Reisverslag.org

De laatste volle dag in the Beach Cottages en we zullen deze plek missen! We hopen dat we er nog eens terug mogen komen, bij voorkeur dan met iets mooier weer. De zon schijnt als we opstaan en we eten snel ontbijt. Snorkelen! Als we langs de weg begonnen zijn met de wandeling naar het strand (omzwemmen was toch wat ver) zien we een enorme regenwolk aankomen… Oh bummer, dat hoeft toch niet! We besluiten maar terug te gaan naar ons eigen baaitje: dan zwemmen we dat wel wat verder uit…

Daarbij denken we allebei dat dat misschien wel tegenvalt, maar dat we dan tenminste geen spullen te liggen doorweken op het strand. Als we in het water liggen blijkt dat de bui tegen de bergen geplakt blijft, maar beter nog: het snorkelen is echt geweldig! Verreweg het mooist tot nu toe! We zien tientallen vissoorten, met als hoogtepunten een schitterende boxfish en een bescheiden murene! Hij schiet een holletje in voor we een plaatje kunnen maken en we zien alleen zijn lijf nog een stukje, maar we zijn helemaal opgetogen. Alle andere vissen kunnen op (bijna) net zoveel enthousiasme rekenen. Het koraal is hier prachtig en het stikt er van de vis in alle sorten, maten en (vooral) kleuren. Als tussendoor de zon af en toe doorbreekt en het zicht en de kleuren daarmee verder verbetert, is het helemaal een cadeautje.

Dik en dik tevreden komen we ruim anderhalf uur later het water uit. Gerimpeld en moe, maar oh wat was dit leuk! We douchen, wassen onze haren (bij Karin komt er anders inmiddels helemaal geen borstel meer door, ondanks eerdere spoel- en contioning acties) en daarna doen we de afwas, doet Karin een handwasje en zet Martijn thee. De was (het duurt even: de wasbak is bescheiden, dus het moet in een paar keer) gaat op het het droogrek en twee kopjes thee (ieder) later zijn we er klaar voor. We hebben wat gezocht naar een lunchgelegenheid, maar toen Karin een sushi-tent met goede recenties spotte, op 5 minuten rijden afstand, was ze verkocht. Martijn zwicht: ze hebben ook andere hapjes, dus vooruit. Karin straalt.

De tent is onderdeel van een groot hotel, aan een prachtig stuk Beau Vallon strand. We zitten hoog, kijken uit over zee en genieten (al zijn we blij met ons eigen kleine, rustige appartementje en privébaaitje). En de tent zelf voldoet helemaal aan de verwachtingen: heerlijke sushi en sashimi, heerlijke alternatieve happen, uitstekende salades… en prutbediening. Het is zo slecht dat het hilarisch wordt en omdat het eten zo lekker is en we al vrij snel in ieder geval één deel van onze bestelling hebben, blijft het leuk.

Als we uiteindelijk hebben betaald (dat valt nog niet mee…) rijden we door naar de supermarkt, pardon de hypermarkt in Victoria. Ja, we hebben een net geopende nóg grotere supermarkt gevonden, dus daar gaan we hapjes halen… denken we. Niet dus: er is veel van van alles, maar niets wat ons blij maakt als het gaat om ingrediënten voor een avond hapjes. Hmm, leuk om even te zien, maar dan gaan we wel even door naar de Spar-supermarkt. Dat geeft ons meteen een goed excuus voor een ijskoffie bij Boardwalk èn het spotten van een behoorlijk forse rog in het water! Als het begint te regenen wandelen we naar de Spar. Hier zullen we toch wle slagen? 

Eh nee dus! Geen stokbrood, geen lekkere kaasjes… Ok, dan zit er niets anders op: terug naar het dorp en naar die kleine supermarkt met de superhapjes! Als we uit de parkeergarage komen rijden stopt het met zachtjes regenen. Het begint steeds harder te regenen en tegen de tijd dat we de berg op rijden hamert het water op de auto, stroomt het via de weg van de berg af, kolkt het door de goten… Zelfs met de ruintenwisser op de hardste stand zien we nauwelijks wat. Iedereen ‘kruipt’ de berg op en Karin is voor de zoveelste keer deze vakantie blij dat Martijn zo’n goeie chauffeur is. Als we stoppen in het dorpje blijkt hij ook nog een echte gentleman. Hij gaat wel even de regen en de supermarkt in. Karin geeft haar plutje mee en ziet Martijn waden door het water dat over de weg stroomt…

Hij krijgt het zowaar voor elkaar om zichzelf en de spullen redelijk droog in de auto te krijgen. Als we wegrijden lijkt het ergste achter de rug, maar Martijn gaat toch even een tweede, grote paraplu halen zodat Karin droog naar het appartement kan lopen. Gelukkig: we zijn er hoeven niet meer weg. We checken de was (drogende, maar we zetten het nu binnen, in de airco, om het sneller te laten gaan) en ploffen op het balkon, met een drankje. Maar niet te lang: we willen eigenlijk nu even het appartement aan kant brengen en onze tassen opnieuw inpakken. Dat scheelt morgen slaap! We gaan als twee wervelwinden door het appartementje en zijn uiteindelijk zo klaar.

Als we ons opmaken om de hapjes op tafel te gaan zetten, wordt er geklopt. Als Martijn de deur opendoet staat één van de vrouwlijke personeelsleden voor de deur. Hebben we zin in verse mangosalade? Waarom?! Omdat het lekker is natuurlijk! Volkomen verrast neemt Martijn de schaal aan, bedankt de vrouw uitvoerig en komt verbaasd kijkend weer op het balkon… De salade is heerlijk en precies de aanvullling op ons hapjes menu die voor vitaminen zorgt! De rest van de hapjes en drankjes smaakt ook prima. We proosten, op ons balkonnetje, op Beau Vallon. Ondanks de regen, een prima eerste stop!

Eigenaar Cyrill vraagt wat angstig of we het naar ons zin hebben gehad, met al die regen? We stellen hem gerust: het was heerlijk en we hopen dat we nog een keertje terug kunnen komen. Regelt hij dan iestje meer zon? Hij lacht. De tropen, wat doe je er aan? Maar het beloofd op te knappen, vanaf morgen. Dat wil zeggen, dat zeggen ze. Hij hoopt het voor ons. Na een laatste zwaai rijden we naar de boot.

Daar leveren we de auto in, bij dezelfde man die hem aan ons uitleverde. Hij zit geduldig te wachten, in de auto. Ook hij vraagt of we het leuk hebben gevonden? Die hoeveelheid regen, dat is echt niet normaal. Eind november, dan is het normaal. Nu hoort er alleen af en toe een buitje te zijn. Heel vervelend voor ons. Ach, zeggen we, nu weten we waarom het groen is in het paradijs…het regent er nogal veel! Hij moet heel hard lachen. “May God give you sunshine”, zegt hij. “And you” zegt Karin en met een vriendelijke zwaai nemen we afscheid.

De tickets zijn zo gekocht. Niet heel goedkoop (ongeveer 55 euro p.p.), maar dan zijn we straks ook in iets meer dan een uur op Praslin. We checken de tassen in en wandelen naar het café’tje dat naast de kade zit. Kunnen we hier ijskoffie krijgen, vraagt Karin een aan ober. Hij kijkt haar aan, kijkt naar de stampvolle zaal en vraagt met een grijns: wilt u de boot halen? We moeten enorm lachen en bestellen in plaats daarvan aan de bar een frisje. Daarna kijken we visjes aan de rand van de kade en gaan we in de rij staan. Als Karin achterom kijkt vouwt ze ineens haastig haar paraplu uit. Martijn kijkt om en doet hetzelfde. en daarom zijn we de enige twee die niet nat worden van het begin van de bui. We staan met overlappende plu’s met het Duitse stel achter ons en vinden dat alle vier duidelijk een goed idee. Wij stiekem ene beetje extra, want de wind komt van achteren… gelukkig is het ook zo weer droog en mogen we aan boord.

We vinden een uitstekend plekje op het bovendek en als we wegvaren blijkt dat een prima plek: een windje, een beetje uitzicht en toch beschermd tegen de regen. Die neemt af als we in de buurt van Praslin komen. Onze eerste indruk van dat eiland is positief: net zulk mooi water, net zo groen en minder bebouwing dan Mahé! Maar we zijn nog niet klaar vandaag. Terwijl Martijn in de rij voor de tassen gaat staan, schiet Karin van boord en regelt twee retourtjes naar La Digue. Vandaag heen, zeg maar ‘nu’ en woensdagochtend terug. Ze krijgt de tickets (een stuk goedkoper: ongeveer 27,50 p.p. voor een retourtje), bordingpasses en dan is het wachten op de laatste tas. Dee paarse tas van Karin komt als ALLERLAATSTE tas van boord, terwijl die van Martijn bijna de eerste was, dus we vragen ons (terwijl we ons naar de veel kleinere catemaran haasten) al grappend af of ze ruzie hebben gehad. We geven ze de opdracht om het bij te leggen en zien erop toe dat ze op de kleine ferry naast elkaar komen te staan. Wij vinden een plekje op het bovendek en binnen een kwartiertje zijn aan de overkant.

We hebben gehoord dat La Digue bijna autoloos is (alleen wat taxi’s en kleine vrachtwagentjes) en dat vervoer van mensen per ossenkar en (vooral) te voet en op de fiets plaatsvindt. We zijn dan ook wat teleurgesteld dat we een behoorlijke rij taxi’s zien, dat er geen ossenkar is te bekennen en dat er wel vrachtwagentjes met open laadbak èn golfkarretjes rijden. En gelukkig ook heel veel fietsen. Wij kiezen er voor om te lopen naar Cabanes des Anges, onze slaapplaats voor de komende drie nachten.

Martijn sjouwt de grote tassen. Karin’s schouder, die haar al maanden dwarszit, doet het weliswaar beter, maar om nu meteen een kwartier te gaan lopen met 15 kilo… Ze sjouwt de kleine tassen en haar flippers. En gelukkig blijkt het eerder 8 dan 15 minuten lopen. Toch zijn we behoorlijk verhit als we aankomen. Voor ons komt net een golfkarretje aan, met vier mensen. Die gaan voor; willen we heel even gaan zitten? We zoeken een bankje op en kijken alvast even om ons heen: groene tuin, prachtige bloemen, lekker zwembad, mooi opgezet. Check: positieve eerste indruk! Als we worden geholpen wordt die versterkt en als we de kamer zien helemaal. Wauw! Die is echt schitterend en zeer tevreden gooien we de tassen in een hoek. Eerst maar iets eten. 

We hebben onderweg gezien dat Le Repaire, een Italiaans restaurant op nog geen 50 meter afstand, open is. En dingen die open zijn op zondag op La Digue, die moet je koesteren. Dat is (nog) niet veranderd ten opzichte van de verhalen. Bovendien staat dit restaurant goed aangeschreven en na één lunch kunnen we dat beamen: het is heerlijk! We delen een versgebakken ‘foccacia’ (denk minipizza met olie en oregano) en daarna eet Martijn een kleine portie risotto en Karin een garnalencocktail. Heerlijk! We reserveren meteen voor vanavond, want die ENORME pizza’s die we voorbij zien komen, die zien er ook heel lekker uit! 

