Archief van
Categorie: zuidelijk Afrika Karen en Alex

Fish River canyon

Fish River canyon

Op 2 juni verder naar Fish River Canyon, de op een na grootste canyon ter wereld. De Grand Canyon in de VS is de allergrootste. Locals geloven dat de Fish River Canyon is gemaakt door een slang. Hoe het ook zij, het uitzicht was fenomenaal! Korte wandeling langs de rand van de canyon gemaakt en een zeer romantische zonsondergang gezien.

Ratelgat

Ratelgat

De volgende stop van de reis is Ratelgat. Ratelgat ligt in het westen van Zuid-Afrika, ergens halverwege de grens met Namibie en Kaapstad. De precieze locatie is onbekend want Ratelgat staat niet op de kaart en ook in de reisgidsen komt het niet voor. Het was dan ook lang zoeken voordat we eindelijk de plaats van bestemming bereikten.
Het was de bedoeling dat we in Ratelgat zouden overnachten in authentieke Afrikaanse hutjes van riet. Maar wat we aantroffen, stelde weinig voor. Het dorp zag eruit alsof het al een tijdje niet meer bewoond werd. De hutjes zaten vol gaten, er was geen water en de keuken was een grote puinhoop. Dus besloten we ergens anders te gaan overnachten. Maar niet voordat alles uitgebreid was gefotografeerd en gefilmd door een ondertussen behoorlijk melige groep.
We belandden uiteindelijk op een camping in Vanrhynsdorp, 40 km verderop. Omdat we geen zin hadden de tent op te zetten, mede omdat er een grote regenbui op komst was, hebben we overnacht in huisjes. Luxe!

‘s Avonds was de afscheidsbraai van Boepie, de traineechauffeur. Boepie heet eigenlijk Willem, maar wordt net als zijn vader en grootvader Boepie genoemd vanwege zijn bolle buik. Na zijn afscheidsspeech in het Afrikaans (zijn Engels is nog niet zo best) hebben we hem in het Nederlands toegezongen op de melodie van ” Daar heb je Flipper”. Dat viel erg in de smaak. En dus hebben we het lied de volgende dag nog maar een keer gezongen toen Boepie werd opgehaald door zijn moeder. Zij vond het ook leuk.

Moordspel

Moordspel

Even een tussendoortje. Wat we al bijna de hele reis doen, is een moordspel spelen.
Iedereen krijgt een briefje met de naam van iemand van de groep en een woord dat hij die persoon moet zien te ontlokken. Je begrijpt het al, het gaat daarbij niet om de meest alledaagse woorden. Voorbeelden zijn cementmolen, boormachine, koning en uitdaging.
Als het is gelukt om iemand het bewuste woord te laten zeggen, is die persoon dood en ligt hij uit het spel. De ‘moordenaar’ krijgt het briefje van zijn slachtoffer en zo gaat het verder totdat er een iemand overblijft. Die heeft dan gewonnen.
Om het spel te kunnen spelen, worden er allerlei complotten gesmeed. Hoe kun je het anders over boormachines hebben als je op reis bent in Afrika?
Heel erg leuk om te doen. We zijn inmiddels met het derde spel bezig (Karen heeft het tweede spel gewonnen!) en er zijn nog twee spelers over. Wij zitten daar niet bij.

Naar Zambia (de heenweg)

Naar Zambia (de heenweg)

Woensdag 16 mei aan het einde van de ochtend vertrokken naar Schiphol. Bij het inchecken meteen al de eerste mensen van de groep ontmoet: twee zusjes uit Enschede en een jong stel uit Noord-Limburg. Leuke mensen zo op het eerste gezicht. 


De reis ging voorspoedig. Wel lang in de rij gestaan in verband met allerlei securitygedoe in London, waar we moesten overstappen. Maar goed, dat schept een band. Lekker zeuren met de rest van de groep, waarmee we inmiddels ook hadden kennisgemaakt. Allemaal jonge mensen. Alex is de nestor 😉 van de groep, maar gelukkig nog niet degene met het minste haar.


