Reisverslag.org

Het is gelukt. Om 10 over 7 kijkt Karin zeer tevreden om zich heen. Split is vrijwel leeg en behalve een medefotograaf en wat lokale mensen die zich door de steegjes haasten (op weg naar werk, of de markt) is er niemand te zien in het oude centrum van deze geweldige stad. Ze is vanochtend vroeg opgestaan en geniet nu van de leegte. Dat doet ze een dik uur, voor Martijn zich bij haar voegt.

Samen gaan we op zoek naar ontbijt, wat we vinden aan een pleintje bij de ijzeren poort. Karin kwekt enthousiast over de lege stad; Martijn wordt rustig wakker met goeie koffie. En daarna gaan we op zoek naar de Buna Line, de kleine ferries die tussen Split, Slatine en Trogier varen. Aan de eerste pier blijken ze aan te meren, heeft de tourist information ons gisteren verteld en het is maar goed dat we het gevraagd hebben. Er staat niets aangegeven, maar aan de hoeveelheid mensen te zien komt het goed. We lopen nog even langs een tentje om wat koffie voor onderweg mee te nemen en daarna is de boot er, kopen we een kaartje (3 1/2 euro per persoon vinden we niet veel voor een uur varen) en genieten we in het zonnetje van de kust van Dalmatië die aan ons voorbij trekt.

Na een korte stop in Slatine, meren we rond half 11 aan, bij de brug die naar Trogier leidt. We wandelen van boord en steken de brug over. Wat een gaaf gezicht! Gesticht in de 3e eeuw door de Grieken, op een eilandje tussen het vasteland en het huidige eiland Ciovo, is het met name in de 12e en 13e eeuw een zeer welvarende stad geweest. er zijn sporen van de Grieken, de Hongaren, de Venetianen… En het ziet er geweldig uit: met recht een Unesco werelderfgoed status.

We wandelen over de brug, een klein stukje langs de gebouwen die zich als een muur om het oude centrum lijken te voegen en kiezen daarna een steegje, de kleine straatjes in. Het slechte nieuwes is dat we een groep cruiseschiptoeristen komen, met het nummer 26 op hun bordje… Het zullen inderdaad niet de laatste groepen zijn die we tegenkomen, maar het goede nieuws is dat het ons aardig lukt om ons er niets van aan te trekken. We wandelen naar het plein, waar een acapellagroepje onder een overdekte (markt?) plaats staat te zingen. Klinkt goed, maar de akoestiek in Split is toch onovertroffen! We wandelen naar de kathedraal (tegenwoordig zonder bisschop, maar zo’n naam geef je maar moeilijk op), maar daar is een mis aan de gang. Dat komt straks dus wel. 

We dwalen door de kleine ministraatjes. Het is moeilijk te ‘vangen’ deze sfeer, maar het ademt iets stils uit, terwijl er duidelijk toch ook wordt geleefd. De blikvanger aan het westelijke puntje van het stad-eilandje is fort Kamerlengo. Het werd gebouwd tussen 1420 en 1437 en heeft betere tijden gekend. Er zitten allerlei scheuren in en hoewel je er in kan lijkt het ons vooral indrukwekkend aan de buitenkant. We gaan maar eens een bakkie doen met uitzicht op deze steenhoop. En op de mensen, die voorbij wandelen op de Riva (de boulevard).

Daarna gaan we nog iets dichter bij kijken. We proberen er een rondje omheen te lopen, maar aan de andere kant wordt druk gevoetbald op een veldje. Een stuk of 30 toeschouwers kijkt toe in de hitte. Het is zonnige vandaag en flink heet, dus we proberen zoveel mogelijk in de schaduw te blijven. We hoeven nog steeds niet in het fort dus we draaien ons om om terug te gaan. Karin kijkt verbaasd op als Martijn ineens het gezwaai van een meid die op ons afloopt beantwoordt. Tot ze beter kijkt: Tamara! Van vroeger, uit onze studententijd! Dat is wel heel toevallig. Ze blijkt samen met vriend net als wij drie weken rond te trekken en heeft er net als wij net een week op zitten. We wisselen wat ervaringen uit en wensen elkaar vervolgens een heel fijne reis. Zij gaan vanaf hier door maar de Plitvice Meren. Wij gaan eerst naar het eiland Vis, dus waarschijnlijk niet we elkaar niet terug in Kroatië. Maar wie weet!

Nu is het eerst tijd voor lunch. We dwalen wat langs de restaurantjes, maar het is allemaal wel erg toeristisch… Uiteindelijk kopen we wat lekkers bij een bakkertje en wandelen we naar de waterkant aan de oostelijke punt. Daar eten we, op ene muurtje in een parkje, met uitzicht op het water en een flesje ijsthee bij de hand, ons broodje op. Dat is beter. 

En na de lunch willen we vooral nog de kerk bekijken. De Kathedraal van St. Laurentius is niet heel erg groot, maar erg mooi, al is het om Martijn’s woorden te gebruiken ‘nogal een zootje’. Dat wil zeggen: er is nogal veel te zien uit allerlei verschillende tijden uit de geschiedenis. Het gebouw is romaans en gothisch door elkaar, met lagen geschiedenis van de 13e tot de 19e eeuw. Er ligt bijvoorbeeld een boek uit de 14e eeuw, staan kandelaars uit de 17e eeuw, we zien houtsijnwerk uit de 15e eeuw en er liggen grafstenen uit de 16e eeuw. Het mooiste aan de kathedraal is de romaanse doorgang (een soort poort) uit 1240. Allerlei figuren, van groot tot klein, versieren de poort en we kijken er lang naar. Daarna beklimt Martijn nog de klokketoren, maar dat laat Karin aan zich voorbij gaan. 

Tijd om het voor gezien te houden, vindt ook Martijn daarna. We aarzelen wat. Over een uur gaat er een boot terug, maar we kunnen ook een bus nemen…? We wandelen naar het dichtbij gelegen busstationnetje. En jawel, met 1 minuut speling (de bus rijdt al achteruit) weten we op de bus naar Split terecht te komen. Het is niet de snelste route (met name doordat de bus eindloos vaak stopt), maar het mensen kijken is leuk en uiteindelijk weten we – door op een handige plek uit te stappen – een uur vroeger in ons appertementje te zijn dan als we op de boot hadden gewacht. 

We twijfelen even. Zwemmen? Maar nee, eigenlijk is het ons allebei teveel gedoe. Een was, een boekje, een beetje rommelen, internetten… En precies als we de was ophangen klinkt er een donderklap. Ieks, dat is fijn dat we niet zijn gaan zwemmen! Maar, op 10 druppels na, blijft het droog dus we laten de was hangen. Het hangt bovendien onder een bovenliggend balkon, dus als het windstil blijft, hangt het er waarschijnlijk wel goed. Tijd om wat te gaan drinken. We willen nog wel een keer naar Bokeria…

Daar is weer alles gereserveerd, maar we zijn zo vroeg (17 uur) dat we nog wel een tafel kunnen krijgen, tot uiterlijk 19 uur. Dat is voldoende. De keuken is het eerste uur alleen open voor hapjes, maar een plankje met kaas en worst en een wijntje is geen probleem, dus we zijn bijzonder tevreden. Daarna eten we een vegetarische risotto (Karin) en een hamburger (Martijn). Terwijl we zitten te eten begint het te spetteren. Ohoh, de was.. Nouja, niets aan te doen. 

Na het eten wandelen we nog een rondje, halen een kopje koffie ‘to go’ en wandeen we daarna terug naar het appartement. Daar blijkt de was het aardig te hebben doorstaan. Een paar spetten op het buitenste shirt, maar verder… We kunnen de gedachten nauwelijks afmaken, of we horen de regen aankomen ‘rennen’. Martijn handelt in één keer. Met een grote zwaai tilt hij het rek en al van de balkonrand af en naar binnen. Karin doet snel de deur dicht en terwijl we een flits en een donderklap over ons heen krijgen beginnen we te lachen. Dat was teamwork!

We hangen het waserek aan een paar stoelen en pakken onze tassen vast in. Daarna kijken we nog een beetje televisie en we gaan op tijd slapen. Morgen met de ferry naar Vis!  