Daarna gaan we terug naar het hotel. We lopen er voorbij en wandelen een stukje verder: het is eigenlijk heel lekker weer en er dreigt zelfs zon door te breken. We zien het reservaat voor ‘la veuve’ (de weduwe) de populaire naam voor de black paradise flycatcher. Deze bedreigde vogel komt alleen hier voor en dan vooral in dit reservaat. Het informatiecentrumpje is gesloten en we zien alleen grote fruitbats overvliegen. Oh en de muggen zijn er natuurlijk meteen, zo te voelen… We wandelen terug naar het hotel en proberen de enorme webben met ‘palmspiders’ (enorme spinnen in joekels van webben) te negeren. Ongevaarlijk (voor mensen), maar doodeng wat ons betreft. Jukkie!

Terug in het hotel kijken we elkaar aan: zwembad? Zwembad! Het is niet heel groot, maar ook hier is het water ‘natuurlijk’ heerlijk en we poedelen vrolijk een aantal rondjes. Daarna gaan we heel even in de zon liggen, maar zelfs met factor veel voelen we de zon (te hard) branden. We gaan naar de kamer, spoelen onszelf en onze spullen uit (daar zijn we na deze vakantie expert in, denken we) en trekken iets anders aan. Op naar de Fishtrap, een splinternieuw café aan de haven, van dezelfde eigenaar als ons hotel, waar gratis Internet is te vinden (enige minpuntje aan ons hotel: schreeuwend duur internet, dus dat hebben we even laten zitten), lekkere drankjes worden geschonken en er uitzicht is op zee en een mogelijke zonsondergang. 

En jawel: met een cocktail (Karin) en een biertje (Martijn) zitten op het strand en zien de lucht verkleuren. De zon zelf zit eerst achter een wolk en dan achter een eiland 9Praslin), maar dat mag de pret niet drukken. Geen regen, uitstekend uitzicht, lekker drankje, goed gezelschap. We vermaken ons prima en als het helemaal donker is rekenen we af en vertrekken we naar Le Repaire. Daar genieten we allebei van een prima pizza en Karin van nog een cocktail. Die komen nogal aan dus het is een vrolijke boel als we (gewapend met lampje, want zoveel lichten zijn er niet op de donkere straten van La Digue) terugwandelen naar ons hotel. Tukkie!

Mja, we hebben het enige minpuntje aan dit hotel wel gevonden. De bedden zijn keihard. Echt heel lekker hebben we daarom niet gelegen, maar als we de gordijnen opentrekken en de prachtige groene tuin zien, is het leed snel geleden. Op ons balkonnetje krijgen we, nadat we de receptie een seintje hebben gegeven, ons ontbijtje geserveerd. Verse toast, boter, jam, roerei, yoghurt, vers fruit, vers sap, koffie… we laten het ons goed smaken. Het spettert wat als we zitten te eten, maar als we klaar zijn droogt het op. Zien we daar nu blauwe lucht? Dat is genoeg overtuiging om de zwemspullen aan te doen, de snorkelspullen mee te nemen, een fiets te huren (kies er maar één uit) en te vertrekken naar Anse Sevère, volgens alle verhalen het beste snorkelstrand van La Digue.

Een fiets is niet bepaald Karin’s favoriete vervoermiddel (haar knieën protesteren er nogal van), maar op dit eiland wel het makkelijkst en Martijn bewijst weer eens dat hij een held is, door op de juiste momenten (letterlijk) een handje te helpen. En heel ver is het gelukkig niet. We fietsen terug naar de jetty waar we gisteren aankwamen en fietsen dan verder naar het noorden. Op dit tijdstip rijden er vooral mensen die aan het werk moeten of zijn. We fietsen iedereen voorbij, passeren een idyllisch begraafplaatsje, zwoegen een stukje heuvelop en racen dan aan de andere kant naar beneden terwijl (na max 10 minuten fietsen) aan de linkerkant Anse Sevère opduikt. Volgens de boekjes ‘not an very photogenic beach’, maar het is inmiddels zonnig en in onze onervaren ogen is het een pracht van een strand. We fietsen er net voorbij en maken dan wat plaatjes met de onderwatercamera. Hmm, dit moeten we straks een keer overdoen, met betere fotospullen. Voor nu kijken we onze ogen uit en fietsen dan terug naar een ruimte tussen de bomen. De zon staat nog laag, dus er is nog genoeg schaduw. We zetten de fietsen op het strand, pakken onze snorkelspullen en wandelen (voorzichtig: de stukjes steen en koraal zijn scherp) het water in.

Het is zo ongeveer ‘nu’ hoog water dus we kunnen meteen vanaf het zand beginnen met snorkelen. En daar krijgen we nooit genoeg van, als het zo mooi is als hier. We zien tientallen vissoorten, waaronder een paar heel grote. En het koraal is zowaar erg mooi, iets dat in de Seychellen niet zo vaak het geval lijkt. Veel is gebleekt en we zien vaak ladingen dood koraal op de bodem liggen. Maar hier is het prachtig en heel kleurrijk. We zijn super voorzichtig en raken niets aan, terwijl we ondertussen onze ogen uitkijken. We maken foto’s, wijzen elkaar de mooiste vissen aan en genieten van alles dat we zien èn van het feit dat we niemand anders tegenkomen. Pas als we gerimpeld en doormoe zijn komen we het water uit. Dat is nog even ‘vechten’ tegen het afgaande tijd, maar de golven maken dat we kunnen surfen, stilhangen, surfen etc. Stralend wandelen we het strand op.

We drinken de waterfles deels leeg. Eigenlijk hebben we ook zin in koffie… Martijn gaat op onderzoek uit en wandelt even later het strand op met twee koffie… in porceleinen kopjes mèt schotel! We liggen helemaal dubbel om dat idiote gezicht en genieten (met de pink omhoog) van de oploskoffie (die overigens prima te drinken is). Daarna kijken we elkaar aan: gaan we nog even? Natuurlijk! Nu kan het nog, want door het afgaande water wordt het snel moeilijker om snorkelend bij dieper water te komen en niets te beschadigen. We kijken in afgrijzen toe hoe een groep snorkelaars dwars over 50 meter koraal naar dieper water wandelt. Oi! Moet dat?! Dit rondje snorkelen is dan ook sneller voorbij en daarna gaat alleen Martijn nog een etxra rondje. Hij doet zijn best, maar ook hij ontkomt de laatste 10 meter niet aan wandelen en is blij dat er op dat stuk nauwelijks koraal is (zowel voor het koraal als voor zijn vinnen).

En daarna zijn we op, maar heel tevreden! We fietsen terug naar het hotel. Het is inmiddels tot onze verrassing al 1 uur als we daar aankomen. We haasten ons door het afspoelritueel (er is door het personeel heel attent op ons balkon een droogrekje neergezet, waarop we onze spullen te drogen hangen) en darana pakken we opnieuw de fiets. Karin’s knieën vinden het nu echt niet zo grappig meer, maar de mooie plaatjes en lunch-met-uitzicht roepen ons. We fietsen terug naar Anse Sevère, waar we plaatjes schieten. Onder andere van de enorme schildpadden die rechts van de weg blijken te zitten! We denken aanvankelijk dat het rotsen zijn, tot er één beweegt. Dan snappen we ineens de man met camera ook. We maken zelf ook plaatjes, van zowel de schildpadden als het strand. Daarna fietsen we nog een heel klein stukje verder, naar het hotel-met-restaurant dat Martijn daar vanochtend heeft gezien. En jawel, dat heeft inderdaad het uitzicht waar we op hoopten.

We ploffen aan een tafeltje met uitzicht over zee en daar genieten we de hele maaltijd van. Dat is maar goed ook, dat het uitzicht (en de sandwiches overigens ook) uitstekend is (zijn), want de bediening is weer op lokaal tempo… Verplicht onthaasten dus.

Na de lunch fietsen we nog een klein stukje verder. Martijn wil helemaal maar het einde van de weg fietsen, aan de andere kant het eiland. Dat is Karin te ver: ze blijft daarom op het strand, onder een boom, rustig en uitgebreid rondscharrelen, terwijl Martijn verder fietst. Als hij terug is wisselen we verhalen uit: foto’s van ruige stranden met gevonden vissenwervels en schelpen. Dan fietsen we rustig terug, Karin met steeds meer hulp van Martijn. We stoppen bij het ‘Internetcafé’ en bestellen daar tevreden een drankje. Vanavond hebben we een echte zonsondergang en tevrdeen proosten we op deze topdag!

We eten nog een keer bij Le Repaire. Er is niet heel veel keuze op dit eilan en het is tot nu toe goed bevallen. Ook deze keer is het eten uitstekend (gedeelde foccacia vooraf, allebei een kleine pasta en als toetje delen we een sstukje tiramisu), maar onze vreugde wordt wat verstoord door het wijzen van een groep mensen naar net achter de stoel van Karin. Wat zit daar toch? Het blijkt echt een ENORME zwarte spin, zeker 5 centimeter in doorsnee! Karin is later bijzonder trots op zichzelf dat ze niet gilt, niet opspingt, maar alleen haar voeten optilt. De spin rent uiteindelijk onder haar stoel door, onder de tafel door, naar de buurtafel en daarna naar het gangpad tussen twee tafels, waar hij met een grote zwiep van de bezem door één van de serveersters naar buiten wordt geveegd. Karin zit de rest van de maaltijd niet echt rustig meer en heeft iedere keer als ze er aan terugdenkt kippenvel (best knap in dik 25 graden). We vinden dat we ons toetje dik hebben verdiend en ondanks dit nare achtpotige intermezzo, zijn we heel erg tevreden over vandaag. Topdag!

Vannacht hebben we beter geslapen, maar het wakker worden is dan weer wat minder (je moet wat te zeuren overhouden nietwaar). Onze kamer zit naast de fietsen-‘garage’ en van één van de fietsen wordt de rem uitgetest. Die piept wat, zeg maar… Ok, ok, we zijn wakker! Na het ontbijt maken we ons op voor een excursie, die wordt aangeboden door het hotel. Een halve dag snorkelen bij Ile Coco, tussen Ile Grande Soeur en Ile Petite Soeur en bij Felicité, lijkt ons een topplan en het hotel biedt dat voor een schappelijke prijs aan. Het is grijs vandaag, maar de belofte is dat het redelijk doorg blijft. En zo niet: ach, we liggen straks toch in het water.

Na het ontbijt krijgen we om 9 uur een seintje: onze transfer is er. We stappen samen met één andere man in het klaarstaande golfkarretje en worden naar de kade gereden. We vragen ons af hoe druk het zal zijn: we zien allerlei mensen staan en verschillende boten waar mensen in stappen. We stoppen bij een heel klein bootje, waar een man inzit die zich even later voorstelt als Cliff. Hij wenkt ons aan boord en als we alledrie aan boord zijn geeft ie ons alledrie een hand, zegt waar we de tas kunnen stoppen (in een luik: “it will be a bit wet”) en we vertrekken. Wauw, bijna een privétour, dat is voor dat bedrag helemaal schappelijk!