Rond 06:00 uur ‘s ochtends de volgende dag aangekomen in Lusaka, de hoofdstad van Zambia. Daar hebben we in de langste rij ooit gestaan. Het duurde maar liefst 5 kwartier voordat we door de paspoortcontrole waren. Bagage opgehaald en naar buiten. Kennisgemaakt met de reisleiding (reisleidster Noor, chauffeur, reservechauffeur en kok) en toen de bus ingeladen.


Die bus is bijzonder. Het is een enorme truck met een busachtige opbouw. Best hoog. Gelukkig ook erg comfortabel met veel beenruimte.


Na een mooie rit door Zuid-West Zambia kwamen we rond een uur of 17:00 bij onze camping in Livingstone bij de Victoria Falls aan. Tentjes opgezet, ons opgefrist en lekker gegeten met uitzicht op de Zambezirivier. Veel info van Noor gehad en meteen al de eerste excursies geboekt. Daarna vroeg naar bed. Zo’n reis hakt erin.


 

Kaapstad

Kaapstad

Maandag 4 juni: we zijn aan het begin van de middag in Kaapstad aangekomen. We logeren in een luxe villa vlak aan zee, een geweldige locatie. Vanmiddag doen we het rustig aan: de omgeving van het hotel verkennen, internetten en nog wat kadootjes kopen.
Het weer is slecht. Het is niet warm, het regent zo nu en dan en er hangt een dikke laag bewolking. De Tafelberg hebben we dus nog niet gezien (er ligt een tafelkleed overheen;-). Hopen dat het weer de komende dagen nog wat beter wordt…

Ochtendje Zimbabwe

Ochtendje Zimbabwe

We wilden eigenlijk gaan raften, maar dat is op dit moment niet mogelijk door de hoge waterstand in de Zambezirivier. Jammer! Gelukkig zijn er voldoende alternatieven. Zo kwam het dat wij vrijdagochtend 18 mei om 05:30 uur naast onze tent stonden voor een ‘lion encounter’ in Zimbabwe.


Na de nodige grensformaliteiten kwamen we aan bij een leeuwenreservaat waar ze een programma hebben opgezet om het aantal leeuwen in wildparken te vergroten. Het aantal leeuwen is in Afrika de afgelopen jaren namelijk sterk afgenomen: van 250.000 naar 20.000. Dat komt door de oprukkende bebouwing en door de (vaak illegale) jacht.


Het programma bestaat uit 4 fasen: in de eerste fae halen ze jonge leeuwtjes weg bij de  moeder om ze gedurende 1,5 jaar groot te brengen. Zo maken ze meer kans om te overleven. In de tweede fase worden de leeuwen uitgezet in een klein natuurreservaat waar ze leren jagen en onafhankelijk worden van mensen. In fase 3 worden de leeuwen, als ze ongeveer 3 jaar zijn, vrijgelaten in wildparken door heel Afrika. In de laatste fase krijgen ze zelf jonkies en is de cirkel rond.


Wij hebben leeuwen uit fase 1 ontmoet. Twee mannetjes van 1 jaar oud. Heeeeel erg lief, maar dat is verraderlijk want ze zien alles als speelgoed en jou dus ook. Omdat de leeuwen al behoorlijk groot zijn en enorme klauwen hebben, is dat dus oppassen geblazen.


Het leukste onderdeel van de excursie was een wandeling door het park met de leeuwen. En je mocht ze ook aaien! Een geweldige ervaring.


Wat trouwens wel triest is, is dat het jachttoerisme toeneemt. Mensen kunnen dan tegen betaling van duizenden dollars een leeuw of een olifant afschieten. Dat is eigenlijk niet te rijmen.

