Eigenaar Cyrill vraagt wat angstig of we het naar ons zin hebben gehad, met al die regen? We stellen hem gerust: het was heerlijk en we hopen dat we nog een keertje terug kunnen komen. Regelt hij dan iestje meer zon? Hij lacht. De tropen, wat doe je er aan? Maar het beloofd op te knappen, vanaf morgen. Dat wil zeggen, dat zeggen ze. Hij hoopt het voor ons. Na een laatste zwaai rijden we naar de boot.

Daar leveren we de auto in, bij dezelfde man die hem aan ons uitleverde. Hij zit geduldig te wachten, in de auto. Ook hij vraagt of we het leuk hebben gevonden? Die hoeveelheid regen, dat is echt niet normaal. Eind november, dan is het normaal. Nu hoort er alleen af en toe een buitje te zijn. Heel vervelend voor ons. Ach, zeggen we, nu weten we waarom het groen is in het paradijs…het regent er nogal veel! Hij moet heel hard lachen. “May God give you sunshine”, zegt hij. “And you” zegt Karin en met een vriendelijke zwaai nemen we afscheid.

De tickets zijn zo gekocht. Niet heel goedkoop (ongeveer 55 euro p.p.), maar dan zijn we straks ook in iets meer dan een uur op Praslin. We checken de tassen in en wandelen naar het café’tje dat naast de kade zit. Kunnen we hier ijskoffie krijgen, vraagt Karin een aan ober. Hij kijkt haar aan, kijkt naar de stampvolle zaal en vraagt met een grijns: wilt u de boot halen? We moeten enorm lachen en bestellen in plaats daarvan aan de bar een frisje. Daarna kijken we visjes aan de rand van de kade en gaan we in de rij staan. Als Karin achterom kijkt vouwt ze ineens haastig haar paraplu uit. Martijn kijkt om en doet hetzelfde. en daarom zijn we de enige twee die niet nat worden van het begin van de bui. We staan met overlappende plu’s met het Duitse stel achter ons en vinden dat alle vier duidelijk een goed idee. Wij stiekem ene beetje extra, want de wind komt van achteren… gelukkig is het ook zo weer droog en mogen we aan boord.

We vinden een uitstekend plekje op het bovendek en als we wegvaren blijkt dat een prima plek: een windje, een beetje uitzicht en toch beschermd tegen de regen. Die neemt af als we in de buurt van Praslin komen. Onze eerste indruk van dat eiland is positief: net zulk mooi water, net zo groen en minder bebouwing dan Mahé! Maar we zijn nog niet klaar vandaag. Terwijl Martijn in de rij voor de tassen gaat staan, schiet Karin van boord en regelt twee retourtjes naar La Digue. Vandaag heen, zeg maar ‘nu’ en woensdagochtend terug. Ze krijgt de tickets (een stuk goedkoper: ongeveer 27,50 p.p. voor een retourtje), bordingpasses en dan is het wachten op de laatste tas. Dee paarse tas van Karin komt als ALLERLAATSTE tas van boord, terwijl die van Martijn bijna de eerste was, dus we vragen ons (terwijl we ons naar de veel kleinere catemaran haasten) al grappend af of ze ruzie hebben gehad. We geven ze de opdracht om het bij te leggen en zien erop toe dat ze op de kleine ferry naast elkaar komen te staan. Wij vinden een plekje op het bovendek en binnen een kwartiertje zijn aan de overkant.

We hebben gehoord dat La Digue bijna autoloos is (alleen wat taxi’s en kleine vrachtwagentjes) en dat vervoer van mensen per ossenkar en (vooral) te voet en op de fiets plaatsvindt. We zijn dan ook wat teleurgesteld dat we een behoorlijke rij taxi’s zien, dat er geen ossenkar is te bekennen en dat er wel vrachtwagentjes met open laadbak èn golfkarretjes rijden. En gelukkig ook heel veel fietsen. Wij kiezen er voor om te lopen naar Cabanes des Anges, onze slaapplaats voor de komende drie nachten.