Als we de haven uitvaren zien we de witte koppen al op het water staan en inderdaad: nog geen seconden later hebben we de eerste lading water over ons heen. Gelukkig zijn we er op voorbereid, zullen we maar zeggen: we zitten in onze zwem- en snorkelkleding. en dat is maar goed, want in de 20 minuten die het kost om bij Ile Coco te komen, worden we werkelijk drijfnat. We zien er de humor wel van in. Onze ‘buurman’ vindt het iets minder. Niet dat het nat worden hem iets kan schelen, maar hij ziet toch wat witjes… Gelukkig zijn we er al snel en als het anker uit is, mogen we het water in. Voorzichtig, zegt Cliff, er stat hier stroming. We blijven maar even: straks bij ‘de zusjes’ is het beter.

Het zicht is niet heel briljant, er is nauwleijks koraal en we vinden het dus een prima idee om snel door te gaan. We zwemmen een rondje en beginnen net wat vissen te zien als we Cliff horen fluiten: hij wijst, daarheen. We kunnen hem niet verstaan, maar gidsen die wijzen, die moet je serieus nemen. We zwemmen snel de kant op die hij aanwijst, tot we bijna bovenop een enorme schildpad zitten! Wauw wat een joekel! Hij lijkt ook totaal niet bang voor ons. Sterker, hij lijkt eerder nieuwsgierig. Als we voorzichtig naar hem toe zwemmen draait hij zich om en kijkt eerst ons en daarna onze buurman aan. Rustig zwemt hij verder, haalt nog een keer adem en geeft gas. Weg is ie! Voor we ons hebben omgedraaid kijkt Martijn naar beneden en wijst: kijk, een tweede! En inderdaad, een tweede, veel kleinere schildpad, zit op de bodem wat te eten. Hij komt maar een klein stukje naar boven en geeft daarna gas. Ook weg. jee, wat zijn ze mooi… en snel! helemaal opgetogen komen we aan boord. Zo, zegt Cliff tevreden, dan kunnen we nu naar de volgende stop. Nog mooier, belooft hij.

Het tweede stukje varen is veel korter: binnen 5 minuten liggen we voor anker tussen ‘grote zus’ en ‘kleine zus’, zoals de eilandjes heten. We moegen het strand niet op, zegt Cliff. Privéterrein, waar ze mensen voor te veel geld laten bbq-en. Maar tot vlak bij het strand mogen we wel snorkelen en dat moeten we vooral doen, zegt hij. Je vindt hier echt alles. Inclusief schildpadden en haaien. Van die kleintjes hoor, maar toch: hop, gaan! Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen en binnen de kortste keren liggen we weer in het water. 

Hier is het zicht echt prachtig: kraakhelder, blauw water, fijn wit zand en dan ineens, rotsen met prachtige koraalsoorten. In zoveel kleuren hebben we het nog niet gezien. Geweldig! En het stikt er ook van de vissoorten. We zien nieuwe soorten en ook soorten die we inmiddels tot onze bekenden rekenen. We zwemmen met z’n drieën rustig de hele lengte van het rif af en dan weer terug. Als we Cliff vragend aankijken wuift hij ons weg: ga je gang maar, we hebben tijd zat. Wat een luxe zo’n tour! We krijgen een buitje over ons heen, maar daarna breekt de zon weer door. Het is halen en brengen vandaag.

Als we het koud beginnen te krijgen en moe beginnen te worden zwemmen we terug naar de boot. Vlakbij begint Martijn ineens als een gek te wijzen. Kijk, daar beneden, een schildpad! Wauw, goed gespot; de schildpad valt nauwelijks op tussen het grijzige koraal. Hij zit te eten en komt na een tijdje boven, om heel rustig verder te zwemmen. We blijven uiteraard kijken, maken plaatjes en geveb elkaar daarna een high fve. Dan klimmen we weer aan boord. Tijd voor even pauze en wat dringen. Dat heeft Cliff natuurlijk ook: een hele tank vol met flessen water en blikjes fris, we mogen pakken zoveel we willen. Na het drankje wil Martijn nog even een rondje. Karin besluit nog wat langer pauze te houden en het valt haar op dat de medepassagier wel erg stilletjes begint te worden. Duidelijk een gevalletje beginnende zeeziekte. Dat klopt, zegt hij: zijn vrouw is niet meegegaan omdat die al zeeziek wordt van naar een boot kijken, maar hij is duidelijk ook niet immuun.

Als Martijn terug komt, varen we daarom door naar Felicité, het grootste eiland van de zustereilanden. Hier mogen we wel aan land. Er is wel wat branding, dus voorzichtig graag. Dan mogen we relaxen op het strand of snorkelen, net wat we willen, tot het tijd is om terug te gaan. Cliff is nog niet uitgepraat of onze zeezieke buurman springt overboord en zwemt in één keer keihard naar het strand. Cliff probeert hem nog de makkelijkste weg aan te wijzen, maar er is geen houden aan. Wij gaan wat langzamer. Eerst denken we dat er niet zoveel te zien is, maar als we iets dichter bij het strand komen, blijkt ook hier prachtig koraal te zijn en zien we ook hier schitterende vissen. We snorkelen ons helemaal suf. Daarna gaat Martijn aan boord, houdt Karin even pauze naast de buurman op het strand. Die zich al veel beter voelt, maar zich wel afvraagt waarom we hier zijn: er zijn geen vissen! Ehm, misschien dat het iets te maken heeft met zijn snelheid, zegt Karin voorzichtig: als hij straks naar de boot zwemt moet hij misschien toch even om zich heen kijken en ieieietsje langzamer zwemmen. Hij grijnst wat schaapachtig: goed plan.

Als we allemaal weer aan boord zijn is het kwart over 12 en na een korte trip (bijna net zo nat als op de heenweg) zijn we terug in de haven. We geven Cliff een dikke fooi voor we in ons golfkarretje stappen dat natuurlijk al op ons staat te wachten. En binnen no time zijn we terug in onze kamer, waar we onszelf en (bijna) alles wat we bij ons hebben onder de douche door halen. En dan zijn we wel op. We hebben meer dan genoeg zeewater gezien (en geproefd!) en we besluiten de rest van de middag rustig aan te doen. Daarvoor kiezen we ons internetcafé, Fishtrap. Deze keer ook voor lunch, maar dat blijkt geen onverdeeld succes. We nemen allebei de fishburger, maar die smaakt nergens naar. We laten een deel staan en nemen haastig nog een drankje. En nog één. terwijl Karin het verslag bijwerkt, leest Martijn en zo gaat de middag voorbij. 

Eind van de middag zijn we wat lamlendig. We hebben geen zin in eten en wandelen eerst maar terug naar het hotel. Daar voelen we ons al snel slechter. Die visburger blijkt niet alleen niet lekker, maar valt ook verkeerd. Eerst moet Karin overgeven; dan Martijn. Martijn voelt zich daarna iets beter, maar Karin blijft zich beroerd voelen en heeft duidelijk verhoging. We gaan vroeg ons bed in (half 8 gaat het licht uit en we zijn allebei meteen vertrokken) en hopen dat we ons morgen beter voelen.

Pfffff, dat was geen fijne nacht en we zijn blij als het ochtend is. Martijn voelt zich al veel beter; bij Karin is de verhoging aan het afnemen, maar nog niet weg. Visburger? Teveel zeewater? Teveel zon? Teveel muggen bulten? Uiteindelijk dan toch het echte afkickmoment van het werk? Alles tegelijk? Geen idee, maar ze voelt zich een dweil. We pakken de zooi in en gaan daarna aan het ontbijt. Karin neemt voorzichtig een half stuk toast, een mini-banaantje en vooral veel thee en sap. Martijn eet normaal. We voelen ons allebei beter na het eten: we hebben immers sinds de lunch gisteren niets meer gegeten!

Daarna is het tijd om afscheid te nemen, van alweer een mooie plek. Het hotel is erg mooi, ze kunnen ‘alles’ voor je regelen, ze zijn ook nog eens erg vriendelijk èn er zit een geweldig (meestal spin-vrij) restaurant om de hoek. Cabanes des Anges is een aanrader wat ons betreft! Helaas zit onze tijd er op en we checken uit. Daarna laten we ons door het golfkarretje met tassen en al afzetten op de kade. We zijn één van de eersten en het wordt niet heel druk. De ferry de andere kant zit zo vol, dat ze er een tweede achteraan hebben gestuurd! Het duurt dan ook even voordat iedereen van boord is en alle tassen op de kade staan (al zitten er veel dagjesmensen tussen: we wensen ze sterkte met deze grijze en naar wij vrezen regenachtige dag). Maar: keurig op tijd is alles en iedereen aan boord en vertrekken we. De captain heeft een soort afstandsbediening in zijn hand als hij buiten, over de reling kijkend, de boot laat wegvaren.

De zee heeft een geheugen, blijkt maar weer eens. Hoewel het minder waait dan gisteren, zijn er lange golven, die zorgen voor een vervelende deining. Maar; de overtocht duurt niet lang en binnen no time legggen we aan. Praslin, deze keer zijn we er om wat langer te blijven op dit zo te zien prachtig, groene eiland. En we hebben een eenpersoons ontvangstcomitté: miss Eugenia van het verhuurbedrijf staat ons op te wachten en neemt ons mee naar de auto. Het is een nog kleiner auto’tje dan op Mahé; prima voor dit bescheiden eiland! Binnen een paar minuten is het papierwerk geregeld en kunnen we op stap.

Gezien Karin’s staat van slappe sliertigheid rijden we rustig naar Anse Volbert, een lang, rustig strand aan de andere kant van het eiland ten opzichte van ons hotel. Zeker 20 minuten rijden… Daar aangekomen kijken we wat rond en willen we eigenlijk wat drinkne. er is alleen heen veel dicht, dus uiteindelijk rijden we door naar PK’s@ Pasquiere (ja, we hebben de naam ook niet verzonnen), één van de weinige tenten die èn goed aangeschreven staat èn open is. Daar drinken we wat en nemen we ons voor om straks terug te komen voor lunch (of in ieder geval een vorm van eten). Vioor nu is een frisje genoeg en we genieten van het uitzicht van deze tent die bovenop de flank van Zimbabwe (d berg op Praslin en de reden dat we nog veel om het eiland heen zullen rijden in plaats van er dwars overheen).

Als we zijn uitgekeken rijden we terug richting de ferry, maar voor die tijd slaan we rechtsover. De nige weg over het eiland gaat dwars door de Vallee de Mai, een Unesco World Heritage Site, waar o.a. de Coco de Mer palmboom en de Black Parrot te bewonderen zijn. De weg is smal en slingert, maar het is prachtig groen en links en rechts van de weg staan metershoge palmen. Eén van de komende dagen gaan we hier heen voor een bezoekje! Voor nu rijden we door tot de andere  kants van het eiland, slaan rechtsaf en net voorbij Grande Anse vinden we Ocean Villa, onze slaapplek voor de komende dagen.