Om kwart over 9 rijden we bij ons uitstekende appartementje weg. Dat was een prima plek om als uitvalsbasis te gebruiken de afgelopen dagen en de schone was is een absolute bonus! Daarmee kunnen we het eiland Vis wel aan! Dan moeten we wel eerst bij de ferry zien te komen en aangezien het maandag is zijn we beducht op wat files. Maar tot onze opluchting rijden we in één keer naar de juiste pier. Daar parkeren we de auto achter de rij van zo’n 20 auto’s die er al staat , naast de enorme Jadrolinija ferry, de Petar Hektorivic. Zo, nu hebben we natuurlijk veel te veel tijd, maar we voelen ons er toch veel beter bij. 

Tijd genoeg voor een strooptocht en Karin werpt zich op als ‘stroper’ van dienst. Op de kade vindt ze een klein cafétje waar ze coffee to go verkopen en als bonus neemt ze van het naastgelegen bakkertje nog twee verse croissantjes mee. We hebben weliswaar met een yoghurtje ontbeten, maar wat er precies aan boord te krijgen is, is nog een beetje een raadsel. Tevreden smikkelen we de buit op, onderwijl een keer of 10 de vraag beantwoordend of dit nu echt de ferry naar Split is, van nieuw in de rij aansluitende automobilisten. We nemen ze niets kwalijk: wij hebben het ook wel drie keer gevraagd!

Een half uur van de voren rijden we aan boord en stipt op tijd vertrekt onze joekel van de kade. We staan boven, op het achterdek, in het heerlijke zonnetje. Van de onweersbui van gisteren is niets meer te merken. Sterker, het is mooier weer dan tot nu toe! Strakblauw, heerlijke temperatuur. Een heerlijke dag voor de 2 1/2 uur durendd overtocht. Onderweg genieten we van de zon, het uitzicht en een uitstekende bak koffie en daarna van de airco en nog meer koffie in de schaduw van het café. Hoewel de koffie uitstekend is, is er verder niet zoveel te krijgen in het café, dus we zijn blij met onze extra croissants. Daarmee zingen wehet voorlopig wel uit. 

Keurig om half 2 meren we aan in Vis. Wij zitten in de auto en omdat we zo vroeg waren zitten we bijna eerste rij als de deuren open gaan. De menigte voetgangers stroomt naar buiten, maar één man komt juist naar binnen. Stomverbaasd kijken we hem aan als hij een bordje omhoog houdt met Karin’s naam. Ok, we zouden de weg gewezen worden, maar dit is wel heel luxe. De jonge man stelt zich voor als Ivan en zegt dat hij buiten op een scooter gaat zitten, naar ons zal wuiven zodat we hem herkennen en daarna hoeven we hem alleen maar achterna te rijden. 

Zo gezegd, zo gedaan en een korte route met een prachtige uitzicht komen we aan in het iude gedeelte van Vis Town. Het nieuwere deel heet Luka, maar het oude deel heet ehm… Kut. Spreek uit ‘koet’, maar toch. Dat vraagt natuurlijk om flauwe grappen [mits niet te schunnig graag hieronder bij de opmerkingen plaatsen, de redactie] maar voorlopig weten we ons in te houden. We krijgen een parkeerplaats keurig naast het appartementje en ook het appertementje zelf is prima. Niet zo luxe als die in Split, maar schoon, netjes en het geweldige balkon en de uitgebreide uitleg die we van Ivan krijgen over alles dat we kunnen doen en zien (we hebben een week nodig!) zijn erg leuke bonussen. Hij laat de rekening achter (graag in cash) en vertrekt, met scooter. 

Wat we nu willen is zwemmen en iets eten. De volgorde maakt ons niet heel erg uit. Karin grijpt alle zwemspullen en handdoeken bij elkaar, terwijll Martijn in de supermarkt om de hoek wat drinken en een soort smeerkaas haalt en een half brood (ongesneden) bij de bakker. Het is een soort mega-stokbroood, dus we smeren het in twee stukken gesneden brood en nemen deze simpele picknick mee. Op naar het strand. Nou zijn dat in Kroatië bijna altijd kiezelstranden, maar gelukkig zijn er daar op voorbereid. We hebben schoentjes bij ons. We kunnen!

We rijden via Vis naar Rogacic. Daar zou een tunnel moeten zijn, die in het water uitkomt. We hebben van Ivan, van Kees (Karin’s vader) èn van de reisgids begrepen dat over het hele eiland tunnels zijn, gebouwd tussen de tweede wereldoorlog en 1992, door het Joegoslavische leger. En hier is een tunnel die schepen en onderzeeers kan herbergen en vlakbij is een kiezelstrandje. We vinden het eenvoudig en de tunnel is van de overkant van het baaitje een indrukwekkend gezicht. We maken wat plaatjes en gaan daarna op het kiezelstrandje onze broodjes opeten en wat zwemmen. Het water is behoorlijk fris aan onze verhitte lijven, maar als we er door zijn is het heerlijk en het is prachtig helder. We genieten en poedelen vrolijk in de rondte. Wat hoge sluierbewolking zorgt dat we niet levend verbranden en we genieten van dit ontspannen uitstapje.

Als we uitgepoedeld zijn rijden we terug naar Vis. We hebben besloten om morgen niet een hele dag het water op te gaan, maar in ieder geval een deel van de dag te besteden aan een toer langs de belangrijkste tunnels van het eiland. We boeken via Navigator, een tour operator in Vis. Ze gaan proberen nog meer deelnemers te vinden, maar we verzekeren ze dat we anders graag een privé tour doen. Die omgerekend € 35,= per persoon hebben we graag over voor een vier uur durende toer! Verzamelen om drie uur, zegt het meisje achter de balie en stevige schoenen aan en oh ja, water meenemen. Geregeld!

Daarna gaan we naar ons appartmentje waar we douchen, onze spullen uitspoelen en uithangen en vervolgens een rondje wandelen. Door Kut ja, een allerschattigst plaatsje. Als we zijn uitgekeken en de zon bijna achter het eiland is verdwenen, lopen we naar  Pojoda. Dit wordt geroemd als één van de beste restaurants op het eiland en zit om de hoek. En zowaar, ondanks dat alles is gereserveerd, wij dat niet hebben gedaan en er na ons allerlei mensen worden weggestuurd, krijgen we een tafel op de schattige binnenplaats, onder een citroenboom.

Het eten is heerlijk: vissoep (Karin) en een lokaal voorgerecht met garnalen, linzen en erwten (Martijn) vooraf, daarna gegrilde vis (Martijn) en scampi (Karin) en tenslotte een gedeelde tiramisu en koffie toe. Lokaal wijntje erbij en zeer tevreden rekenen we eind van de avond af. Tukkiestijd!

We hebben ons voorgenomen om het meeste te halen uit onze enige volledige dag Vis (dat had bij nadere beschouwing misschien wel een dagje langer mogen zijn) en we zitten op tijd aan een ontbijtje op ons balkon. we zijn wat gefrustreerd: er was stralende zon beloofd en het is behoorlijk bewolkt. En dat terwijl we eigenlijk naar de Blue Cave willen, een grot die op z’n mooist is als de zon stralend schijnt. Nouja, niets aan te doen en we besluiten toch maar naar Komiza te rijden, aan de westkant van het eiland, om te kijken of er een bootje gaat.

Onderweg zien we hoe groen het eiland is. Dat is hard werken geweest: het is alleen zo groen omdat generaties bewoners van het eiland van de stenen richels hebben gemaakt en die hebben beplant met wijnstruiken, naaldbomen, een olijfboom hier en daar… Zo spoelt de grond niet weg. De vruchtbare grond en het feit dat de dauw zorgt voor voldoende vocht doen de rest. Het is een indrukwekkend gezicht nu we er eens over nadenken: het betekent dat bijna elk deel van het eiland door mensen is gevormd! De bergen waren er al natuurlijk en maken dat we over 10 kilometer hier al snel 20 minuten doen.

Als we de auto hebben geparkeerd in Komiza (betalen bij terugkomst wuift de man ons weg en de auto staat keurig in de schaduw) wandelen we naar het piepkleine haventje. Dit stadje is minstens net zo schattig als K… ons plaatsje, maar alles lijkt een slag kleiner. Ook het haventje, waar we allerlei bootjes vinden die van alles aanbieden. en zowaar; er ‘dreigt’zon. Veel zon! tevreden boeken we een overtochtje naar de Blue cave bij een man met een soort speed-zodiac waar een man of 12 op kan en na een snelle plaspauze en een kopje coffee-to-go, vertrekken we.