Kaap de Goede Hoop

Kaap de Goede Hoop

Dinsdag 5 juni hebben we met de groep een excursie naar Kaap de Goede Hoop gemaakt. Met Scott en Debra en met de truck. Officieel moesten Scott en Debra de truck gisteren eigenlijk al inleveren maar omdat we met de hele groep naar de Kaap wilden, kon het zo geregeld worden dat de truck nog een dagje langer bleef. Dus hebben Scott en Debra ons naar de Kaap gereden en weer terug. Wel zo gezellig.


Het weer zat ontzettend mee: het waaide wel hard, maar gelukkig hebben we geen regen gehad en scheen zelfs de zon.


Eerst via de toeristische route (de Chapman Peak Drive) naar Cape Point. Veel mooie uitzichtjes onderweg waar je bijna weggeblazen werd, zo hard waaide het. Vanaf Cape Point langs de kust naar Kaap de Goede Hoop gelopen.


Kaap de Goede Hoop heeft trouwens niet altijd zo geheten. Vroeger heette het zoiets als de Verschrikkelijke Kaap om aan te geven dat heel veel schepen daar zijn vergaan. Uiteindelijk hebben ze dat veranderd in Kaap de Goede Hoop. Deze naam verwijst naar de vele gebeden om maar levend om de Kaap heen te komen.


Op de terugweg naar Kaapstad een stop gemaakt bij Boulders beach, waar een penguinkolonie zit. Je kon behoorlijk dichtbij de penguins komen. Veel jonkies gezien: erg lief!


‘s Avonds in onze villa gegeten. De groep slaapt in twee gebouwen: in het eigenlijke hotel en in een luxe villa om de hoek van het hotel. Wij zitten in de villa en hebben een grote woonkamer, een uitgebreide keuken met magnetron, een wasmachine en droger tot onze beschikking. Terwijl ik dit intik, vraag ik me af waarom we geen was hebben gedraaid. Dat had weer gescheeld als we terug zijn in Den Haag.

The Vic Falls

The Vic Falls

Op de terugweg zijn we nog even bij de Victoria Falls geweest. Echt enorm!! Ruim 1,7 km breed en 100 m hoog. Door de vele regen van de afgelopen maanden was er enorm veel water. Je kon de bodem niet zien en ook de watervallen waren maar gedeeltelijk zichtbaar. Dat zorgde voor behoorlijk wat spektakel op de wandelpaden rond de Falls: overal vormden zich stroompjes en het leek alsof je midden in een tropische regenbui stond. Gelukkig hadden we regenponchos mee, dus de schade bleef beperkt. Erg leuk en indrukwekkend!


‘s Avonds met de groep een sunsetcruise over de rivier gemaakt. Prachtige zonsondergang, olifanten, krokodillen en nijlpaarden gezien. Apen hadden we al gezien: kleintjes op de camping en bavianen bij de grensovergang.


De volgende ochtend een helikoptervlucht over de Zambezi en de Vic Falls gemaakt. Geweldig om te doen. We hadden een mooi uitzicht op de rivier, de eilandjes daarin, de rand van de waterval, het naar beneden vallende water en vervolgens hoe de rivier verder slingert.

District Six

District Six

‘s Middags hebben we een stadswandeling gemaakt. Onder andere het oude
kasteel gezien en een bezoek gebracht aan het District Six Museum. Dit museum gaat over de wijk District Six. Disctrict Six was ooit een gewone wijk waarin zowel blanken als zwarten en kleurlingen woonden. Vanaf begin 1900 werden de zwarten uit de wijk verwijderd en na de Tweede Wereldoorlog bepaalde de regering dat District Six een blanke wijk moest worden. Dat gebeurde niet al te zachtzinnig: gezinnen werden uit hun huizen gezet en heel veel gebouwen werden met de grond gelijk gemaakt. Het museum vertelt de verhalen van de bewoners van toen en laat ook zien hoe het de wijk is vergaan na de afschaffing van de Apartheid, eind vorige eeuw. Stukken land zijn teruggegeven aan de oorspronkelijke bewoners en de wederopbouw is begonnen, maar dat gaat erg langzaam.
Vanuit het centrum via Longstreet, een levendige winkelstraat met leuke cafeetjes, teruggelopen naar ons hotel. Een pittige wandeling.
‘s Avonds voor het laatst met de groep uit eten. Noor, onze reisleidster, bedankt voor haar goede zorgen en de gezelligheid. Zij gaf aan ook erg blij met onze groep te zijn. Dat is mooi!