Miss Sally, één van de twee zussen die deze villa’s runt, heet ons welkom. Ze heeft een beetje typische, scherpe, droge humor en dat is even wennen, maar ze is erg aardig en laat ons ons huis voor de komende vijf nachten zien. Villa Eve is vooral boven prachtig: een enorme woon-slaapkamer, met zicht op zee, een grote badkamer, met een ENORM bad. En van alle gemakken voorzien. Als we willen kunnen we ook ontbijt en diner afnemen en voor nu heeft ze gezorgd voor een verse kokosnoot (compleet met rietje en paraplu’tje), sap, brood, boter, jam, vers fruit en ‘uiteraard’ thee en koffie. We zetten onze tassen neer en installeren ons. Vanadaag willen we eten bij onze nieuwe vrienden van PK’s (die menukaart zag er zo lekker uit dat zelfs Karin wel wat wil eten) en verder hoeven we even niets.

Niets bestaat vandaag uit terugrijden naar de andere kant van het eiland (bijna tot het eind, en bijna de hele kust is even mooi) en daarna even rondwandelen op Anse Volbert. Ook wel ‘de goudkust’ genoemd. het is de ‘drukke’ (en dure) kant van het eiland, onder andere door het enorme, goudkleurige strand, compleet met palmbomen en het rustige water, bijna zonder brandig of deining. We wandelen een stukje en vinden uiteindelijk het Paradise Sun Hotel. een enorm comkplex, maar met een mooie bar èn gratis Internet! Dat is op de Seychellen en vooral op de kleinere eilanden een enorme luxe hebben we al gemerkt, dus we maken van de gelegenheid gebruik, bij een rustig drankje. 

Na nóg een drankje overelggen we even. Inmiddels is bij Karin de verhoging weg en lust ze iets te eten en Martijn heeft trek! Het is half 5 en na het ontbijt hebben we niets meer gegeten. We rijden terug naar PK’s en daar ploffen we neer. Voordeel van het tijdstip is dat er nog uitzicht is (het is zowaar na een eerdere regenbui heel aardig weer geworden) en dat we straks met licht nog terug kunnen rijden. Maar eerst het eten en dat blijkt geweldig! We delen een gerookte vis salade als voorafje en daarna delen we een curry-proeverij. Kip-curry, octopus-curry en een vis-curry, witte rijst, linzen, vers brood… Vers sapje erbij en ons geluk is compleet. Het is echt heerlijk en we eten onze vingers er bij op. Zelfs Karin geniet en daarna voelen we ons allebei beter. 

Daarna rijden we het hele stuk terug naar ons hotel (we herhalen: 20 minuten…) en de rest van de avond doen we niets meer. Vroeg slapen en morgen hopelijk weer helemaal fit!

Zo, hehe, na een lange nacht slaap voelen we ons een stuk beter en tevreden staan we op. Als we de gordijnen opentrekken worden we helemaal blij: het is zowaar heel aardig weer. Dat wil zeggen: het is droog en we zien hele stukken blauwe lucht. En er is zon! Vrolijk gaan we ontbijten (toast, boter, door Miss Sally zelfgemaakte jam, thee en vers fruit) en daarna besluiten we dat er vandaag gesnorkeld moet worden. Ja, heel origineel is het natuurlijk niet, maar we genieten er nog elke dag van. Bovendien willen we gebruik maken van het mooie weer. Eerst vragen we Miss Sally de oren van het hoofd (Hoe werkt de kluis? Kunt u de tv laten maken? Mogen we vanavond mee-eten? Heeft u een internetkaart? Kunt u een boottochtje waarover u gisteren vertelde voor ons boeken voor ergens de komende dagen?). Dan hijsen we ons in de juiste spullen, nemen onze zooi mee en de klaarliggende badhanddoeken (die nemen we zelf dus nooit meer mee: nemen teveel plek in en we vinden ze overal) en starten het mandarijntje (ok, de kleur van de auto is meer roest dan oranje, maar toch). Op naar Anse Lazio.

Dat strand ligt echt helemaal aan de andere kant van het eiland en staat bekend als één van de mooiste stranden van de Seychellen. Bovendien kan je er heel aardig snorkelen. We rijden er in één keer heen en parkeren de auto. Op het strand aankomen geeft een behoorlijk ‘wauw’-effect: bijna wit en superzacht zand, schitterend azuurblauw water, groene palmbomen… We hebben heel even spijt dat we onze grote camera niet bij ons hebben, maar nemen iedere keer dat we gaan snorkelen zo min mogelijk mee. Een portemonneetje met geld en een creditcard, de huissleutel en de autosleutel gaan in een waterdicht zakje mee het water in, in onze zwemkleding genkoopt. De geleende onderwatercamera gaat uiteraard ook mee. De rest willen we zonder zorgen kunnen achterlaten (handdoeken, petjes, zonnebril, waterfles, slippers: alles in plasticzakken gewikkeld tegen onverwachte buitjes) en dat kan op deze manier.

Martijn heeft even een baalmomentje als we ons realiseren dat hij zijn vinnen is vergeten, maar gelukkig is dat maar een hulpmiddel en kan je ook zonder snorkelen. En dat bewijzen we uitgebreid. Het water is niet alleen prachtig blauw, maar ook helder en aan de rechterkant van de baai kan je inderdaad uitstekend snorkelen ontdekken we. Er groeit prachtig koraal op de rotsen en er zwemt van alles. Naast 101 soorten vis (van hééél klein, nog geen centimeter, tot een centimeter of 50 à 60 en in alle kleuren van de regenboog) zien we kleine inktvisjes zwemmen! Ze zijn te snel voor een foto, maar zien er erg leuk uit.

We zwemmen tot we helemaal bekaf zijn en gaan dan terug naar het strand. Daar drogen we op, drinken de waterfles èn een blikje fris leeg en ploffen in de schaduw op een handdoek en doen helemaal niets. En dat is heerlijk! Als we zijn bijgekomen gaat Martijn nog een rondje. Karin blijft op het strand zitten en valt bijna in slaap bij het ruisen van de golven, de warmte… Martijn komt terug voor ze echt omkukelt en op dat moment begint het ook een beetje te spetteren. Bovendien blijkt het lunchtijd en als we wat verder weg kijken lijkt het voor nu ook een beetje gedaan met het mooie weer. Tijd om te verkassen.

We grijpen ons boeltje bij elkaar en rijden naar Anse Volbert. Daar vinden we Café des Arts en zowel de LP als Tripadvisor hebben niets teveel gezegd: je kunt er echt uitstekend lunchen! Dat doen we dan ook uitgebreid. Als we zitten te eten trekt er een stevige bui over. Dat was dus een prima timing!

Na de lunch rijden we terug naar onze Villa, waar we douchen en onze spullen uitwassen en uithangen. We worden steeds handiger in dit ritueel, maar binnenkort slaan we een dagje snorkelen over omdat we even geen zin hebben in het ‘gedoe’! Als alles uithangt gaan we even het dorpje in, waar we boodschappen doen. Dat wil zeggen: we halen een frisje, maar alle andere dingen die we in gedachten hebben lukken niet zo best. Supermarkten in de Seychellen zijn een beetje hit&miss. Soms is er ineens een hele berg van iets (de hele winkel licht ineens vol met kool. Of wortelen. Of wasmiddel. Of water. Of… Afijn, vul maar in. Maar andere dingen zijn niet te vinden. Zo ook nu en we rijden eerst maar even terug. 

Miss Sally weet raad: ze verwijst ons naar een andere supermarkt en Martijn is een held en gaat nog een keer terug. Nu komt hij terug met de dingen die we wilden vinden. Water. Tonic (voor bij de gin die we hebben gevonden). Yoghurt (voor het onbijt). en – heel belangrijk – chips! Karin zakt met een tevreden zucht achterover: een gin tonic erbij, een beetje chips, een boek… Heel tevreden brengen we zo de tijd door tot 7 uur. Dan zou het etehn klaar zijn. Maar miss Sally is onverbiddelijk (en licht paniekig) als we beneden komen om 7 uur. Nee: het is nu kwart voor 7. Toch? Ze moet alle drie de huizen ‘voeren’ vanavond (waaronder een familie van 7) en hem, da’s wat veel. we moeten lachen: geen punt, we hebben geen haast.

Uiteindelijk worden we om 19:20 geroepen. er is beneden, op de overdekte verwande, bij kaarslicht een tafel neergezet. Buiten, maar droog, want het regent natuurlijk weer eens. Wemaken beneden kennis met Miss Ruby, de zus van Sally. Karin heeft al een hele mailwisseling met haar gehad over de auto en ze vinden het allebei duidelijk leuk om elkaar nu persoonlijk te ontmoeten. We kletsen een tijdje, tot al het eten op tafel staat. Twee complete gegrilde visjes, een octopus-curry, witte rijst, salade, linzen en een fles water. Het smaakt uitstekend en we genieten ervan. Als we op ons kop krijgen dat het niet op is, geven we aan dat we dreigen te ontploffen… waarna er een toetje op tafel wordt gezet. Een dubieus soort regenboogkleurig amandelijs met zelfgemaakte ster-vruchten-jam. Karin vindt het echt verschrikkelijk (veel te zoet); Martijn vindt het wel aardig en redt haar van het laatste beetje toetje. Miss Sally is tevreden.

Met een kopje koffie toe kletsen we wat na om uiteindelijk tevreden te gaan slapen: prima dagje en morgen aan we op stap!

Om 10 voor 9 staan we er klaar voor. Ons boottripje kan wat ons betreft beginnen en we zijn heel erg blij dat het weer volledig meewerkt. Het is zonnig en halfbewolkt: kortom, wat ons betreft ideaal weer voor een boot- en snorkeltripje! 5 minuten later worden we opgehaald door een man met een personenauto. Hij zet weinig (behalve goedemorgen), maar brengt ons binnen 5 minuten naar het het strand net voorbij de luchthaven. Die is vlakbij ons, dus we zijn aangenaam verrast dat we niet het hele eiland rond hoeven. We worden welkom geheten door twee mannen (de captain stelt zich voor: Unnas) die ons, samen met een nogal ehm omvangrijjke Duitse familie van vier personen, aan boord helpen van een klein bootje. We gaan langs de kust varen, langs verschillende stranden en dan gaan we op twee plekken snorkelen, de schildpadden sanctuary bezoeken op Curieuse, lunchen, een stukje wandelen, het strand bezoeken, nog even zwemmen en dan is het wel klaar. Plan? Plan! En op een rustig tempo vertrekken we naar de smalle doorgang in het rif, om vervolgens rechtsom te varen, richting Anse Lazio.

Deze tocht beloofd al meteen een stuk dróger èn zonniger te worden dan onze laatste expeditie vanaf La Digue en als het snorkelen nu net zo goed is… Eerst varen we langs verschillende stranden. De eerste (met de naam petite Anse Kerlan) wordt wat overheerst door een enorm hotel, maar Anse Georgette is prachtig. We horen dat je er ook kunt komen vanaf het hotel. Aangezien alle stranden op de Seychellen publiek toegankelijk moeten zijn, mogen ze je niet weigeren, maar het is wèl beter om even te reserveren, zegt Unnas. Anse Lazio kennen we van gisteren en is ook vanaf het water erg mooi, maar véél drukker dan de vorige twee stranden. Iets om te onthouden als het de komende dagen nog strandweer wordt.