Het is heerlijk op het water en wat Karin betreft is het tochtje daarmee al geslaagd. We varen in ongeveer een kwartiertje naar de overkant en zijn daar nogal onder de indruk van de enorme hoeveelheid mensen op de kade. Onze gids wijst: daar een kaartje kopen en als je nummertje op het bord verschijnt mag je in één van de kleine bootjes mee. We kopen een kaartje. Nummer 443 en 444. Er staat nu nummer 211 tot 222 op het bord… We moeten er een beetje om lachen: het is goed dat onze tour vanmiddag pas om 3 uur is!

Uiteindelijk blijkt het best mee te vallen. Er blijkt een hele stroom kleine bootjes af en aan te varen en de grot is om de hoek. we vragen ons af of het nu zo de moeite waard is, maar vooruit, we gaan in wachtmodus. en jawel, ‘al’ na drie kwartier zijn we aan de beurt. We voegen ons met nog meer mensen dan de  overige bootjes in een klein bootje. Wat is dit?! Ah, we gaan eerst drie mensen afzetten bij een groter schip. Daar staat een gids sorry te roepen. Blijkbaar zijn ze vergeten. Onze jonge captain grijnst. Ach ja, toeristen… Maar dan is het toch zover. De Blauwe Grot! Die heet zo omdat er alleen licht binnenkomt via het water. Vlak onder de waterlijn is een natuurlijke opening. Als het zonnig is (check, inmiddels helemaal stralend blauw!) en vooral tussen 11 en 12 (check, door al het wchten is het 10 over 11 als we de grot binnenvaren) weerkaatst het water via het witte zand op de bodem de grot in. De opening waar de bootjes door binnenkomen is met dynamiet open geblazen, maar heel bescheiden gehouden. We moeten allemaal diep bukken om binnen te komen.

Eerst lijkt het niet veel, maar als we de hoek om varen houdt klinkt er een collectieve zucht: wauw! We varen weliswaar bootje aan bootje, maar doordat elk bootje zijn motor uit zet en iedereen diep onder de indruk is, is het heel stil binnen en het licht is stralend donkerblauw.Karin doet haar best om plaatjes te maken en we kijken onze ogen uit. Geweldig, dit is toch wel heel mooi! Het duurt alleen niet lang genoeg, maar dat is niet anders, met al die toeristen. En onze captain zegt dat het al veel rustiger is dan midden in de zomer. Brrrr, dat willen we dan helemaal niet weten! Tevreden nemen we ons bootje terug naar Komiza. Tijd voor een plan voor de rest van de dag!

a enig overleg kopen we wat versgebakken lekkernijen bij de Pekarna (bakker) op de hoek. Burek, een soort pastei met (in dit geval) kaas (vaak is het vlees) en een ander broodje, ook met kaas. Flesje drinken erbij en op de rand van de haven, in de schaduw van een palmboom, smikkelen we alles op. Benen over de rand, bungelend boven het heldere water en de vele visjes, die vechten om de kruimels en met uitzicht op het oude, kleine haventje van Komiza.

As we uitgegeten zijn pakken we de auto (40 kuna, zeg maar 5,50 euro armer, maar het is een lekker koele auto doordat hij de hele tijd in de schaduw heeft gestaan) en ‘scheuren’ we naar de oostelijke punt. Nouja, scheuren… Met alle kronkelende bergweggetjes doe je daar even over, maar goed. Het is geen straf om tussen de wijnranken en door de miniscule dorpjes (gehuchtjes is een beter woord) te rijden. Het strand van Stoncica is ons doel. We moeten en zullen nog even zwemmen vandaag en dit kleine strand in het noordoosten is redelijk rustig, heeft zand in plaats van stenen èn heeft voldoende schaduw. Geen overbodige luxe: van de wolken van vanochtend is geen spoortje meer over. Het is strakblauw en heet. 

Zo ook op het strand. Het is een paar minuten lopen en als we er aankomen hebben we nog een uur om te zwemmen voor we terug moeten naar ons appartement om nog even te kunnen douchen voor onze tunnel-toer van vanmiddag. We laten er dan ook geen gras over groeien, wurmen ons handig achter een omhoog gehouden handdoek in onze zwemkleding en ‘rennen’ het water in… tot aan onze enkels. Sodeju, wat is dat fris! We moeten enorm lachen om onszelf: we hebben het zo warm, dat onze lijven de heerlijke Adriatische zee hebben omgedoopt tot noordelijke ijszee. We hebben instant kippenvel, maar zo makkelijk laten we onze lijven natuurlijk niet winnen. En als we er eenmaal door zijn is het heerlijk! Het water is enorm helder en er zwemmen allerlei visjes om ons heen die absoluut niet bang zijn en die we ook zonder duikbril en snorkel uitstekend kunnen zien. Eén neemt er zelfs een mini-hapje uit Martijn. Oi, afblijven, dit is geen Vis-buffet!… of zijn we er eindelijk achter waarom het eiland Vis heet?!

Als we helemaal zijn bijgekomen en we ècht terug moeten wurmen we ons weer in onze kleding (dat gaat ‘natuurlijk’ net even wat minder eenvoudig, maar de aanhouder wint) en gaan terug. We hebben 25 minuten om allebei te douchen, zwemkleding uit te spoelen en uit te hangen, een tas te pakken met de benodigde zooi (water, extra zonnenbrandcrème, petje, fototoestel…) en keurig op tijd beginnen we aan de wandeling naar het nieuwe(re) deel van Vis, Luka. Het is een heel charmante route, grotendeels langs het water en als we op weg naar Luka óók nog even kunnen reserveren bij een restaurant voor vanavond, zijn we dik tevreden. Precies om 3 voor 3 staan we op de stoep bij Navigator en 2 minuten later rijdt onze gids voor, in een dikke Landrover Defender 110. Hij schudt onze handen, maar een naam horen we niet, ondanks dat wij ons wel voorstellen. We dopen hem Gids. Gids vertelt dat hij ons mee gaat nemen naar de tunnel die we gisteren zagen, een ‘war-tunnel’, een nucleaire beschermtunnel en naar het op één na hoogste punt van het eiland. We hebben een privé toer: we hebben geen anderen kunnen vinden. Niet erg toch? Nee, zeker niet!

Gids, zo blijkt al snel als we wegrijden, vertelt onderweg 100-uit over het eiland en zijn eigen ervaringen. Hij was 17 toen het Joegoslavische leger in 1992 vertrok en tot dat moment wist hij niet beter dan dat er troepen door de straten marcheerden, ongeveer de helft van het eiland ontoegankelijk was voor normale bewoners en het volkomen onduidelijk was wat het leger deed op al die geheime plekken. Toen het leger vertrok waren ze al twee jaar bezig met spullen en troepen verschepen. Op een dag toeterden alle militaire schepen in de haven tegelijk. De bewoners schrokken zich ongelukkig; was het een aanval? Had de oorlog Vis bereikt? Maar nee, ineens was het leger weg. “Een onbeschrijfelijk gevoel”, zegt Gids, “om ineens op al die plekken te komen die mijn hele leven ontoegankelijk waren geweest. Het was eng: we waren bang voor achtergebleven wachters (die eerst schoten en dan pas vragen stelden) en voor mijnen. Niet ten onrechte: nog in 2011 werd een Nederlandse wandelaar die één stad van een gebaand pad deed, opgeblazen door een achtergebleven mijn. Het eiland zal misschien wel nooit meer helemaal veilig zijn. Maar het was ook geweldig. Een jongensdroom. Ineens konden we op allerlei plekken komen die geheim waren. Tot de dag van vandaag zijn er geen (openbare) tekeningen van. De voornamelijk Servische militairen namen ze mee en Servië wil niks afgeven. Dus soms is het gokken wat iets was. Er is veel vergaan en nog meer gestolen, voornamelijk door eilandbewoners, die al het beruikbare materiaal hebben meegenomen en hergebruiken. Maar het is bijzonder om in ieder geval een stukje van de 20 kilometer tunnels te gaan ontdekken. Gaan jullie mee?”

Nou dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen!