Naar Botswana

Naar Botswana

Om van Zambia in Botswana te komen, moet je met een pontje de rivier over. Aan de ene kant van de rivier is de grens van Zambia, aan de andere kant die van Botswana. Bij de eerste grensovergang was het een puinhoop: overal stonden vrachtwagens uit Botswana op de juiste papieren te wachtten om Zambia in te komen. Die vrachtwagens blokkeerden de afrit van de pontjes waardoor die niet goed konden lossen. De chaos werd versterkt doordat iedereen (auto’s, vrachtwagens etc) probeerde voor te dringen. Eindeloos duurde het. Op een gegeven moment hebben we met de groep een aantal auto’s geblokkeerd zodat onze truck de boot op kon. Wij snel erachteraan. Eenmaal aan de overkant ging het allemaal erg soepel.


Dat was mooi want om 16:00 uur zou onze gamecruise beginnen. Tijdens de gamecruise heel veel dieren gezien. Omdat we met een klein bootje waren, konden we overal redelijk dichtbij komen. Een kudde olifanten gezien, nijlpaarden, krokodillen, impala’s, kudu’s, sabel antilopes, zogeheten bunded mongoose en visarenden.


In het donker onze tenten opgezet. Donker wordt het hier al vroeg: rond een uur of 6 gaat de zon onder en dat gaat heel erg snel.

Laatste dag

Laatste dag

Vanavond om 8 uur vliegen we terug naar Nederland. Reisleidster Noor vliegt vanmiddag al. Zij gaat dan terug naar Zimbabwe waar ze woont. Na het ontbijt hebben we haar met de hele groep uitgezwaaid.
Daarna nog even de stad in. Paar winkels uit de Lonely Planet bezocht, lekker geluncht en nu zitten we voor het laatst het reisverslag bij te werken. De Tafelberg hebben we helaas niet meer gezien, behalve heel even toen we terugkwamen van de Kaaptour.
Mooie reis geweest, maar ook goed om weer naar huis te gaan naar de poezen!

Leeuwen

Leeuwen

Zondagochtend 20 mei (onze trouwdag nota bene!) om 04:45 uur op voor een gamedrive door Chobe National Park. Wederom heel veel dieren gezien. Best spannend was een ontmoeting met een leeuwenfamilie: 2 leeuwinnen en een stuk of vijf welpen. de heer des huizes was in geen velden of wegen te bekennen. De vrouwen zorgen ervoor dat er eten op tafel komt en als het zover is, schuiven de heren aan.


De leeuwen waren net ontdekt door een kudde buffels. Op een gegeven moment was het niet precies duidelijk wie nu wie aan het aanvallen was: de leeuwen de buffels of andersom. Boeiend om naar te kijken (met een hele rij jeeps op een rij want we waren niet alleen in het park).


De eerste rolletjes zijn inmiddels volgeschoten.

Okavango Delta

Okavango Delta

Via de Caprivistrip in Namibie naar een camping vlakbij de Okavango Delta gereden. de Caprivistrip hebben de Duitsers in de koloniale tijd bij Namibie onderhandeld. Ze wilden een spoorlijn aanleggen om hun kolonien aan de ene kant van Afrika met die aan de andere kant te verbinden. Zover is het nooit gekomen want de Duitsers verloren hun kolonien. De strip is nu gewoon de strip.