Voor nu varen we verder en net voorbij Anse Possession ligt een stuk water waarvan Unnas zegt dat het bekend staat als la Reserve (het reservaat). Het is hier schitterend snorkelen zegt hij: zullen we? Dat laten we ons geen tweede keer zeggen en binnen no time liggen we in het water. We laten Unnas achter om de twee Duitse meiden te helpen (pa en moe blijven aan boord) en snorkelen er vandoor. En wauw, hij heeft niets teveel gezegd.

Het water is prachtig blauw en erg helder. Er groeit schitterend gekleurd koraal (paars, grijs, geel, groen, blauw, oranje…), vooral op en om de enorme rotsen die door het water liggen verspreid en we zien enorm veel soorten vis. We snorkelen vrolijk in de rondte tot we Unnas horen roepen. Willen we een octopus zien? Nou, graag natuurlijk. We snorkelen naar hem toe en geduldig wijst hij ons aan waar het beest half in de rotsen geschoven ligt. Het kost even moeite (octopussen kunnen de kleur van de rotsen aannemen en dat heeft deze ook voor de helft gedaan), maar dan zien we ‘m. Zo, dat is geen kleintje! Wat een schitterend gezicht! Als Martijn naar beneden duikt bewijst het beest niet van gisteren te zijn: hij draait zich om en neemt meteen voor een nog groter deel de kleur van de rotsen aan. Als we eerst al over hem heen genorkeld zouden zijn; nu zouden we hem helemaal niet meer vinden als we niet precies zouden weten waar hij zit! We kijken naar Unnas, die enthousiast wijst: kijk, er zit er nog één. Die heeft eerst een tentakel uit zijn rotsspleet gestoken, zuignappen en al. Daarna draait hij zich om. Als Unnas een poging doet hem te pakken te krijgen, schiet hij in één keer tussen de rotsen. Hop, weg. Tot Unnas weg is en dan komt hij rustig weer te voorschijn. We wuiven naar Unnas: lekker laten zitten dat beest! We genieten nog een tijdje, tot we nog even verder gaan snorkelen. Dat doen we tot de volgende kreet van Unnas: een grote rog! Hij blijkt op de bodem te liggen en is inderdaad groot, ongeveer een meter in doorsnee. Ook over deze joekel zouden we waarschijnlijk heen gesnorkeld zijn: het is toch erg fijn om zo’n ervaren ‘gids’ mee te hebben. Als we bijna klaar zijn en we langzaam richting te boot snorkelen, grijpt Martijn ineens Karin’s arm. Daar! En jawel, een haai! Dat was waar we allebei in stilte enorm op hoopten en snel geven we gas. De haai zwemt niet bepaald langzaam, dus we doen ons best m bij te houden, terwijl Martijn probeert plaatjes te schieten. Het is een white tip reef shark van ongeveer 1 1/2 meter en hij is prachtig. We zijn geen moment zenuwachtig, alleen heel erg blij dat we ‘m gezien hebben en als we ‘m uiteindelijk kwijt zijn, geven we elkaar onder water een high five. Super!

Terug aan boord zijn we helemaal blij als blijkt dat de plaatjes ook nog behoorlijk goed gelukt lijken. De Duitse pa en ma vinden het erg leuk om te zien; de dochters grommen in het Duits dat ze ‘m toch eigenlijk ook wel hadden willen zien en waarom dat niet is gebeurd. Sorry dames; we snappen de frustratie, maar toen Unnas jullie wenkte voor de octopus moest hij zo hard zijn best doen om jullie erbij te krijgen, dat wij het niet eens hebben geprobeerd! Wij zijn in ieder geval heel erg enthousiast en bedanken Unnas voor deze geweldige ervaring. Hij straalt. We gaan nu nog even naar St Pierre, een heel klein eilandje voor de kust. Heel helder water, vis genoeg, maar alle koraal is stuk. Storm en tsunami, zegt hij. Duurt nog wel 20 jaar voor het weer is gegroeid… Als we in het water liggen bij St. Pierre snappen we wat hij bedoeld. We hebben nog niet eerder zulk helder water gehad (het is echt schitterend, we kunnen eindeloos ver kijken) en er zit vis genoeg, maar het koraal ligt grotendeels stuk en bleek op de bodem. Toch is er genoeg te zien en we snorkelen een vrolijk rondje. We kunnen de vissen af en toe letterlijk (en per ongeluk) aanraken! Martijn leeft zich met camera uit. Maar: na de ervaring van daarnet, haalt deze snorkelplek het toch niet. We zijn dus vrij snel weer aan boord, tot opluchting van de Duitse familie. Die zijn allemaal aan boord gebeleven. Ze zijn heel beleefd gebleven (nee, natuurlijk, ga lekker even zwemmen), maar het gezicht van de dames stond op onweer… We trekken ons er niet zoveel van aan. Nu we weer terug gaan, gaan we naar Curieuse.

Dit bescheiden eiland voor de kust van Praslin was van 1833 tot 1965 een leprakolonie. Het huis van de dokter staat nog, gerestaureerd en wel, op het eiland. Tegenwoordig is Curieuse een fokcentrum voor de enorme Aldabra landschildpadden. Als we met de boot in de baai komen, zien we dat we niet bepaald de enige zijn, maar Unnas wurmt zijn bootje handig achteruit, bijna óp het strand, zodat we makkelijk aan land kunnen en daarna begint hij de lunchspullen van boord te halen. Wij wandelen het strand op en zijn compagnon (een vriendelijke man met een enorme bos rastahaar, van wie we de naam niet meekrijgen) wijst waar we straks gaan lunchen (één van de tafels in de grote overdekte, open ruimte) zodat we onze tassen kunnen neerzetten. Hij wijst ons de toiletten en daarna kijken we eens rustig om ons heen. En verhip er zijn inderdaad overal schildpadden, van groot tot ENORM!

Rasta-compagnon neemt ons mee: kom hij zal ons rondleiden. Hij geeft ons verse takken met bladeren en we beginnen met het voeren van een aantal schildpadden. Het is een bijzonder gevoel om zo dichtbij deze beesten te zijn. Ze hebben duidelijk enorm sterke bekken (pas op dat je niet wordt gebeten, zegt rasta-compagnon) en hun huid is leer-achtig; het schild is dik, sterk en voelt glad. Ze zijn enorm nieuwsgierig, wat een aantal heel grappige plaatjes oplevert, van een schildpad met zijn neus tegen een telefoon! De kleine schildpadjes die rasta-compagnon ons laat zien zijn schattig. Zeven maanden oud en in een afgeschermd hok. Daar zitten ze in zodat de krabben ze niet opeten. Kom, dan laat hij die nu aan ons zien. 

Als we via het terrein lopen komen we langs een enorm web met een joekel van een palm-spider er in. Rasta-comagnon lacht om het gegil van de Duitse meiden: ze doen niets, zegt hij! Om dat te bewijzen steekt hij zijn hand uit en laat de spin hem met zijn voorpoten een soort high five tegen zijn vingers geven! Karin besluit om de andere kant op te lopen en voegt zich even later weer bij het gezelschap…

De krabben zit in een soort kreekje en zijn stevig aan de maat. We maken wat plaatjes, net als de Duitse familie en als we weglopen horen we een Duitse vloek. We kijken om en zien dat pa met één voet volledig is verdwenen in een gat. Als hij zijn voet optilt, blijft zijn schoen achter, waardoor hij hoppend op één been achterblijft. We doen ons best, maar als hij zelf in lachen uitbarst, kunnen we ons niet meer inhouden en moeten ook wij enorm hard lachen. Als zijn schoen weer schoon is neemt Rasta-compagnon ons mee naar de andere kant en laat ons via een korte klim over de rotsen nog een ander klein, beeldschoon strandje zien. Waar we ineens nog twee schildpadden vinden. Verder bewijs dat de schildpadden echter overal mogen komen op dit eiland en dat het fokprogramma is bedoeld om ze te beschermen (en niet om ze te kunnen eten, zoals we een toerist horen mompelen).

Terug bij de lunchplek blijkt de tafel schitterend gedekt! Er liggen overal bloemen tussen de borden, er staan verse salades, er is fris en water en als we zitten krijgen we bbq-kip, gegrilde vis en gekruide rijst. Het is echt heerlijk; we zijn volkomen overdonderd! Dit is één van de beste maaltijden deze vakantie en dat hadden we niet verwacht! Ook de salade (verse mango en wortel, met een zoetige dressing) en de gekookte breadfruit (‘de lokale aardappel’ zegt Unnas en daar smaakt het inderdaad naar) zijn zalig. Martijn neemt tot Karin’s grote verbazing voor de tweede keer vis en daarna nemen we alleen nog een beetje fruit (stukjes kleine sinaasappel) en verse kokos. Daarna kunnen we geen pap meer zeggen: dat was heerlijk! Als de beide mannen beginnen met afruimen, worden wij met de bloemen naar de schildpadden gestuurd. Daar worden ze blij van, is de boodschap. Tipje: neem nooit bloemen mee voor een schildpad als je er aan gehecht bent! Eén schildpad wordt zo ‘wild’ van het idee van een bloementoetje, dat hij dwars door een rieten schutting banjert in zijn poging om ook iets te krijgen! handig, als je zo ongeveer een tank bent…

Als rasta-compagnon klaar is, stelt hij voor om de wandeling naar de andere kant van het eiland te maken. Karin ziet er van af. Haar knieën krijgen het met al het gesnorkel al flink te stellen en een klein wondje op haar voet (een druppel kokend water van een waterkoker) wil met al dat water niet echt dicht, dus ze besluit lekker op het strand te blijven en met Unnas en zijn boot mee te varen. Martijn wandelt wel mee. Als we elkaar na 45 minuten later aan de andere kant van het eiland zien, geeft Karin toe dat ze meerdere keren bijna in slaap is gevallen op het strand en vertelt Martijn over het huis van de dokter (mooi, maar beetje suf omdat je het alleen van buiten ziet), mangrovebossen met laag water en veel schelpen (volgens rasta-compagnon zie je er bij hoog water kleine lemon-sharks) en mooie uitzichtjes. Daarna springt Karin overboord en springt Martijn vanaf het strand het water in. We willen natuurlijk nog even snorkelen. Het mag, zegt Unnas, maar willen we niet liever zwemmen of zonnen, want er zit nauwelijks vis! Nou, er zit natuurlijk niet hetzelfde als bij koraal maar als je rustig zwemt, zie je steeds meer en heel andere vissen dan bij het koraal! We zien bovendien een paar zeekomkommers; vreemde beesten wat ons betreft!