En wat een tocht… We zien als eerste de tunnel voor onderzeeërs en andere schepen. Foutje, zegt Gids, ze hebben hem niet hoog en diep genoeg gemaakt. Door het tij zouden grote onderzeeërs op de bodem komen te liggen en grote schepen hun masten / antennes tegen het dak kapotstoten. Dus er kon alleen klein spul in, terwijl de tunnel op zich enorm is, zien ook wij als we er in en daarna er weer uit klauteren. Gids wijst ook op allerlei sporen die er op wijzen dat de Joegoslaven tot het laatste hebben gebouwd. Zo is er een trap die (nog?) nergens heen gaat en zijn er kleine zijtunnels die duidelijk nog niet afgemaakt zijn. We worden jaloers bekeken door mensen in een propvol bootje dat naar binnen vaart en weer naar buiten. we zijn net op tijd weer weg, voor de volgende tour arriveert met wel 10 mensen.

De volgende tunnel is een oorlogstunnel. Er werd niet in gewoond en daar was de tunnel ook niet geschikt voor: de tunnel leidde naar ruimtes die uitkeken over zee en waar enorme wapens schepen of vliegtuigen uit het water / de lucht konden schieten. We zien communicatieruimtes; de sporen van de vele kabels op de muren zijn nog te zien. Eén ruimte ligt nog vol met restjes van verbrande documenten. In een andere ruimte lagen waarschijnlijk wapens: de haakjes van de rekken zitten nog in de muren. Het is een indrukwekkend geheel, vooral omdat we met kleine zaklampjes onze weg vinden door de volkomen verduisterde tunnels.

Na deze stop rijden we met de Landrover over een ENORM terrein, waar de meeste soldaten waren gestationeerd. We zien enorme gebouwen: barakken, keukens, wasserettes, een bibliotheek. Bijna alles is vervallen en / of dichtgespijkerd. Tussen de oude puinhopen zien we ook recente rotzooi. Gids zegt dat er iemand woont die al jaren probeert wijn te maken “maar hij kan er niks van”. Het ziet er troosteloos uit. we rijden snel verder, de bergen in. En het is maar goed dat we de Landrover bij ons hebben, want dit kan je nauwelijks een weg noemen; eerder een paadje bestaand uit stenen en grint! We hebben pas op het allerlaatste moment door dat we ‘er’ zijn. Als we uitstappen zien we rechts van ons een gang de berg in verdwijnen. Een nucleaire beschermtunnel. Het eerste dat opvalt is het enorme temperatuurverschil. Een paar stappen voorbij de struiken die over de ingang hangen is het ineens véél kouder. De tunnel ligt op het diepste punt meer dan 50 meter onder de rotsen en is in feite één langer rechte lijn. We zien restjes van grote deuren, een luchtsluis, ruimte voor generatoren om warme / vieze lucht af te zuigen en schonen lucht naar binnen te blazen, vervallen douches (inclusief restjes spiegel), een voormalige keuken, een oven met restjes van verbrande papieren (geheime documenten?), een restjes van een uniformbroek en -jasje en een heel lange rechte gang met haken waar tientallen bedden aan konden hangen. Gids zit vol verhalen en we vragen hem bovendien de oren van het hoofd.

En als we buiten komen zegt hij: zo, nu nog een uitzichtspunt, een miniscuul kerkje uit de 11e eeuw en een laatste rondje over de rest van het eiland waar we de restjes van een airstrip kunnen zien, veel wijntranken en een prachtig uitzicht over Vis. En hij houdt woord: ook het laatste deel van de toer is geweldig en we vervelen ons geen seconde. Om stipt 7 uur staan we voor het kantoor van Navigator. We bedanken Gids uitgebreid en geven hem een dikke fooi. Nice, beer, grijnst hij, and thanks for really listening. 

Bekaf, maar zeer tevreden wandelen we langs het water, in de ondergaande zon naar ons restaurant. Daar wacht één van de weinige vrije tafels op ons, uitkijkend over het water en de voor anker liggende zeilschepen. We genieten van een uitstekende pizza, een heerlijke lokale (zware, rode) wijn, van het uitzicht en van het napraten oer deze geweldige dag. Eén volle dag op Vis is eigenlijk te kort, maar als je dan één volle dag hebt, is dit wat ons betreft de manier om hem door te brengen!

Na een prima nachtje maken we ons op voor vertrek. Maar gelukkig vertrekt de boot pas om half 4, dus we hebben nog wel even vandaag. we beginnen met afscheid nemen van Ivan, onze gastheer. Hij geeft ons onverwacht een fles wijn mee, gemaakt door zijn vader. Zijn grootvader was eigenaar van één van de belangrijkst wijngaarden van het eiland. Daar is nu nog maar een klein beetje van over; zijn vader produceert nog ongeveer 600 flessen per jaar, die vooral worden weggegeven aan gasten en vrienden. We zijn benieuwd: die maken we binnenkort graag soldaat!

Voor nu zetten we de spullen vast in de auto: die mag zo lang als we willen op de privéparkeerplaats blijven staan. Wat ons betreft is dat niet heel lang, maar wel tot na het ontbijt. Om half 9 wandelen we naar Fruterija, een ontbijttentje aan het water. Die blijken echt de perfecte plek met de perfecte ingrediënten voor een ontbijt te hebben. Uitstekende koffie, heerlijke sapjes, vers fruit met yoghurt en muesli en een geweldig uitzicht. We slaken een tevreden zucht als we ons tweede kopje koffie nemen. Moeten we echt vandaag weg…?

Als we zin hebben in een nieuw deel van het programma, rijden we naar Rukavac. Daar, aan het water, zit een man op een stoel. Natuurlijk kan hij ons naar de Green cave brengen. Maar willen we nergens anders heen? Ehm, nee, we willen alleen een boottochtje eigenlijk en even in de grot kijken. Dat kan. vervolgens noemt bij een enorme bedrag. Pardon? Nee dank je: we kunnen vanaf hier bijna naar de Green Cave zwemmen! Dat gaan we niet doen. We bedanken hem beleefd en gaan er vandoor. Koffie dan maar en aan de andere kant van het kleine baaitje zien we een strandje en een koffietentje aan het water. 

Het is even zoeken, maar dan vinden we de tent waar nog niemand anders zit en waar maar twee mensen op het kiezelstrand liggen. De koffie is uitstekend en het water glimt en twinkelt ons tegemoet… als de koffie op is kijken we elkaar aan. Zullen we? Ja natuurlijk! We halen de zwemspullen uit de auto, kleden ons om in het daarvoor bedoelde hokje en gaan dan allebei even het water in. Daarna zit één van ons bij de tassen en gaat de ander lekker zwemmen. Dat wisselen we twee keer af: Martijn snorkelt een paar rondjes, Karin zwemt en dobbert in de rondte en allebei genieten we van het heerlijke, heldere water en het zalige zonnetje. Ook vandaag is het weer prachtig weer, in ieder geval hier op Vis! Wat heerlijk, dit gekeutel aan en in het water!

Als we klaar zijn en de zon te fel wordt kleden we ons weer om, gooien onze spullen in een zakje en rijden we naar een plekje waar we al twee keer voorbij zijn gereden. Een soort eenvoudig restaurantje langs de kant van de weg, waar we lunchen met heerlijke ham, haas, vers brood, olijfolie, een fles water, een cola’tje (chauf Martijn) en een heerlijke glas witte huiswijn (Karin). we zitten in de schaduw, in een windje en het zit er heerlijk. we blijken al snel te fungeren als een soort reclame voor passerend verkeer: de één na de andere scooterrijder, aitomobilist of fietser stopt. Als alles op is en het ons te druk wordt gaan we er van door. Nog één keer rijden we naar Vis en we parkeren, ruim op rijd, de auto in de rij voor de ferry. 

Daarna bezoeken we nog een Griekse begraafplaatst. Weggestopt achter een tennisbaan en vol afval is het nogal ene triest gezicht, al zijn sommige grafstenen nog in uitstekende staat. We kijken een rondje, maar we worden er wat moedeloos van. Bovendien is het snikheet, dus we zoeken al snel de schaduw van een terras op, waar we nog wat drinken. Om 3 uur stipt zitten we in de auto en rijden we de ferry op. Het is de zelfde als op de heenweg en deze keer zoeken we, na een korte sessie aan dek als we uitvragen, meteen de airco op in het café. Karin typt, Martijn leest en onderweg zien we het bewolkt worden. Boven de bergen achter Split hangt zo te zien een enorm onweer, maar we moeten straks naar Sibenik dus hopelijk kunnen we het ergste ontwijken.