Voordat we de Delta ingingen, hebben we een nacht in het zogeheten basiskamp doorgebracht. Dat kamp is alleen met een jeep te bereiken. Onze truck bleef achter in een dorpje. Met een wacht ervoor.


Vanaf het basiskamp met mototboten de Delta in tot het punt waarop de boten niet verder konden. Overgestapt op mokoro’s. Mokoro’s zijn een soort kano’s (vroeger van boomstam, nu van kunststof) voor twee personen die door zogeheten poolers met grote stokken worden voortbewogen. Alleen de hoogstnoodzakelijke bagage mocht mee in een dagrugzakje. De tenten en kookspullen werden in een speciale vrachtmokoro vervoerd.


Een prachtige tocht door de Delta gemaakt. Dwars door dicht riet. Na anderhalf uur kwamen we aan in het bushkamp, een afgelegen onbewoon eiland. Geen elektriciteit en sanitaire voorzieningen. Plassen en poepen doen we in een gat in de grond.


Op het strand sporen van nijlpaarden en olifanten gevonden. Wisten jullie dat de poep van deze dieren erg op elkaar lijkt? Wij hebben ondertussen geleerd wat het verschil is. Olifanten poepen op een hoop, nijlpaarden sproeien, al zwaaiend met hun staartje, hun poep. We hebben dat live mogen aanschouwen. Grappig om te zien!


Twee mooie wandelingen op eilanden in de buurt gemaakt. Een van de poolers ging mee als gids. Hij heeft van alles over planten (tegen muggen), bomen (van het binnenste van de Baobob kun je touw maken) en dieren verteld (zie het voorgaande). Erg interessant.


Koken doen we trouwens al de hele tijd op het kampvuur, tenzij er een barbecue is. Debra, onze kok, maakt de lekkerste dingen. Zo hebben we al lasagne van het kampvuur, allerlei curry’s, pasta’s, brood en ook appeltaart gegeten.


‘s Nachts aardvarkens en nijlpaarden op bezoek gehad. We hoorden ze rond de tenten scharrelen. Collectief onze plas opgehouden tot de volgende ochtend.


Het koelt ‘s nachts trouwens brhoorlijk af. Een fleece is geen overbodige luxe. Voordat we naar Namibie gaan, gaan we mutsen en handschoenen aanschaffen. Die gaan we nodig hebbem. In Kaapstad sneeuwt het, hebben we gehoord…

Dorpswandeling

Dorpswandeling

Vanuit de Okavango Delta naar Rundu gereden (24 mei 2007). We zitten op een camping aan de Okavangorivier, aan de overkant van de rivier ligt Angola.


De volgende ochtend met een gids een wandeling door een paar dorpjes in de buurt gemaakt. Een mooie kans om het dorpsleven van dichtbij mee te maken en te zien hoe mensen in het noordoosten van Namibie leven: in kleine hutjes van hout en klei met rieten daken. Vaak staan er een paar hutjes bijelkaar met een afscheiding eromheen, in het midden is een vuurplaats: dat is dan een dorpje. Meestal leven families daar bij elkaar. Heel veel foto’s gemaakt! Ook een schooltje bezocht. Het was vakantie dus er was helemaal niemand, maar vanwege ons bezoek hadden ze toch een paar kinderen opgetrommeld om liedjes voor ons te zingen. Toen ze klaar waren, vroegen ze of wij ook een liedje voor hen wilden zingen. Tuurlijk! Met z’n allen “hoofd, schouders, knie en teen” gezongen. Dat was een groot succes, vooral toen bleek dat dit liedje ook in de lokale taal bestaat.


Als aandenken een olifantje gekocht dat door leerlingen van de school is gemaakt. Van de opbrengst van zo’n olifantje (30 Namibische dollars = ruim 3 euro) kan een kindje hier een jaar naar school.