We houden het bescheiden en daarna klimmen we aan boord om richting ons beginpunt te gaan. Maar eerst nog even zwemmen bij Anse Georgette! Nou, dat laten we ons geen twee keer zeggen. We voelen ons een klein beetje schuldig richting de Duitse familie, die al sinds de wandeling (die moeders en de oudste dochter hebben overgeslagen) aan boord zitten en niets willen. Aan de andere kant: dat is wat ons betreft geen reden om zelf ook niets te willen en als we bij Anse Georgette zijn, halen we even diep adem (wat is dit schitterend: niet om te snorkelen, maar het ontbreken van koraal, rotsen en zeewier betekent het mooist blauwe water dat we ons kunnen voorstellen) en springen dan overboord. We donderjagen lachend door het water tot we moe worden en klimmen dan stralend weer aan boord. Ok, NU zijn we klaar om terug te gaan. Unnas is blij dat we zo genieten en weet duidelijk niet zo goed wat hij aan moet met de Duitse familie. “We will take them on a fishing trip monday…”, zegt hij aarzelend. We hebben nu al met hem te doen.

Als we terug zijn op het strand geven we beide mannen een dikke fooi en een stevige hand. Dit was echt een geweldige trip! Het is nog vrij vroeg (kwart voor 4) en als we terug zijn bij onze Villa nemen we ons voor om een beetje vlot onder de douche door te rennen, zodat we ergens lekker wat kunnen gaan drinken en daarna wat kunnen eten. … Maar: ook de Seychellen horen bij Afrika, dus niet alles gaat zoals je van te voren bedacht hebt! Er is een stroom-onderbreking, tot een uurtje of 4, zegt Miss Ruby, dus we moeten even geduld hebben. Het water maakt namelijk gebruik van een pomp, die gebruik maakt van… juist, electriciteit. Geen stroom, geen water. Het wordt 4 uur, kwart over 4, half 5… en dan besluiten we ons met een doekje wat af te vegen voor we andere kleren aandoen. Als we bespreken waar we heen willen, springt de airco aan. Ha, stroom! Snel vegen we het ergste zout van ons gezicht en daarna gaan we er echt vandoor.

We zijn keurig op tijd om de zonsondergang mee te kirjgen, vanaf het zuidoostelijke puntje van het eiland. Het is laag water en de zon zakt achter cousin in de zee en de wolken. Aanvankelijk gebeurt eer niets, maar als we even wachten wordt de lucht vrij plotseling schitterend! Gud, oranje, rood, roze paars: de kleuren zijn spectaculair en Karin gaat met haar camera helemaal los. Pas als de kleuren weg zijn, rijden we in het laatste beetje licht via de ‘buitenom’-route naar de andere kant van het eiland. Een mooie, maar nu niet bepaald eenvoudiger route! Aangekomen drinken we een cocktail (Martijn een mocktail) bij Café des Arts en daarna eten we tapas in een nog uitgestorven gloednieuwe tapastent boven het café. Vooral omdat het restaurant volledig is volgeboekt, maar het blijkt eigenlijk heel erg lekker. En we zitten droog, want na een dag heerlijk weer, begint het (uiteraard) te regenen… De serveerster geeft als zoveelste local maar weer eens aan dat ze er ook niets van begrijpt. Oktober hoort geweldig te zijn! We hebben duidelijk pech met het weer, maar na vandaag kunnen we het hebben! We eten lekkere hapjes, nemen nog een drankje en kletsen over de dag. En als we klaar zijn begint voor Martijn de grootste uitdaging van de dag: terugrijden door het stikdonker… En dan bedoelen we ook stikdonker! Het is gelukkig weer droog, maar het valt niet mee. Foony (het appje op Martijn z’n telefoon) biedt wat hulp: Karin geeft met name in de Vallee de Mai aan hoe scherp de bochten zijn en welke kant ze opgaan. En dankzij Martijn’s rijstijl en oplettendheid, komen we daarmee veilig bij de Villa aan. We zijn bekaf en na een laatste drankje vallen we als een blok in slaap!

Als Karin heel voorzichtig een oog opendoet is het half 8 en is de kamer leeg. Even later komt Martijn binnen met een kopje thee! He, vervelend nou… Een blik naar buiten en het is grijs. Hmm, dat is een beetje jammer na het geweldige weer van gisteren, maar het is in ieder geval droog. Karin schiet overeind: he, zullen we kokosnoten gaan kijken? En als we een gratis tour in het Engels willen, helpt het enorm als we de eersten zijn (first come, first serve, wat taal van de tour betreft)… We schieten allebei in actie en om 5 voor half 9 staan we bij de ingang van de unesco world heritage site Vallee de Mai. Dat betekent dat het volledige personeel van de leg raakt. Iedereen is supervriendelijk, maar of we wèl nog even willen wachten! Je hoort ze bijna denken: gekke toeristen. Haast! ‘s Ochtends vroeg! Belachelijk!

Maar: als we een kaartje hebben, ons hebben opgegeven voor de tour (die om 9 uur begint) en een fles water hebben gekocht (oeps, vergeten en toch wel handig om iets mee te nemen), blijkt dat het erg handig was om vroeg te komen. Na ons komt een groep van vier fransen, die ook mee willen met de tour… Helaas guys, English it is! Ze besluiten wel mee te gaan, maar gedurende de tour horen we met name de twee mannen vertalen voor hun vriendinnen. Om 9 uur is het zo ver en mogen we mee met een kleine, slanke (en dat is best zeldzaam hebben we gezien) lokale dame; een ranger in de Valle de Mai. De vallei is een UNESCO-site sinds 1982 en bevat niet alleen zes palmsoorten (waaronder de Coco de Mer, een wereldberoemde palmboom, die alleen hier en op Curieuse in het wild voorkomt), maar ook meerdere beschermde en bedreigde vogelsoorten, waaronder de Pigeon Ollande (jawel, de Nederlandse Duif, doordat hij ‘de kleuren heeft van de nederlandse vlag’) en de Black Parrot, de nationale vogel van de Seychellen, een ernstige bedreigde papegaaiensoort. Onze ranger neemt ons mee en laat ons het komende uur genieten van dit spectacilaire landschap. De Vallee de Mai (genoemd naar de maand waarin de vallei werd ontdekt…) bevat zoals gezegd zes palmsoorten en de meeste soorten zijn metershoog (tot wel 27 meter hoog) en hebben enorme bladeren. We voelen ons miertjes in dit landschap van reuzen!

Onze gidse vertelt honderduit: over de verschillende palmensoorten en hoe die vroeger werden gebruikt in het dagelijks leven. Van paraplu tot draagtas en van dakbedekking tot verpakkingsmateriaal: met name de bladeren zijn veelzijdig. Maar natuurlijk zijn de noten dat ook en vooral de Coco de Mer heeft enorme vruchten. De palm wordt zo genoemd omdat de noten vroeger aanspoelden op de malediven. Ze hadden zo lang in het water gelegen dat de binnenkant was vergaan, waardoor ze licht werden en dreven. De mensen die ze vonden dachten dat de noten van een zee-boom waren! Dat gezegd hebbende: de coco fesse (zoals de noten van de coco de mer worden genoemd) zijn eigenlijk vooral beroemd door hun vorm. Als de schil er af is en je houdt ze omhoog, is de eerste associatie toch vooral van een vrouwlijk geslacht, met de billen aan de achterkant! De bloem van de mannetjesboom versterkt de associatie: een lange, dikke stengel (met allemaal kleine bloemen er op)…

Behalve op de palmen, wijst onze gidse ons ook op allerlei andere bomen en hun vruchten, bloemen en bladeren. We ruiken blaadjes die gekneusd ruiken naar een ‘four spices’ (kaneel, kuidnagel, nootmuskaat en caradmom), een bloemetje (van de coco de mer) dat ruikt naar basmati rijst (ja echt) en een ander blad dat ruikt naar kaneel. Ook zien we allerlei vruchten, van grote, halforanje vruchten die ruiken (en smaken volgens de gidse) naar een citrusvrucht en heel kleine, knalrode vruchtjes die keihard zijn, alleen gegeten kunnen worden door de bulbul (een lokale vogel), die perfect zijn om sieraden van te maken en waarvan je er drie moet meenemen, in je zak stoppen en bewaren, voor geluk.

Vogels zien we ook en we hebben ontzettend veel geluk. De bulbul en de aziatische spreeuw zien heel veel mensen. Voor de pigeon ollande heb je al wat meer geluk nodig, maar wij zien hem al na vijf minuten hoog in een boom zitten. En de Fransen  spotten zelfs de Black Parrot voor ons! Volgens de gidse zijn we de eerste groep in bijna een week die de vogel ziet en we kunnen er heel rustig van genieten. Naast de vogels zien we allerlei gecko’s en slakken (inclusief de witte slak, die vooral lokaal voorkomt) en een hele rij mieren (druk in de weer om gezamenlijk een blad te verplaatsen; we verbeelden ons dat we het geschreeuw van de mierenvoorman kunnen horen, die probeert het werk te coördineren). En het is er gewoon heel erg mooi. De hoge palmen, waar af en toe een briesje of een straaltje zonlicht doorheen komt. De rust en stilte… Na een uur neemt onze gidse afscheid en zonder iets te zeggen scheuren de vier Fransen er vandoor. Wij houden een iets rustig tempo aan en volgen dezelfde weg. We klimmen en klauteren en uiteindelijk zijn we na dik twee uur weer bij de ingang. Karin vreest dat haar pootjes het nog even zwaar krijgen, maar we hebben allebei genoten. Erg de moeite waard!

Het begint nu wel snel wat donkerder te worden en we vrezen dat we straks regen krijgen. We overleggen even. Eigenlijk hebben we allebei niet zo veel behoefte aan zwemmen vandaag en het weer lijkt ook niet zo mee te gaan werken de rest van de dag… Uiteindelijk rijden we even snel via onze villa, halen telefons, een laptop, boeken en wat extra geld op en rijden naar de andere kant van het eiland. Tegen de tijd dat we daar zijn is het tijd voor lunch. En als we bij Café des Arts gaan zitten, begint het te regenen…

Dat houdt de rest van de dag niet meer op. We verkassen uiteindelijk (onder onze paraplu’s, die we deze vakanties altijd bij ons hebben, zelfs als het stralend weer is) naar het Paradise Sun hotel, waar we in dezelfde bar als eerder deze week een drankje doen (en nog één en nog één…), gebruik maken van de internet-mogelijkheden, een beetje kletsen en vooral proberen ons niets aan te trekken van het feit dat de enige reden dat het af en toe stopt met zachtjes regenen, is als het begint te hozen! Eind van de middag rijden we in het laatste beetje daglicht terug richting onze villa, maar we maken een stop bij de Island Pizza. Jawel, ze doen afhaalpizza’s (maar goed ook: alle zitjes zijn buiten, onder lekkende parasols) en we bestellen een pizza met gerookte marlijn en een pizza quatro stagioni (die overigens maar due stagioni heeft, maar dat mag de pret niet drukken). Martijn ‘scheurt’ (nouja) daarna de laatste twee minuten naar onze villa, waar blijkt dat de pizza heel behoorlijk smaakt. We nemen er een borrel bij en de rest van de avond kijken we een beetje tv en lezen.

