Het kost weer even moeite om alles economisch in onze tassen te krijgen (we zijn allebei nog niet echt gewend aan de ruimte die de duikbril, snorkel en flippers innemen, al zijn we nu al vreselijk blij dat we ze hebben gekocht en meegenomen), maar uiteindelijk zijn we ‘natuurlijk’ eerder dan gepland klaar voor vertrek. Miss Sally komt afscheid nemen. We krijgen een cadeautje van haar: een zakje van de eigengemaakte kokosprut! Meenemen en thuis kan je het in de koelkast nog een half jaar bewaren, zegt ze. Wat ontzettend lief! We zwaaien en zwaaien nog een keer en laten haar achter terwijl ze ons huisje binnenrent: de volgende gasten komen er al weer aan.

Wij gaan op weg. Eerst even extra pinnen. Dan rijden we ‘buitenom’, over de mooie route langs het water, naar de jetty. Daar kopen we twee kaartjes voor de boot terug naar Mahé. Vervolgens willen we wat eten. We hebben maar een klein ontbijtje gegeten en zouden eigenlijk graag willen brunchen. We weten dat PK’s open zou moeten zijn èn ‘ontbijt’ heeft tot 4 uur, dus dat gaan we doen. Helaas: PK’s is open, maar er is geen kok! Een zeer gefrustreerde serveerster zegt dat ze ook geen idee heeft wanneer hij komt. 11 uur…? Hmmm, dat is ons te onzeker èn met de snelheid die iedereen in de horeca hier heeft (eigelijk juist niet dus) te laat omdat we om kwart over 12 bij de boot moeten zijn. Geen PK’s dus (snik), dus we rijden door naar onze favoriete internettent Paradise Sun. Daarvan weten we in ieder geval zeker dat ie open is en misschien…? Nee, een drankje is geen probleem, maar het ontbijt is net opgeruimd! Dan wil je toch niets eten! ehm, nee, sorry, onze fout… We nemen dus maar een drankje, genieten van het uitzicht (het is opnieuw geweldig weer), lezen nieuws en kletsen een beetje met Nederland.

Om 12 uur laten we de auto achter bij de collega van Miss Eugenia. Ze loopt een snel rondje om de auto, checkt de benzine en steekt haar duim op. Prima, klaar! We vinden het wel releaxed hoe we hier een auto kunnen huren, ophalen en inleveren! We wandelen met de tassen naar de jetty en ploffen daar in de schaduw. Martijn gaat even kijken of er hier iets te eten te krijgen is, maar behalve een wat dubieus uitziend kip-ding, dat hij niet helemaal vertrouwd is er niet veel. Dan maar een extra drankje en een zakje meegebrachte chips en wat pinda’s zodat we in ieder geval iets in onze magen hebben. Het is dan wel mooie weer, maar het waait nogal, dus we verwachten een nogal hobbelige overtocht. We zoeken zodra de boot er is en we aan boord mogen een plekje achterin op het bovendek op.

De overtocht is inderdaad niet heel rustig (we hebben wat medelijden met de bleke, stille, slapende of luidruchtig overgevende mensen), maar onze magen houden zich uitstekend en na een dik uur zijn we aan de kade van Mahé. Daar wacht Rickie (van Aplha Rent a Car, waar we ook onze eerste auto op Mahé huurden) ons op, met een bordje met Martijn zijn naam. Hij neemt ons mee naar een kleine witte… ehm wacht daar loopt hij voorbij?! De auto waarvoor hij stopt is een stevige Daihatsu Terios. En nog een automaat ook! Dat is een stevige upgrade en dat is heel attent van Lucie, de vrouw met wie Karin al een tijdje contact heeft via e-mail over de huurauto’s. Karin neemt zich voor om haar een bedankmailtje te sturen en tevreden rijden we weg door een gelukkig op dit tijdstip rustig Victoria.

We rijden langs de luchthaven (nee, over een paar dagen pas!) door een steeds groener en rustiger deel van het eiland. Als we oversteken naar de westkust zien we onderweg ineens akkkerbouw en (de lokale variant van) kassen! Dat hebben we nog niet eerder gezien en beantwoord een deel van onze vraag waar (een deel van) het eten voor de eilanden vandaan komt. We slingeren de bergpas over en na nog een klein stukje rijden, rijden we de enórm stijle oprit van La Residense op. Hier hebben we een appartementje voor de komende drie nachten. Een aanvankelijk wat stugge vrouw, die gelukkig langzaam wat ontdooit neemt ons mee. Tot onze verrassing niet naar één van de kleine appartementjes in het centrale gebouw, maar naar een schitterend vierpersoonshuis, met een werkelijk fantastisch uitzicht op baai! Ja, ze heeft ons maar een upgrade gegeven. Ook al, we worden verwend vandaag! We bedanken haar uitgebreid en zijn gepast onder de indruk van het huis. Het is erg open en daar moeten we een beetje aan wennen. Het maakt dat het huis relatief koel blijft, maar de schuifhekken (veilig, maar volkomen open) en houten deuren met houten lambrizering maakt ook dat we visioenen hebben van allerlei creepy crawlies die ons kunnen bezoeken. Maar goed: we zien (en horen) dat we in ieder geval een flink aantal gekko’s in het huis hebben. We hopen dat die het wildbestand in toom weten te houden.

We droppen onze spullen, waarna Martijn even boodschappen gaat doen en Karin de zooi ordent. Martijn komt terug met yoghurt, cornflakes, sap … en twee Breezers! Tevreden ploffen we op onze veranda, genietend van het uitzicht en ons drankje. Dat komt behoorlijk aan, wat ons er aan herinnert dat we nog erg weinig hebben gegeten vandaag. Gelukkig zit Anchor Café op loopafstand!

Nu is lopen op de Seychellen best een beetje een uitdaging. Zaken als een stoep, straatverlichting of rustig rijdende auto’s zijn schaars. We gaan dus lopen als het nog licht is, zodat we in ieder geval de heenweg een goede kans hebben om heel aan te komen. We lopen de steile oprit af, wandelen de bocht om en hoeven dan alleen nog maar de heuvel af. Als we in de berm lopen zien we schuin boven ons tussen de heg en de stroomdraden enorme webben en reusachtige palmspiders zitten. Getver: ze bewegen niet en we weten echt wel dat ze niets doen, maar zijn gewoon te groot! Als we een stroompje oversteken zie we allerlei rood-paarse krabben rondscharrelen. En even verderop ligt Anchor Café. Buiten zitten maar? Het lijkt droog te blijven en zo kunnen we van de zonsondergang genieten.

Dat laatste lukt wat minder (de zon gaat ineens uit achter de horizon en dat was het dan wel), maar we zitten prima, genieten van het eten en het personeel is erg aardig. Hier kunnen we nog best een keer terug morgen of overmorgen! Voor nu is het wel klaar: we wandelen na het eten voorzichtig terug naar ons appartement. We komen heelhuids aan. Helaas net als twee enorme zwarte spinnen, die de gekko’s net te snel af zijn. Martijn werkt ze vakkundig en snel naar buiten. Brrr. Als we denken dat dat het dan wel is, worden we in de slaapkamer nog even getrakteerd op een enorme kakkerlak. Ook die zwiept Martijn naar buiten en dan trekken we de muskiettennetten strak om de bedden, doen de geluidloze (ja echt!) airco aan en vallen onder een laken in slaap. Morgen snorkelen!