Keurig om zes uur rijden we van de ferry af. Phoney doet uitstekend werk en Martijn rijdt soepeltjes door het drukke verkeer van Split richting de snelweg. We kunnen lekker doorrijden en daarom zijn we al om 10 over 7 bij Catherine’s Garden, ons appartementje. Eigenaar Kristian en zijn vrouw Catharine (aan de telefoon) staan ons al op te wachten. We krijgen een joekel van een appartement (upgrade, wat eigenlijk bijna jammer is want het is eerlijk gezegd niet zo sfeervol als het appartementje dat we hebben geboekt, maar wel van alle gemakken voorzien) èn een potje zelfgemaakte vijgenjam. Ook al zo lief; wat zijn mensen hier toch gastvrij! We kunnen in elke munteenheid afrekenen die we leuk vinden en als Kristian onze discussie aanhoort zegt hij: twijfel je over kuna’s? Geef mij maar euro, geen enkel probleem hoor! Daar twijfelden we inderdaad over, omdat we niet helemaal zeker weten of we genoeg hebben in kuna. Hij verzekert ons dat het hem echt niet uitmaakt en neemt vrolijk onze euro’s aan. Dat is handig. Daarna neemt hij afscheid en pakken wij razendsnel onze spullen. Martijn prakt nig even de auto op een keurige parkeerplaats. Prakken, omdat het straatje er naar toe supersmal is. Het past nèt dus het is extra fijn dat Tijn zo’n goeie chauffeur is. Tijd om een hapje te eten!

Dat lukt niet meteen, maar daardoor zien we wel heel wat van de oude stad van sfeervol Sibenik. Wat is dit leuk! Het is vooral bekend door de kathedraal, maar eerlijk gezegd is de sfeer al heel leuk. Veel oude gebouwen, smalle straatjes… Maar het duurt even voor we een restaurant vinden dat plek heeft. Maar poging 3 is raak. We moeten even wachten bij Nostalgia, maar we krijgen er wat drinken bij en daarna eten we echt heerlijk. Tomatensoep (Karin koud, Martijn warm) en daarna pasta en salade, die we half-half delen. We krijgen een likeurtje van het huis toe, bij de koffie en we delen een klein lokaal toetje, een soort combi van pure chocola en walnotenpuree. Daarna wandelen we naar ons appartementje. Tukken!

We hebben prima geslapen, al is het wat warm binnen. We gaan vroeg uit de veren, gooien onze zooi in de auto (die mag zo lang blijven staan als we willen, als we maar om 10 uur uitgecheckt zijn) en wandelen naar de oude stad. Sleutel in de brievenbus en gaan! Het is een prima gelegen appartement want 4 minuten later staan we aan de waterkant, mèt een croissantje. Het is zonnig en windstil: de voorbij varende kleine vissersbootjes spiegelen in het water. Het is verder niet zo rustig: Sibenik is duidelijk door toergroepen ontdekt en er wandelen binnen 10 minuten drie grote groepen voornamelijk Amerikanen voorbij. 

Als we uitgegeten zijn, wandelen we snel voor groep 4 uit naar de kathedraal. Die is nog dicht (nouja, geopend voor mensen die willen bidden en die willen we niet storen) dus wandelen we al fotograferend een stukje verder, naar een terrasje met koffie. Dat blijkt een prima plek: op het terras er tegenover worden filmopnames gemaakt. We vermoeden voor een historisch programma. De man die ‘het verhaal’ doet wordt eerst gefilmd met een heel oude krant en daarna verkast het hele zwikkie naar een muur van een café verderop, waar een maateenheid in de muur staat (de lokale versie van de Rijnlandse roede ofzo, vermoeden we). Als we uitgedronken zijn gaan wij natuurlijk ook even een foto maken, net als van één van de lampen die is gefilmd. Dat komt waarschijnlijk omdat Sibenik als derde stad ter wereld electrische stadsverlichting had, door een turbine die werd aangedreven door de Krka watervallen (die straks op het programma staan). De (vorm van de) lampen is nog hetzelfde als toen.

De kerk is inmiddels open en daar besteden we flink wat tijd aan. De Sint-Jacobuskathedraal is gebouwd tussen 1431 en 1535 en is zowel aan de buiten- als aan de binnenkant geweldig. Aan de buitenkant staan allemaal gezichten afgebeeld. Geen heiligen, maar normale (rijke) inwoners van de stad uit de 15e eeuw, die een bijdrage hebben geleverd aan de kerk. Hoe krenteriger hoe gemener / zuurder ze zijn afgebeeld! Aan de binnenkant is vooral het doopvond geweldig; het is eind 15e eeuw gemaakt en heeft heel levendige beelden voor die tijd.

Als we zijn uitgekeken halen we nog flink wat drinken bij een supermarkt en rijden daarna naar Krka NP. Dit park is vooral bekend om de watervallen èn om het feit dat je er vlakbij mag zwemmen. Dat klinkt door de hitte wel aanlokkelijk, maar we hebben plaatjes gezien over hoe druk het kan zijn en dat is dan weer wat minder fijn. Voor de zekerheid nemen we zwemspullen en handdoeken mee als we een kaartje kopen en een bus (met airco!) pakken voor de 4 kilometer naar het begin van de wandeling om de grootste waterval. Het park zelf is behoorlijk groot (111 km2) en er zijn wel zeven door kalksteen gevormde watervallen. Skradinski Buk is de grootste en er gaat een vlonderpad omheen. Dat willen we zien voor we naar Plitvice doorrijden.

En we snappen het, waarom het zo’n hit is. Het is prachtig en we kiezen (meer bij toeval dan gepland) de beste route, namelijk rechtsom. Op die manier bouwt het zich op en eindigen we met de beste uitzichten. Hoewel er ‘ongeveer een uur’ voor staat, nemen wij er meerdere uren de tijd voor. We zijn rond 11 uur binnen en uiteindelijk rijden we (na een lunch met versgebakken crèpes; 1 1/2 per persoon) rond half 3 weg. Dat was een prima stop, al hebben we het zwemmen overgeslagen. Oh het water was prachtig en het was warm genoeg om zwemmen aantrekkelijk te maken, maar rond de watervallen was het zelfs nu, half september, nog belachelijk druk. Dat hebben we dus overgeslagen. We koelen af in de auto, onderweg naar Plitvice Jezera.

Dat is ongeveer 2 uur rijden en Karin herkent met name het laatste stuk. En al helemaal onze slaapplaats voor vannacht: Villa Lika! Hier sliep ze 2 jaar geleden met Eveline nog en als de zelfde dame naar buiten komt lopen als toen en zegt ‘Yes, I know you, but him, I don’t know yet’ en vervolgens zakelijk, maar enthousiast begint te ratelen, voelt ze zich opnieuw enorm welkom. Ook Martijn wordt meegenomen in het gesprek en we krijgen een uitstekende kamer, ‘the only one with a view’. ‘s Avonds eten we er ook, in de nieuwe serre (‘build last year’). Het eten is uitstekend en (veel) beter dan Karin zich herinnert. Een plaatje lokale kaas en wild zwijn salami vooraf, daarna rumpsteak (Martijn) en pasta met truffel. Lokaal wijntje erbij, prima koffie en dik tevreden gaan we naar onze kamer. Nadat Martijn nog even alle uitleg heeft gekregen over het bezoeken van de meren natuurlijk. Wat is het fijn om terug te zijn!

We hebben prima geslapen: wat liggen de bedden lekker! Na een uitstekend ontbijt (gisteravond hebben we opdracht gekregen om de verse huisgemaakte yoghurt te proeven en hij is inderdaad erg lekker en heel zacht) wandelen we om 8 uur de Villa uit. Op naar de meren. Karin herkent de route nog en herinnert zich ineens weer dat de route er naar toe ook al een flinke wandeling is. Maar, het is heerlijk weer. Zonnig, blauw, niet al te warm en met een wolkje hier en daar. Uitstekend wandelweer en we hebben tijd genoeg voor het hele park.

We beginnen daarom met een bus naar het lage deel. Dat is het deel van de grote waterval en het gedeelte van het park waar de meeste tourgroepen vanaf een uur of 11 ronddwalen. Daarna nemen we de boot het meer over en dan wandelen we het hoge deel van het park. En we hebben een topdag.