Martijn sjouwt de grote tassen. Karin’s schouder, die haar al maanden dwarszit, doet het weliswaar beter, maar om nu meteen een kwartier te gaan lopen met 15 kilo… Ze sjouwt de kleine tassen en haar flippers. En gelukkig blijkt het eerder 8 dan 15 minuten lopen. Toch zijn we behoorlijk verhit als we aankomen. Voor ons komt net een golfkarretje aan, met vier mensen. Die gaan voor; willen we heel even gaan zitten? We zoeken een bankje op en kijken alvast even om ons heen: groene tuin, prachtige bloemen, lekker zwembad, mooi opgezet. Check: positieve eerste indruk! Als we worden geholpen wordt die versterkt en als we de kamer zien helemaal. Wauw! Die is echt schitterend en zeer tevreden gooien we de tassen in een hoek. Eerst maar iets eten. 

We hebben onderweg gezien dat Le Repaire, een Italiaans restaurant op nog geen 50 meter afstand, open is. En dingen die open zijn op zondag op La Digue, die moet je koesteren. Dat is (nog) niet veranderd ten opzichte van de verhalen. Bovendien staat dit restaurant goed aangeschreven en na één lunch kunnen we dat beamen: het is heerlijk! We delen een versgebakken ‘foccacia’ (denk minipizza met olie en oregano) en daarna eet Martijn een kleine portie risotto en Karin een garnalencocktail. Heerlijk! We reserveren meteen voor vanavond, want die ENORME pizza’s die we voorbij zien komen, die zien er ook heel lekker uit! 

Daarna gaan we terug naar het hotel. We lopen er voorbij en wandelen een stukje verder: het is eigenlijk heel lekker weer en er dreigt zelfs zon door te breken. We zien het reservaat voor ‘la veuve’ (de weduwe) de populaire naam voor de black paradise flycatcher. Deze bedreigde vogel komt alleen hier voor en dan vooral in dit reservaat. Het informatiecentrumpje is gesloten en we zien alleen grote fruitbats overvliegen. Oh en de muggen zijn er natuurlijk meteen, zo te voelen… We wandelen terug naar het hotel en proberen de enorme webben met ‘palmspiders’ (enorme spinnen in joekels van webben) te negeren. Ongevaarlijk (voor mensen), maar doodeng wat ons betreft. Jukkie!

Terug in het hotel kijken we elkaar aan: zwembad? Zwembad! Het is niet heel groot, maar ook hier is het water ‘natuurlijk’ heerlijk en we poedelen vrolijk een aantal rondjes. Daarna gaan we heel even in de zon liggen, maar zelfs met factor veel voelen we de zon (te hard) branden. We gaan naar de kamer, spoelen onszelf en onze spullen uit (daar zijn we na deze vakantie expert in, denken we) en trekken iets anders aan. Op naar de Fishtrap, een splinternieuw café aan de haven, van dezelfde eigenaar als ons hotel, waar gratis Internet is te vinden (enige minpuntje aan ons hotel: schreeuwend duur internet, dus dat hebben we even laten zitten), lekkere drankjes worden geschonken en er uitzicht is op zee en een mogelijke zonsondergang. 

En jawel: met een cocktail (Karin) en een biertje (Martijn) zitten op het strand en zien de lucht verkleuren. De zon zelf zit eerst achter een wolk en dan achter een eiland 9Praslin), maar dat mag de pret niet drukken. Geen regen, uitstekend uitzicht, lekker drankje, goed gezelschap. We vermaken ons prima en als het helemaal donker is rekenen we af en vertrekken we naar Le Repaire. Daar genieten we allebei van een prima pizza en Karin van nog een cocktail. Die komen nogal aan dus het is een vrolijke boel als we (gewapend met lampje, want zoveel lichten zijn er niet op de donkere straten van La Digue) terugwandelen naar ons hotel. Tukkie!