Etosha

Etosha

Onderweg naar Etosha verandert het landschap. Zagen we in het noordoosten van Namibie allemaal kleine dorpjes langs de kant van de weg, naarmate we verder het land in rijden, zijn die er steeds minder. Boodschappen gedaan in Grootfontein, geluncht in Tsumeb: stadjes die het toonbeeld zijn van Duitse orde en netheid. Rundu is het laatste echte Afrikaanse plaatsje waar we geweest zijn. Zoals kok Debra het zei: we rijden nu Afrika uit.


Etosha is een Nationaal Park met een omvang van 22.912 km2, dat is meer dan de helft van Nederland. Een groot deel van Etosha bestaat uit een zoutpan van 110 bij 60 km. Alleen in het regenseizoen staat daar een beetje water, de rest van het jaar is het er kurkdroog. Op een paar plaatsen in het park zijn er kunstmatige waterplaatsen. Daar komen de dieren drinken en heb je de meeste kans om wilde dieren te spotten. En dat hebben we dan ook gedaan. We noemen er een paar op: de cory bustard (een enorme vogel => ziet eruit als een loopvogel maar dat is het niet), jakhalzen (zitten ook op de camping), gieren, grote kudde’s zebra’s en, jawel, een mannetjesleeuw. Ook diverse bokken gezien waaronder springbokken (springen met 4 poten tegelijk) en impala’s. In Etosha komen ook veel wildebeesten (gnoes) voor. Die zie je vaak samen met zebra’s. Dieren zoeken vaak het gezelschap van andere dieren op waar ze wat aan hebben: dieren die bijvoorbeeld goed zien, trekken samen op met dieren die goed horen. Zo zijn ze optimaal beschermd.


Ook hier veel olifanten gezien. Olifanten leven in groepen onder leiding van een vrouwtje. Er is ook een dominant mannetje bij om de groep te beschermen. Op een gegeven moment moet zo’n mannetje zijn positie afstaan aan een jonger mannetje, dan trekt ‘ ie alleen verder. Olifanten kunnen wel 80 jaar worden en sterven meestal een gruwelijke dood: olifanten hebben namelijk 6 setjes tanden en als die allemaal op zijn dan kunnen ze niet meer eten en dan houdt het op. Niet leuk.


Bij de waterplaats op de camping een familie zwarte neushoorns gezien. De zwarte neushoorns onderscheiden zich van de witte neushoorns in de vorm van hun bek. Bij de zwarte is die puntig en bij de witte meer vierkant.

Himba’s en cheetah’s

Himba’s en cheetah’s

Zondag 27 mei stond in het teken van Himba’s en cheetah’s.


‘s Ochtends een bezoek gebracht aan een Himbadorp. Himba’s wonen eigenlijk alleen in het noordwesten van Namibie, maar omdat het erg lastig is om daar te komen, hebben ze ook wat zuidelijker een dorp gesticht. Daar kunnen toeristen tegen betaling een bezoek aan brengen.


Het Himbadorp is net een openluchtmuseum maar dan met permanente bewoning. In dit geval door 3 mannen, 19 vrouwen en 42 kinderen. De Himba’s vormen een matriarchale samenleving, de vrouwen hebben er voor het zeggen. De mannen hebben eigenlijk maar een taak: kinderen maken.


Het was een beetje vreemd om daar te zijn omdat je weet dat het niet authentiek is. Desondanks is het wel indrukwekkend om te zien hoe echte traditionele Himba’s leven (met bijzondere haardracht, kleding, hutjes etc).


Vervolgens door naar de cheetahfarm. Daar leven 3 tamme cheetah’s die je kunt aaien en 19 wat wildere exemplaren. Die wildere cheetah’s leven in een klein reservaat en je kunt zien hoe ze gevoerd worden. Best heftig: ze hebben allemaal honger en willen allemaal tegelijk eten, dus je kunt je wel voorstellen hoe dat gaat.  