Het is er in het begin nog behoorlijk rustig en hoewel we af en toe wel groepen tegenkomen gedurende de dag, valt het enorm mee. Het weer blijft goed ongeveer tot we het park uitwandelen en daarna wordt het grijs. En oh mensen wat is het mooi…! Het lage deel van het park kent een enorme waterval (bijna 75 meter, hoewel in dit seizoen niet zo breed) en veel kleine hoogteverschillen. Het hoge deel van het park kent meerdere flinke hoogteverschillen met veel meer watervallen. Overal is het water prachtig blauw / groen en heel erg helder. Zeker met een polariserende zonnenbril op kan je metersdiep kijken. We zien verschillende soorten vissen en vogels, zwarte eekhoorntjes, een grote zwarte slak, rupsen, spinnen, paddenstoelen. De bomen zijn nog grotendeels groen, maar beginnen te verkleuren. De zon sprankelt, het water ruist en kabbelt en we voelen onze bloeddruk bijna dalen…

Terwijl onze hartsdlag af en toe flink omhoog gaat. Want ja, die hoogteverschillen betekenen klimmen en dalen. Karin’s knieën hebben het er steeds zwaarder mee en we proberen met een boottochtje, een koffiepauze, een pauze voor een appeltje en wat korte stopjes tussendoor de moed er in te houden. Rond half 3 is het park op en zijn wij dat ook. We wandelen naar de uitgang, waar we aan het water onverwacht lekkere patatjes en salades vinden. Een hele plons drinken gaat er achteraan en dan probeert Karin overeind te komen. Dat gaat niet heel best…

Martijn hakt een knoop door. We wandelen (na een laatste blik op dit prachtige park) samen naar boven en daarna parkeert hij Karin op een bankje. Zitten blijven, hij gaat de ato halen. 20 minuten later wordt Karin keurig met de auto voor de deur van Villa Lika afgeleverd. He, he, wat een pijnlijke, maar schitterende dag!

We douchen, trekken schone kleren aan en gaan daarna beneden aan de borrel. Huisgemaakte perenschnapps voor Karin. Van een kleine, wilde perensoort. Niet lekker om te eten, maar uitstekend voor de borrel. Beter dan degene waar je om vroeg. Probeer maar. En toegegeven, dat lust ze wel!

Langzaam gaat de borrel over in het avondeten. Vegetarische risotto voor Karin, pasta met truffel voor Martijn, wijntje erbij en daarna voor ons allebei een stuk huisgemaakte panna cotta cake. Koffie toe en daarna gaan we met de benen omhoog op bed liggen. Op, maar zeer tevreden.

We worden, ondanks de oordopjes, om 6 uur wakker als de regen keihard tegen de ramen slaat. Zo, dat is een fikse bui. Karin mompelt slaperig iets over arme mensen die vandaag het park bezoeken en daarna vallen we nog even in slaap. Rond 7 uur is het echt op… en is het stralend weer. We denken even dat we ons vergist hebben, maar nee, het is buiten kletsnat, maar prachtig in het ochtendlicht. Wat verbaasd zitten we aan het ontbijt. Ja, zegt onze gastvrouw, dat zijn de bergen.

Na het ontbijt nemen we met pijn in ons hart afscheid. Wat is dit een fijne plek om een keer (terug) te komen! Onze gastvrouw schudt ons de hand. See you next time, zegt ze beslist. En op dit moment zijn we het in ieder geval helemaal met haar eens.

Als we wegrijden zien we in de verte de wolken tegen de bergen plakken. Hmm, of het nu overal zulk mooi weer is…? We gaan het eerst in Smiljan bekijken. Dit piepkleine dorpje is eigenlijk maar door één ding bekend geworden, of eigenlijk door één persoon. Nikola Tesla (Smiljan, 10 juli 1856 – New York, 7 januari 1943) , zoon van Servsiche ouders, is hier geboren! Zijn huis is met de oorlog in de jaren ’90 kapotgeschoten, maar inmiddels herbouwd en omgevormd tot museum. Deze uitvinder, elektrotechnicus en natuurkundige wordt gezien als een van de grootste ingenieurs en uitvinders aller tijden. Hij is vooral bekend als de uitvinder van de wisselstroomgenerator, de wisselstroomelektromotor en van andere belangrijke componenten van het huidige elektriciteitsnet. Daarnaast heeft hij nog ongeveer 80 patenten op zijn naam staan. Het museum is klein, maar erg interessant en geeft een aardig beeld van het leven van deze geniale ‘gek’ die naast zijn uitvindingen vooral bekend is om zijn obsessies en om het feit dat hij op latere leeftijd steeds vreemdere bewegingen ging doen. 

We brengen er bijna een uur door, weten de schooklassen aardig te ontwijken… en als we buitenkomen heeft het geregend. Die bui hebben we ook al aardig ontweken. Tijd om door te rijden naar de kust, om een boot te pakken naar het eiland Rab. In de bergen (tussen Smiljan en de kust) worden we overvallen door de volgende bui. Het gaat flink tekeer maar gelukkig wordt Martijn er niet anders van. We kruipen naar boven en als we de bergen over zijn rijden we het uitzichtspuntje voorbij. De wolken liggen zo’n beetje op de grond dus… en dan, 30 meter lager, rijden we de wolken uit en worden we getrakteerd op een schitterend uitzicht op verschillende kale, gelige eilanden, de schitterend blauwe Adriatische zee, de groene rotshellingen die naar beneden naar het water afdalen. Wauw! We kunnen onderweg naar beneden niet meer stoppen, maar wat een trakttie.

Beneden aangekomen slaan we rechtsaf, tot we bij Stinica komen. Karin kijkt op de klok… ik dènk dat ik voor de vakantie op een website heb gezien dat er om kwart over een boot gaat en het is nu heel, zegt ze. Als we aankomen rijden, holt er net een laatste voetpassagier de boot op die er ligt, die meteen daarna wegvaart. Ok, jammer, blijkbaar hebben we dat niet goed begrepen. Tegelijk is het nog vrij druk, dus Martijn parkeert de auto in één van de rijtjes, terwijl Karin kaartjes haalt. En daar komt een tweede boot! Binnen 10 minuten staan we aan boord en varen we weg, keurig om kwart over. Geen idee wat hier precies gebeurde, maar dit was top! We varen naar de andere kant in de zon, naar het eiland Rab. Een vreemd eiland; aan één kant zijn de rotsen kaal, gelig, grillig en aan de andere kant groen, vol bomen en struiken. Je kunt het onderscheid letterlijk als een strakke lijn over de berghelling zien lopen van boven naar beneden. We landen aan de kale, grillige kant van een baaitje. Er is niets, behalve een weg, een hokje met slagboom en een rij auto’s die staat te wachten tot ze de boot op mogen. Wij slingeren er van af en rijden naar het stadje Rab, herkenbaar aan de vier torens die boven het oude centrum uitsteken. De oude stad ligt op een puntje, om een haven heen en ons hotel (Arbiana) ligt bijna helemaal op het puntje.

We krijgen een warm welkom. De auto kan op de gratis, ommuurde parkeerplaats achter het hotel. Daarvoor moet de auto door een smal gat in de oude stadsmuur, dus Martijn zorgt dat de auto zijn adem inhoudt en wumrt ‘m op een plekkie. Wij mogen even in de prachtige tuin gaan zitten en krijgen een glas wijn als welkomstdrankje. Hij smaakt heerlijk en aangezien we niet echt meer iets willen nemen we ‘m aan, maar hij komt wel aan. Woei, straks eerst maar even wat eten. Na 20 minuten kunnen we inchecken: de kamer is klaar. En hij is prachtig. We hebben gevraagd om uitzicht en we hebben op de 2e verdieping de hoekkamer gekregen zodat we twee balkons hebben en uitzicht op zowel de haven, als de tuin en de punt van de oude stad. Groot bed, persoonlijke welkomstbrief op de kamer… Wat een prachtige plek!

