs daarvan is toch een beetje jammer!

Terug in ons appartementje merken we dat het snel donker wordt. Rond half 7 is het licht helemaal weg: we zitten duidelijk dicht bij de evenaar. Tijd om iets te gaan eten en drinken en vandaag gaan we voor de makkelijke optie: we wandelen naar Le Meridien Fishermen’s Cove, het restort naast ons. Via de weg, zonder stoep en verlichting dus met een lichtje en een schietgebedje dat de automobilisten opletten. Het is gelukkig niet ver: 50 meter over de weg en dat de oprit naar het resort. Er zijn drie gelegenheden om wat te gaan eten: een heel chique visrestaurant, een buffertrestaurant en de bar. Wij vinden onze weg naar de bar (uiteraard) en vinden daar erg vriendelijke bediening, een uitstekende cocktail en een lekker hapje. Martijn een haloumi-wrap; Karin een steak sandwich. Met frietjes natuurlijk. De bar is erg mooi, heeft lekkere muziek en zo te zien is het een luxe resort met een mooi zwembad, uitzicht op zee… Behalve als het donker is natuurlijk. We vinden het nog wel wat warm (graadje of 26), maar dat went vast snel. Nu hopen dat we morgen wat zon hebben. Proost: op de seychellen