Petrified Forest en Twijfelfontein

Petrified Forest en Twijfelfontein

Het is gelukkig weer wat warmer. Het koudefront waarvan we de afgelopen dagen en met name nachten last hadden, is voorbij. Karens sokken kunnen ‘s nachts weer uitblijven.


Op maandag 29 mei via het Petrified Forest naar Twijfelfontein gereden. Het Petrified Forest is niet echt een bos maar meer een gebied waar veel versteende boomstammen uit de ijstijd zijn gevonden. Onderweg daarnaar toe allemaal bordjes langs de kant van de weg gezien van “wannabe petrified forests”. Van mensen die een paar stukjes versteend hout in hun achtertuin hebben liggen die je kunt bekijken.


Ook een bijzondere plant gezien die wel 2000 jaar oud kan worden. Hij heeft twee bladeren die ongeveer 1 cm per jaar groeien. Deze plant wordt dan ook de “twee blaar kan nie dood nie” plant genoemd.  


Bij Twijfelfontein mooie rotsschilderingen van de bosjesmannen gezien en de bron van de twijfelfontein. Toen die bron ontdekt werd door een Duitse boer dacht hij dat dit wel eens een vruchtbaar gebied zou kunnen zijn, maar dat viel tegen. Het water stond de ene keer wat hoger dan de andere keer maar was nooit echt genoeg om er wat mee te kunnen doen.


Gekampeerd aan de voet van de Brandberg, het hoogste punt van Namibie (2573 m). Die berg deed ons erg denken aan Ayers Rock in Australie: hij doemt ineens op in het verder vlakke landschap en als de opkomende zon erop schijnt is hij prachtig rood.


Het landschap is de laatste dagen sowieso weer erg veranderd: van savanneachtig geel naar rotsachtig rood. En nu gaan we meer een woestijn in. 

400.000 zeeleeuwen

400.000 zeeleeuwen

Alex is ziek. Hij heeft vannacht drie keer overgegeven en voelt zich behoorlijk beroerd. Niet echt fijn als je een paar uur durende reis over hobbelige wegen voor de boeg hebt.


We gaan naar Swakopmund en stoppen onderweg in Cape Cross bij een van de grootste zeeleeuwenkolonies ter wereld. Daar wonen zo’n 400.000 zeeleeuwen bij elkaar. Omdat ze niet alleen wonen, maar ook poepen, plassen, kleine zeeleeuwtjes baren en doodgaan, stinkt het er enorm. Het scheen nog mee te vallen toen wij er waren omdat het bewolkt was en de jongen al in december/januari geboren zijn.


Elke ochtend worden er een aantal zeehonden afgemaakt omdat de zeeleeuwen, die elk 160 kilo vis per dag eten, een bedreiging zijn voor de visstand waarvan de lokale bevolking afhankelijk is.


Naarmate we dichterbij de kust kwamen, hingen er steeds meer wolken boven het land. Bijna surrealistisch: je ziet geen blauwe lucht, maar alleen wit/geel zand en een grijze lucht.


Aangekomen in Swakopmund is Alex meteen een bed ingedoken. Goed getimed, want we slapen hier niet in tenten maar in een hotel.

Parachute springen

Parachute springen

Terwijl Alex ziek in bed lag, ben ik met 5 andere mensen van de groep gaan parachutespringen. Aan een tandem uiteraard. Een hele bijzondere ervaring!

Van te voren best wel spannend, maar het uit het vliegtuig springen op een hoogte van 10.000 ft vond ik absoluut niet eng. De vrije val was super heftig. Heel raar: je hebt niet echt het idee dat je valt maar meer alsof je in een ventilator zit. Toen de parachute op 5000 ft openging, kon je echt van het uitzicht genieten. Je hoorde alleen wapperen van de parachute en verder niks. Mooie zandduinen gezien en Walvisbaai en Swakopmund zien liggen. Alles bij elkaar duurde het ruim drie kwartier: korte instructie, 20 minuten scenic flight naar de springplek en een kwartier springen. Cool.