Tijd om wat te gaan lunchen en bij de tweede optie is het raak. Konoba Sanpjer ligt vlakbij en we begrijpen al snel waarom hij zo’n hoge score krijgt. Enorm vriendelijke bediening en uitstekend eten: we delen gepaneerde heek, salade en frietjes en gooien een plons water naar binnen. Zo, nu kunnen we er weer tegenaan. Tijd om wat te gaan dwalen. Het is heerlijk weer en de voorspellingen voor morgen zijn dramatisch (veel regen), dus we verkennen de oude stad. Het voelt een beetje als een ontdekking. Het is duidelijk het einde van het seizoen: het is rustig, terwijl er nog veel open is. En de oude stad is een charmante warboel van oude straatjes en steegjes, stadsmuren, een enorm park, winkeltjes, veel kerkjes… En aan de andere kant van de stad uitzicht op de Adriatische zee, de zon, andere delen van het eiland en andere eilanden. De kerkjes stammen uit de 15e, 14e en zelfs 13e eeuw en zijn gebouwd op resten van nog oudere kerkjes. Veel deuren zitten dicht, maar we spieken naar binnen door de stalen hekken. In één kerkje is een groepje in het wit geklede nonnen aan het zingen. We blijven stil staan luisteren. Op het pleintje om de hoek spelen kinderen met een bal en kijken we uit op een smalle strook beton, waar vanaf mensen aan het zwemmen zijn. We kopen een flesje drinken en gaan op een muurtje zitten, waar we mensen kijken met de zon op ons gezicht en uitzicht op zee en de middag trekt aan ons voorbij.

Eind van de dag eten we nog een keer bij Sanpjer. De serveerster vraagt ons na afloop, als we hebben afgerekend, of ze een borreltje voor ons mag inschenken. Wat verrast zeggen we ja. We proosten op haar en op deze vakantie. Het leven is mooi!

Het ontbijt is uitstekend, zoals ook past bij dit geweldige hotel, maar het weer is minder vanochtend. We eten wel in de tuin, maar op een tafeltje onder één van de balkonnetjes en het is maar fris. Het is grijs en er dreigt regen. Na hete teen pakken we de auto en rijden naar het noorden, richting Lopar. Het is een klein eiland en de wegen zijn redelijk rechtoe-rechtaan, dus daar zijn we binnen een kwartiertje. We kijken bij het enorme strand, vandaag verlaten, maar normaal gesproken enorm populair doordat het water lang ondiep is. Daarna rijden we iets noordelijker, naar een ferry pier! We hebben gisteren namelijk ontdekt dat we ook een ferry zouden kunnen nemen van hier naar Krk, een eiland dat noordelijker ligt en via een brug verbonden is met het vasteland. Dat kost weliswaar een euro of 30, maar scheelt ons anderhalf uur rijden èn zorgt dat we lekker op een bootje mogen. Tussen de eilanden door is het water zo vlak als een spiegel, dus zelfs als het minder weer is, is dat een prima optie. We vragen aan de vriendelijke dame in het hokje de opties en als blijkt dat er een boot is om 9:45 uur, zijn we om en kopen we alvast een kaartje voor morgen.

Verder gaan we, op zoek naar koffie. We hebben gisteren Konoba Marenda gevonden, op een verlaten landpuntje. En inderdaad: via steeds kleiner wordende weggetjes vinden we het tentje uiteindelijk. Er zitten wat locals koffie te doen en we voegen ons bij hen. We krijgen een vriendelijk knikje en uitstekende koffie. We bekijken de kaart: hier willen we straks ook wel lunchen!

Maar eerst gaan we een stuk lopen. We kiezen het betonnen wandel-/fietspad, dat als een smalle strook langs de kust ligt geplakt. We komen op het hele stuk niemand tegen en genieten ondanks het dreigende weer van het uitzicht en de rust. In een dorpje verderop proberen we een pinautomaat te vinden, maar dat mislukt. Dat wordt puzzelen bij de lunch, maar we hebben al gezien dat het niet heel prijzig is. We wandelen terug: Het laatste stukje heel snel, want het begint nu te spetteren. Als we binnen zitten begint het te regenen. Wij genieten, droog, van een uitstekende lunch. We hebben nog 15 kuna (ongeveer 2 euro) over als we klaar zijn, dus dat hebben we goed gemikt!

Terug in Rab vinden we een pinautomaat en daarna trekken we ons terug op onze kamer. We lezen wat, doen een tukje (Karin) of wandelen een rondje door het stadje (Martijn) en heel langzaam wordt het beter weer. Eind van de middag begint tot onze verrassing de zon weer te schijnen en Martijn neemt Karin mee naar de andere kant van Rab. Dat woil zeggen: vanaf het pleintje waar we gisteren zaten nemen we een trap naar beneden. Daar is dankzij een schenking van de toenmalige prins van Liechtenstein in 1910 een betonnen promenade gebouwd. Daar wandelen we een stukje overheen tot we een piepklein barretje tegenkomen. We ploffen op een bankje, bestellen een drankje en kijken mensen en wolken.

Als het op is wandelen we nog een uurtje, al foto’s makend, over de promenade. Daarna gaan we naar het hotel, waar we heerlijk eten. Helaas wel in de eetzaal, want het weer is te onstabiel om buiten te eten. We gaan vroeg slapen na een heerlijk luie dag.

Om half 10 staan we met auto en al in de stromende regen voor de ferry die ons naar Krk za brengen. We hadden gehoopt op iets beter weer bij deze overtocht, maar aan de andere kant is het wel extra fijn dat Martijn voorlopig nog niet hoeft te rijden. Regen op die smalle bergwegen terwijl veel mensen te hard rijden is niet echt een genoegen. Dit is beter en tevreden nestelen we ons een kwartiertje later in een hoekje van de lounge. Uitzicht, koffie en droog: wat wil een mens nog meer. De tijd gaat voorbij met lezen, schrijven en naar buiten turen. Oh en dat kopje koffie drinken natuurlijk.

Anderhalf uur later, om kwart over 11, rijden we de ferry af en over het groene eiland Krk naar het vasteland. Het is droog en we rijden in een treintje: niet alleen van de mensen die van de ferry komen, maar waarschijnlijk ook van allerlei mensen die op weg zijn naar huis. Krk is, onder andere door de brug die het verbindt met het vasteland, een geliefd vakantieeiland bij met name Kroaten, Oostenrijkers en Duitsers, die we ook weekjes en weekenden doorbrengen. Hebben we gelezen. Er rijden in ieder geval genoeg auto’s met die nummerplaten om het verhaal te ondersteunen.

De brug kent, anders dan van de andere kant, aan deze kant geen tol en tevreden scheuren we na ongeveer twintig minuten de brug over. De baai waar ook Rijeka aan ligt valt een beetje tegen: er is veel industrie die het uitzicht nogal ontsiert. En het is erg volgebouwd. Als we dus, een uur nadat we van de ferry af zijn gereden, een parkeerplekje vinden bij Tsrat Castle om van het beloofde uitzicht te gaan genieten, zijn de verwachtingen niet heel hoog gespannen. En dat is maar goed ook: het valt enorm tegen. Het kasteel vinden we niet zo veel voorstellen, er zijn bovendien meerder schoolklassen over uitgestort en het uitzicht is eigenlijk gewoon suf. Het feit dat er een keurig toilet is en dat de zon inmiddels begint door te breken, is erg fijn, maar verder hoeven we er eigenlijk niet zoveel. We besluiten over te gaan op een alternatief plan op basis van een suggestie van Martijn en vijf minuten later scheuren we er weer vandoor.

Het is nog ongeveer een uur rijden naar Livade, een gehucht in het binnenland van Istrië. En daar is niets. Nouja, BIJNA niets. Er is namelijk wel het restaurant Zigante Tartufi. De naam verklapt het al een beetje: het restaurant is beroemd door de kwaliteit van eten en (vooral) het feit dat alle gerechten op het menu voorzien worden van / gemaakt zijn met… truffel! Het kweken van deze zwam is onmogelijk: één van de redenen waarom deze zo duur is. Een andere is dat het héél erg lekker is. Vooral Karin is een enorme fan en Martijn maakt haar dus heel erg blij met zijn suggestie om hier te gaan eten. 

Tot onze verrassing is er plek en kunnen we ‘natuurlijk’ een tafeltje krijgen. De twee uur daarna laten we ons trakteren op een amuse van schapenkaas met truffel, carpaccio met truffel, respectievelijk risotto (Karin) en pasta (Martijn) met truffel en op aanraden van de maitre een gedeelde portie truffelijs! Het is allemaal echt verrukkelijk en we genieten er enorm van. De maitre wordt aangestoken door ons enthousiasme: als we vragen of we een foto mogen maken van een truffel, rent hij naar de keuken om twee hele truffels te halen. En als toetje komt hij ons koffie van het huis brengen. Zeer tevreden gaan we er vandoor.