Vandaag hoeven we niets van onszelf en de weersvoorspellingen zijn niet bepaald florisant te noemen, dus we slapen lekker uit. Als we wakker worden, rommelen we een beetje. Ontbijtje, douchen… Het is buiten grijs, maar droog en we zien zowaar steeds meer blauwe lucht…! Martijn wil eigenlijk wel snorkelen; Karin heeft erg veel last van haar pootjes, dus vindt hetb verstandiger om dat even niet te doen. Maar een bikini onder de kleren kan natuurlijk altijd. Zelfs als het grijs is, is het lekker warm over het algemeen. Al staat er vandaag een forse klap wind. Die er nu voor lijkt te zorgen dat het steeds blauwer wordt buiten. Hmmm, spullen verzamelen dan maar. Wat gedoe met een internetkaart, fles water vergeten, dus nog even terug, maar uiteindelijk zijn we dan om kwart over 10 / half 11 op stap. En het is zowaar inmiddels bijna echt mooi weer! We durven het bijna niet hardop te zeggen, dus in stilte rijden we naar Anse Lazio.

Op het strand aangekomen is het inmiddels zonnig, blauwer dan het de hele vakantie is geweest en blijkt dat de wind schuin het strand op staat, waardoor en redelijk wat branding is. Maar zon! En blauwe lucht! En we hebben een camera bij ons om er plaatjes van te maken! We wandelen (Karin al fotograferend) naar het linker einde van het strand waar we ons installeren onder een boom. Nee, niet onder een kokospalm, want ja, die kokosnoten kunnen je dag aardig verzieken! Geïnstalleerd in de schaduw verdwijnt Martijn om te snorkelen en Karin kijkt, fotografeert, leest… Na een tijdje komt Martijn terug: wil je even zwemmen? Nou, dat is wel erg lekker en Karin ‘rent’ de branding in. Daarna mag Martijn weer en deze keer neemt hij het er van. Het water is erg helder en aan deze kant van het strand zijn de golven tussen de rotsen goed te doen. Als hij terug is gaat Karin nog even het water in, doen we een snelle fotoserie en daarna besluiten we het voor gezien te houden, voordat we in kreeften veranderen!

We lunchen een heerlijk sappige burger bij het Paradise Sun hotel (waar vandaan we betere plaatjes kunnen sturen dan gisteren!) en daarna gaan we nog een rondje zwemmen, in het schitterende azuurblauwe water voor het hotel. Als we echt op rood dreigen te springen rijden we (Martijn in zwembroek, Karin in bikini en allebei op een handdoek in de auto) terug naar onze villa. Daar gaan we rustig douchen, spoelen we onze zooi uit, trekken kleren aan (een lange broek, om onze benen rust te gunnen na alle zon) en ploffen dan even op het bed. Het is 5 uur en we hoefden vandaag dus niets!

We lezen een beetje (Karin is inmiddels bezig aan haar vierde boek; het is bijna uit!) en om kwart over 7 worden we geroepen. Miss Sally kookt vanavond voor ons (wel zo handig op een zondagavond: er is bijna geen restaurant te vinden dat open is!) en het is erg lekker; zelfs het toetje vinden we allebei lekker! Een salade met geroekte vis, rijst, opnieuw octopuscurry ( lekkerderd dan de eerste keer) en vier stukjes gegrilde vis. Die zijn wat droog, maar de rest is meer dan genoeg èn heel lekker, dus we voelen ons niet heel schuldig dat we de vis een beetje negeren. Het toetje is vanilleijs, met zelfgemaakte ingelegde papaya maar ook (en vooral) kokos…ehm prut. een mengsel van kokos, suiker, rozijnen, lokale kruiden en vruchten en dat is verschrikkelijk lekker. Miss Sally is duidelijk in haar nopjes met onze vragen en complimenten. Ze vindt het ook maar niks dat we weggaan. Is ze net aan ons gewend, moet ze weer aan andere mensen wennen. We plagen haar een beetje: deze vrouw-met-scherpe-randjes heeft een klein hartje. Na het eten drinken we een kopje koffie en kijken we tevreden terug op onze tijd op Praslin.

Het kost weer even moeite om alles economisch in onze tassen te krijgen (we zijn allebei nog niet echt gewend aan de ruimte die de duikbril, snorkel en flippers innemen, al zijn we nu al vreselijk blij dat we ze hebben gekocht en meegenomen), maar uiteindelijk zijn we ‘natuurlijk’ eerder dan gepland klaar voor vertrek. Miss Sally komt afscheid nemen. We krijgen een cadeautje van haar: een zakje van de eigengemaakte kokosprut! Meenemen en thuis kan je het in de koelkast nog een half jaar bewaren, zegt ze. Wat ontzettend lief! We zwaaien en zwaaien nog een keer en laten haar achter terwijl ze ons huisje binnenrent: de volgende gasten komen er al weer aan.

Wij gaan op weg. Eerst even extra pinnen. Dan rijden we ‘buitenom’, over de mooie route langs het water, naar de jetty. Daar kopen we twee kaartjes voor de boot terug naar Mahé. Vervolgens willen we wat eten. We hebben maar een klein ontbijtje gegeten en zouden eigenlijk graag willen brunchen. We weten dat PK’s open zou moeten zijn èn ‘ontbijt’ heeft tot 4 uur, dus dat gaan we doen. Helaas: PK’s is open, maar er is geen kok! Een zeer gefrustreerde serveerster zegt dat ze ook geen idee heeft wanneer hij komt. 11 uur…? Hmmm, dat is ons te onzeker èn met de snelheid die iedereen in de horeca hier heeft (eigelijk juist niet dus) te laat omdat we om kwart over 12 bij de boot moeten zijn. Geen PK’s dus (snik), dus we rijden door naar onze favoriete internettent Paradise Sun. Daarvan weten we in ieder geval zeker dat ie open is en misschien…? Nee, een drankje is geen probleem, maar het ontbijt is net opgeruimd! Dan wil je toch niets eten! ehm, nee, sorry, onze fout… We nemen dus maar een drankje, genieten van het uitzicht (het is opnieuw geweldig weer), lezen nieuws en kletsen een beetje met Nederland.

Om 12 uur laten we de auto achter bij de collega van Miss Eugenia. Ze loopt een snel rondje om de auto, checkt de benzine en steekt haar duim op. Prima, klaar! We vinden het wel releaxed hoe we hier een auto kunnen huren, ophalen en inleveren! We wandelen met de tassen naar de jetty en ploffen daar in de schaduw. Martijn gaat even kijken of er hier iets te eten te krijgen is, maar behalve een wat dubieus uitziend kip-ding, dat hij niet helemaal vertrouwd is er niet veel. Dan maar een extra drankje en een zakje meegebrachte chips en wat pinda’s zodat we in ieder geval iets in onze magen hebben. Het is dan wel mooie weer, maar het waait nogal, dus we verwachten een nogal hobbelige overtocht. We zoeken zodra de boot er is en we aan boord mogen een plekje achterin op het bovendek op.

De overtocht is inderdaad niet heel rustig (we hebben wat medelijden met de bleke, stille, slapende of luidruchtig overgevende mensen), maar onze magen houden zich uitstekend en na een dik uur zijn we aan de kade van Mahé. Daar wacht Rickie (van Aplha Rent a Car, waar we ook onze eerste auto op Mahé huurden) ons op, met een bordje met Martijn zijn naam. Hij neemt ons mee naar een kleine witte… ehm wacht daar loopt hij voorbij?! De auto waarvoor hij stopt is een stevige Daihatsu Terios. En nog een automaat ook! Dat is een stevige upgrade en dat is heel attent van Lucie, de vrouw met wie Karin al een tijdje contact heeft via e-mail over de huurauto’s. Karin neemt zich voor om haar een bedankmailtje te sturen en tevreden rijden we weg door een gelukkig op dit tijdstip rustig Victoria.

We rijden langs de luchthaven (nee, over een paar dagen pas!) door een steeds groener en rustiger deel van het eiland. Als we oversteken naar de westkust zien we onderweg ineens akkkerbouw en (de lokale variant van) kassen! Dat hebben we nog niet eerder gezien en beantwoord een deel van onze vraag waar (een deel van) het eten voor de eilanden vandaan komt. We slingeren de bergpas over en na nog een klein stukje rijden, rijden we de enórm stijle oprit van La Residense op. Hier hebben we een appartementje voor de komende drie nachten. Een aanvankelijk wat stugge vrouw, die gelukkig langzaam wat ontdooit neemt ons mee. Tot onze verrassing niet naar één van de kleine appartementjes in het centrale gebouw, maar naar een schitterend vierpersoonshuis, met een werkelijk fantastisch uitzicht op baai! Ja, ze heeft ons maar een upgrade gegeven. Ook al, we worden verwend vandaag! We bedanken haar uitgebreid en zijn gepast onder de indruk van het huis. Het is erg open en daar moeten we een beetje aan wennen. Het maakt dat het huis relatief koel blijft, maar de schuifhekken (veilig, maar volkomen open) en houten deuren met houten lambrizering maakt ook dat we visioenen hebben van allerlei creepy crawlies die ons kunnen bezoeken. Maar goed: we zien (en horen) dat we in ieder geval een flink aantal gekko’s in het huis hebben. We hopen dat die het wildbestand in toom weten te houden.

We droppen onze spullen, waarna Martijn even boodschappen gaat doen en Karin de zooi ordent. Martijn komt terug met yoghurt, cornflakes, sap … en twee Breezers! Tevreden ploffen we op onze veranda, genietend van het uitzicht en ons drankje. Dat komt behoorlijk aan, wat ons er aan herinnert dat we nog erg weinig hebben gegeten vandaag. Gelukkig zit Anchor Café op loopafstand!

Nu is lopen op de Seychellen best een beetje een uitdaging. Zaken als een stoep, straatverlichting of rustig rijdende auto’s zijn schaars. We gaan dus lopen als het nog licht is, zodat we in ieder geval de heenweg een goede kans hebben om heel aan te komen. We lopen de steile oprit af, wandelen de bocht om en hoeven dan alleen nog maar de heuvel af. Als we in de berm lopen zien we schuin boven ons tussen de heg en de stroomdraden enorme webben en reusachtige palmspiders zitten. Getver: ze bewegen niet en we weten echt wel dat ze niets doen, maar zijn gewoon te groot! Als we een stroompje oversteken zie we allerlei rood-paarse krabben rondscharrelen. En even verderop ligt Anchor Café. Buiten zitten maar? Het lijkt droog te blijven en zo kunnen we van de zonsondergang genieten.

Dat laatste lukt wat minder (de zon gaat ineens uit achter de horizon en dat was het dan wel), maar we zitten prima, genieten van het eten en het personeel is erg aardig. Hier kunnen we nog best een keer terug morgen of overmorgen! Voor nu is het wel klaar: we wandelen na het eten voorzichtig terug naar ons appartement. We komen heelhuids aan. Helaas net als twee enorme zwarte spinnen, die de gekko’s net te snel af zijn. Martijn werkt ze vakkundig en snel naar buiten. Brrr. Als we denken dat dat het dan wel is, worden we in de slaapkamer nog even getrakteerd op een enorme kakkerlak. Ook die zwiept Martijn naar buiten en dan trekken we de muskiettennetten strak om de bedden, doen de geluidloze (ja echt!) airco aan en vallen onder een laken in slaap. Morgen snorkelen!