‘s Avonds uit eten geweest met de groep. Alex verwend met een kopje kippensoep. Vandaag 30 mei voelt hij zich gelukkig al weer een stuk beter. Zo veel beter zelfs dat hij vanmiddag ook gaat parachutespringen. Ik ga mee om een en ander op foto en film vast te leggen. Wordt vervolgd…

Helaas! Geen parachutesprong voor Alex. Toen we op het vliegveld waren, werd het mistig. Zo mistig dat het vliegveld gesloten zou worden en het vliegtuig niet meer zou kunnen landen. Nog een tweede poging gedaan de volgende ochtend, maar ook toen zat het weer niet mee.

In Swakopmund hebben we trouwens gelunchd in een heuse Konditorei. Swakopmund is heel erg Duits, volgens de Lonely Planet zelfs “Duitser dan Duitsland zelf”. Blanke mensen spreken je ook in het Duits aan. Erg vreemd om mee te maken als je middenin Afrika zit.

Sossusvlei

Sossusvlei

Donderdag 31 mei vertrokken naar de Sossusvlei, de reden waarom wij naar Namibie wilden. Mooie rit door de Kalahari woestijn. We kamperen op een camping vlakbij de ingang van het park. Handig voor de zonsopgang die we de volgende dag gaan zien.
Op vrijdag om 05:15 uur op. Om 05:30 uur met de bus het park in, op naar Duin 45, een van de hogere duinen van de vallei en DE duin die iedereen beklimt bij zonsopgang. Wij dus ook. Alex tot helemaal bovenop, Karen tot ergens halverwege. Zo’n duin is toch wel steil en erg hoog.
Veel foto’s gemaakt. Niet alleen van de zonsopgang maar ook van de wc voor de duin. Die wc staat op de voorkant van het wc boek dat op onze wc thuis ligt. We zijn van plan om de foto van de wc voor duin 45 uit te vergroten en op ons toilet te hangen. Dus wie weet!

Een hele leuke wandeling gemaakt met Frans. Frans is opgeleid door de beroemde Boesman, die in alle reisboeken voorkomt. Boesman zelf is op (schoon)familiebezoek in Japan. Frans is als het ware een met de omgeving, hij weet er echt alles van. Zo heeft hij tijdens de wandeling een made, een hagedisje en een torretje uit het zand opgegraven en daar van alles over verteld. Aan de sporen zag hij dat ze daar zaten. Wij zouden er gewoon overheen gekeken hebben. Het meest bijzondere wat hij liet zien, was het web van een spin dat wel 1,20 meter diep onder de grond zat. Hij herkende dat web aan een soort van rondje in het zand: de ingang van het spinnenweb. Toen hij dat openmaakte en er wat zand instrooide, kwam de spin naar buiten omdat hij dacht dat er een vliegje of zoiets zat. Toen dat niet zo bleek te zijn, sloot de spin de ingang van zijn web weer af. Echt geweldig om te zien!

De Sossusvlei staat voor het einde van de rivier. Zo lang er regelmatig water in de vallei staat, groeien de duinen niet aan elkaar en blijft de vallei bestaan. Er is ook een dode valei. Daarin is 300 jaar geen water geweest waardoor de duinen zo ver naar elkaar zijn toegegroeid dat de rivier er ook niet meer kan komen. Er groeit helemaal niks meer. Het enige dat je ziet zijn stammen van dode acaciabomen. Ziet er best luguber uit.

Na de wandeling gerelaxed op de camping. Aan het einde van de middag naar een kleine Sesriemcanyon geweest en op een duin in de buurt van de camping naar de zonsondergang en tegelijkertijd de opkomst van de volle maan gekeken. Vooral dat laatste was mooi om te zien!