Zo, dat was een prima nacht en bij het opstaan is er geen creepy crawly te zien. Bovendien is het prima weer. We nemen een snel ontbijtje en gaan dan profiteren van de reden dat we ook nog even aan deze kant van Mahé zijn. Vlakbij zijn meerdere prachtige stranden en één daarvan is een prachtig snorkelstrand volgens alle verhalen. We pakken de auto en na een minuut of 5 tot 10 rijden parkeren we en wandelen naar één van de mooiste strandjes die we hier hebben gezien. Het is prachtig en op dit moment helmaal van ons alleen!

We pakken onszelf in en duiken de plomp in: kom maar op! … Ehm, oehoe, onderwaterwereld, waar ben je?! Het lijkt wel thee! Het water is troebel, ondoorzichtig, bruinig en we zien helemaal niets. Oh nee, dan had Karin toch gelijk… Gisteren zagen we in langs de kust grote bruine vlekken in het water. Het deed Karin denken aan het ‘bloeden’ van de algen dat ze ooit op de Malediven zag en ze heeft gisteren al een keer gezegd dat ze hier bang voor was. Teleurgesteld klimmen we het strand weer op en gaan even zitten bijkomen. Als we even hebben gezeten gaat Martijn een rondje lopen over het strand en jawel, dode vissen…

Na een kwartiertje, als we net zitten te bespreken wat we gaan doen, komt er een Duits gezin aan dat meteen op ons afkomt. Hoe was het water?! Oh nog steeds?! Gisteren was het nog erger. Er zijn honderden dode vissen op het strand aangespoeld en lokale mensen hebben gezegd dat het inderdaad bloedende algen zijn. Daardoor wordt het water troebel en bruin en neemt het zuurstofgehalte in het water af, waardoor de vissen massaal sterven. Snorkelen heeft geen zin hebben ze gezegd. Balen, want het was tot gisteren de mooiste snorkelplek die ze ooit hebben gezien…

Ok, hier blijven heeft dus geen zin en we pakken de auto naar de volgende baai. Daar vinden we een half door koraal afgesloten ondiepte waar we in kraakhelder water tot halverwege onze dijen kunnen zitten, staan, poedelen, donderjagen. Dat doen we naar hartelust, tot we weer vrolijk zijn. Als we op rood dreigen te springen gaan we terug naar het hotel waar we douchen en onze spullen uitspoelen en uithangen. Daarna pakken we opnieuw de auto en rijden we via een uitdagende maar erg mooie route langs de volledige zuidkant van het eiland. Oh dat mooie blauwe water, daar krijgen we niet snel genoeg van!

Aan de andere kant van het eiland vinden we eerst de rumdestileerderij waar we naar op zoek waren. Dat is wel iets voor morgen (dan zal dat snorkelen ook wel tegen vallen vrezen we) en als we gaan vragen blijkt dat we morgen gewoon rond 11 uur langs kunnen komen en dan kunnen we aansluiten bij een tour. Ok, prima, tot morgen dan. Voor nu rijden we naar een andere bezienswaardigheid. We vinden ‘Le Jardin de Roi’ (de Koningstuin) met behulp van Foony helemaal bovenop een berg, aan het einde van een steeds smaller wordende weg. We denken een heel klein tuintje te vinden, maar zien een enorm perceel, met daarop een prachtig houten huis. Daar gaan we eerst heen, want je kunt hier uitstekend lunchen hebben we gelezen. 

Nou, dat klopt wel. We eten een overheerlijke, verse salade en daarna een verse crèpe! De bediening is zowaar behoorlijk vlot en een aantal ventilatoren zorgt dat we niet helemaal wegsmelten. Vandaag is het weer schitterend weer en daarom nog een paar graden warmer dan de afgelopen dagen. Als we klaar zijn met eten twijfelen we daarom even of we de ruin in willen, maar na een heftige spray actie tegen de muggen wandelen we toch een rondje. En dat is eigenlijk heel leuk. Het meest heftige stuk slaan we op advies van de dame die ons een kaartje verkoopt over: dat is te modderig geworden met de aanhoudende regen van de afgelopen weken. Maar de rest van de tuin kent schitterende bloemen en planten, veel kruiden (we zien bijvoorbeeld nootmuskaat!) en allerlei vruchten. Er is ook een aantal beesten, maar de hokken daarvan vinden we te klein. Gelukkig zien we bewijs van werkzaamheden, zo te zien om de hokken te vergroten. Dat maakt dat we lekker kunnen blijven genieten van het uitzicht en alles dat we ontdekken (oh ja, zo groeit ananas).

Als we zijn gesmolten en toch een aantal keer geprikt gaan we terug naar de auto, drinken een fles water leeg en laten ons met een zucht van opluchting in de airco zakken. Daarna rijden we in 20 minuten terug naar ons appartementje, waar we ons op de veranda in de schaduw in een stoel laten zakken. Daarna doen we een paar uur niets. We lezen wat, genieten van het uitzicht en het lekkere briesje, fotograferen wat… De middag keutelt voorbij en als het nog een uurtje voor zonsondergang is maken we ons op voor ons laatste uitstapje van vandaag. We willen namelijk heel graag nog een keer naar Del Place, het restarant aan het water waar we aan het begin van onze vakantie zo lekker hebben gegeten. Martijn slingert de auto behendig door de bochten (hmmm, niet een heel fijne weg om straks te rijden) en in de onddergaande zon gaan we aan een tafeltje aan de reling zitten. Cocktail erbij, uitzicht over het water en de ondergaande zon…. En jawel, net zulk lekker eten als de eerste keer dat we hier waren. We eten echt onze vingers er bij op en zitten heel gezellig te kletsen.

Uiteindelijk trekken we ons los van deze heerlijke plek en rijden we door het stikdonker naar ons appartementje. Op een aantal hartverknetteringen na (ieks, donkere man / vrouw, in donkere kleding, zonder lampje, wandelend aan de kant van de weg!) komen we ongeschonden aan. Deze keer zijn er geen creepy crawlies en tevreden laten we ons in ons bed vallen. Toch een prima dag ondanks de snorkelmislukking!

Na weer een prima nachtje slapen, een vlot ontbijtje en een uurtje lezen is het tijd voor drank! Pardon?! Ehm, we bedoelen natuurlijk voor een rondleiding door een rum destilleerderij waarbij we ons vooral interesseren voor de historie van het gebouw…?!

Na een half uurtje rijden zijn we bij Takamaka Rum Distillery, gevestigd op het terrein van ‘La Plaine St. André’. Op deze voormalige plantage zijn een hele tijd slaven aan het werk geweest en de oude plantage-bel staat (voorzien van bordje) als een herinnering aan deze tijd op het terrein. De suikerrietplantage was uiteindelijk wel de inspiratie voor de huidige destillerderij: de rum wordt gestookt van suikerriet! Gisteren zagen we het riet verwerkt worden; vandaag ligt de destileerderij er stil bij. Maar in het zorgvuldige gerestaureerde houten huis vinden we een bar, een restaurant en een ontvangstruimte waar we onszelf aanmelden. En kunnen we aansluitend op de tour lunchen?

Dat kan en we hoeven maar een minuut of 10 te wachten voor we met twee anderen op stap gaan, achter een gids / barman aan. De destileerderij is niet heel groot, maar we krijgen een duidelijke uitleg, mogen overal kijken (aan deze kant van het terrein: de echte, grote opslag is aan de andere kant van het terrein) en we kunnen helemaal los met vragen stellen. Daarna neemt de gids ons mee naar de kruidentuin, het blijkbaar onvermijdelijke hok met de schildpadden, de ruïnes van oude gebouwen op het terrein. Het is erg leuk en informatief en tegen de tijd dat we rum mogen proeven zijn we al erg tevreden over de tour.

De vijf rumsoorten die we proeven variëren van jullie, via mwah en ok tot heel erg goed. Oh die op één na laatste is erg lekker en willen we wel meenemen. Als we klaar zijn met de tour wandelen we daarom even langs de winkel, maar helaas zijn er alleen maar erg grote (en prijzige) flessen te krijgen: de halve liters zijn op. We laten een verdere aankoop daarom zitten en gaan lekker lunchen. Oh en lekker is het: waanzinnig! We nemen er allebei een drankje bij (Karin een rum-cocktail en Martijn een heerlijk gemengde sap) en eten daarna onze vingers erbij op. Met name bij de gegrilde tonijn met sesam: heerlijk!

Als we helemaal tevreden zijn, buiken we uit met een kopje koffie en gaan daarna naar de auto. We rijden een kleine stukje, want we hebben een strandje gezien dat er ondanks de vlekken ‘theewater’ heel aanlokkelijk uitzag. Het is opkomen water als we er aan komen en veel mensen gaan na een dag strand inmiddels naar huis. Wij strippen tot onze zwemkleding en liggen binnen no time af te koelen. Het water is zalig, grotendeels helder en Martijn waagt er nog een klein rondje snorkelen aan. Karin geniet van het prachtige uitzicht en het lekkere water en verzamelt schelpjes en mooie stukjes koraal. Die laten we straks achter natuurlijk, maar mooi (en leuk om te doen) is het wel!

En dan is het echt klaar, met deze laatste dag op de Seychellen. We rijden terug, douchen, spoelen alles uit, pakken de tassen opnieuw in, ruimen op en gaan uiteindelijk eind van de middag nog een hapje eten bij de Anchor Café. Daarna rollen we ons voor de laatste keer in een laken, onder een klamboe en vallen bij de airco in slaap…

Vandaag is het op. We laten de sleutel (conform afspraak) op tafel liggen en rijden naar de luchthaven. Daar is het onverewacht druk en chaotisch. Inchecken gaat soepel genoeg en ontbijt en koffie vinden ook, maar zodra we door de douane zijn zitten we met teveel mensen op een te kleine ruimte gepakt. We proberen ons er niet teveel van aan te trekken en gelukkig mogen we snel naar het vliegtuig wandelen.

Het uitzicht bij het opstijgen is geweldig: anders dan op de heenweg is het mooi weer en Karin klikt eindeloos veel plaatjes met haar telefoon. We zien na een draai ook Praslin en La Digue liggen en een groot aantal van de veel kleinere eilandjes liggen. Daarna worden de eilanden door de wolken aan het zicht onttrokken en kijken we films tot we bij Dubai zijn. Daar is het (natuurlijk) prachtig weer en we genieten van het prachtige uitzicht over de woestijn en daarna de stad. 

De overstap verloopt soepel en de uren daarna gaan voorbij met lezen, films en kletsen tot we rond 7 uur lokale tijd dik voor tijd landen in Amsterdam. Harro staat ons op te wachten, waardoor we een heerlijk luxe en bovendien gezellige rit naar huis hebben. Daar ploffen onze spullen neer en maken we ons op om ook mentaal te landen in Nederland. We zijn er weer!