Na nog een klein uurtje rijden zijn we in Rovinj, bij Villa Dobravac. Dit hotelletje (met een grote parkeerplek, dus geen geprak deze keer) ligt op 10 minuten lopen van de oude stad en we krijgen van Karin (ja zo heet ze echt) een geweldige kamer. Uitzicht op zee, mooi balkon, herlijke bedden en een geweldige badkamer. Teveredn checken we in: morgen kunnen we eten op het terras (of binnen: het regent weer) en als we willen is er een café voor wat drinken, een koffie, een wijntje… 

Op dit moment vertrekken we naar Rovinj. De zon, die nu in alle hevigheid doorbreekt, begint onder te gaan, dus we hopen nog even te genieten. En dat lukt. We vinden een legen stoel op een terras met uitzicht op de zonsondergang. De irritante ober die naar buiten komt zorgt er nog bijna voor dat we opstaan en weglopen. Hij doet té populair, laat Karin niet uitpraten waardoor ze aanvankelijk geen bestelling kan doen (als hij met Martijn’s bestelling aankomt zegt hij oh ik ben vergeten wat jij wilde) en hij blijft ons steeds geïrriteerder in het Duits aanspreken, tot we – minstens net zo geïrriteerd – aangeven dat we geen Duitsers zijn. Maar goed, als Karin ook een drankje heeft laat hij ons verder met rust en genieten we van de prachtige zonsondergang op dit mooie stadje. De oude stad van Rovinj (of Rovigno op z’n Italiaans en de Italiaanse invloeden op het stadje waren èn zijn groot) ligt op een landpunt, precies op een heuvel met een kerk op het hoogste punt. 

Na de borrel en als de zon onder is, wandelen we nog een rondje door de stad. Het is héél klein, maar erg charmant en zo aan het eind van het seizoen is het rustig genoeg dat dat ook weer te zien is. We kijken of er morgenavond plek is bij een visrestaurant met het beste uitzicht op de stad, maar die zitten helemaal vol met groepen zegt de ober met een diepe zucht. Maar we mogen het wel proberen? Dan schijft hij iets op maar als we langskomen wil hij zijn best doen. We bedanken hem en zullen morgen eens kijken waar we zin in hebben. Voor nu wandelen we nog even langs Quo Vadis, die op de kade reclame maken voor zondsondergang- en dolfijnen tours. Het klinkt als een uitstekende deal (omgerekend € 10,= p.p. voor anderhalf uur varen incl. drank) dus dat gaan we morgenavond doen. Maar nu gaan we eerst eten.

Eén van de aanraders van het hotel is Rio Bar en die zit aan de haven en stampvol. Als we aan komen lopen staat er net een Amerikaans stel op: gauw, ga lekker zitten, zegt de vrouw. We ploffen na een snelle blik op de ober, die knikt en ons een knipoog geeft, op hun plekje. En dat blijkt een geweldige keuze. We willen niet zo veel eten na ons supermaal van vanmiddag, maar twee voorgerechtjes (een tonijntartare en een steaktartare, met brood) en een gedeelde salade plus wat wijn smaken uitstekend. Het is echt heerlijk, dus we besluiten eigenlijk meteen dat we hier morgenavond, met meer trek, terug willen komen. De ober is bovendien geweldig: snel, vriendelijk en heel opmerkzaam. 

Een uitstekend einde aan de dag dus en tevreden wandelen we na het eten naar het hotel. Tijd voor een tukkie…

Het enige nadeel aan het hotel, besluiten we als we vroeg wakker zijn na een nacht prima slapen, is dat het ontbijt pas vanaf 8 uur is. Het is nu kwart voor 7 en we zijn wakker, gedoucht en aangekleed… Tijd om Rovinj te verkennen voor de hordes het stadje bestormen. En dat blijkt een goeie keuze. Het nadeel is dat de beroemde kerk nog niet open is, maar het voordeel is dat we vooral lokale mensen zien. Op weg naar de bakker, terug van de bakker (brood is een essentieel onderdeel van elke maaltijd in Kroatië), op weg om de kinderen naar school te brengen, rek- en strek-oefeningen beoefenend naast de kerk, het stoepje vegend… We wandelen in een zonnetje dat af en toe achter de wolken vandaan piept kronkelend naar boven naar de kerk en weer naar beneden. Daarna dwalen we over de markt terug richting hotel. Het grote cruiseschip dat langs de kade lag is gelukkig verdwenen en in plaats daarvan liggen er lokale vissers langs de kant. Als wij die kleine visjes waren zouden we er niet zo dicht langs zwemmen… Als we terug zijn is het kwart over 8 en schuiven we aan, aan het uitstekende ontbijt. 

Daarna maken we plannen voor de rest van de dag. We gaan gaan hele dag doorbrengen in Rovinj hebben we gisteren al besloten. Het is een heel fijne plek om te zijn, maar er is niet bijzonder veel te doen en er zijn andere plekken die minder leuk zijn om te ‘zijn’ maar waar meer te doen is. Dus scheuren we naar Pula, helemaal in het zuiden van Istrië, op ongeveer drie kwartier rijden van Rovinj.

Als we de navigatie volgen rijden we bijna tegen het beroemdste gebouw van Pula aan. En kijk nou, een parkeerplekje op nog geen 30 meter afstand van het Amfitheater van Pula, de ‘arena’ genoemd in de volksmond. Dit amfitheater is qua grootte de zesde nog bewaard gebleven Romeinse arena. Er konden ca. 23.000 toeschouwers door de twee hoofdingangen en vier zij-ingangen naar binnen. In de arena, het middendeel, vonden gladiatoren- en dierengevechten plaats. In 404 werd de arena een marktterrein. Tegenwoordig worden er concerten, opera’s en filmvoorstellingen gehouden. En wauw, wat een gebouw! Als we de auto hebben geparkeerd en echt even goed kijken zijn we diep onder de indruk. Rondom staan nog drie lagen van het gebouw en het is enorm.

We kopen een kaartje en brengen uiteindelijk een uur door in en onder het gebouw. De gangen onder de arena waarvandaan de gladiatoren en wilde dieren de arena konden betreden zijn grotendeels bewaard gebleven en er is een kleine tentoonstellingen over de productie van olijfolie in de omgeving. Er liggen veel oude amphora’s (kruiken) en er staat een pers. Maar vooral de ruimte zelf is indrukwekkend. We proberen ons (als de toergroepen zijn verdwenen en er bijna niemand meer is) voor te stellen hoe het was om in de stilte net voor de ‘show’ hier te staan, terwijl boven je meer dn 20.000 mensen juichen, schreeuwen, misschien wel je naam roepen…

Het is een indrukwekkend geheel en we vinden het bezoek aan Pula daarmee al geslaagd. Toch willen we nog twee dingen zien. We beginnen met een wandeling naar het hoogtse punt, naar het kasteel. Daar zit een museum in waar we nu niet zo veel zin in hebben. Het uitzicht is aardig, maar minder dan we hoopten: ook rondom Pula is veel industrie. Daarom dwalen we naar beneden naar het oude forum. Het bekendste gebouw daarop is de tempel van Augustus. Deze tempel uit de periode 2 v Chr. en 14 na Chr. is (na een voltreffer in de tweede wereldoorlog) na de oorlog gerestaureerd is en verrassend goed bewaard gebleven. We nemen er niet zoveel tijd voor (ons parkeerkaartje loopt af en we moeten zo terug naar de auto) maar van buiten is het al een geweldig gezicht. De tekste aan de buitenkant luidt “ROMAE · ET · AUGUSTO · CAESARI · DIVI · F · PATRI · PATRIAE” (Voor Roma en Augustus Caesar, goddelijke zoon, vader des vaderlands, waarbij Roma de verpersoonlijking is van de stad Rome, die als godin werd vereert). Met veel geduld weten we een plaatje te schieten van een lege tempel en daarna gaan we in ganzenpas terug naar de auto.

Daar overleggen we even. Er is nog wel meer te zien in Pula (er zijn nog allerlei tunnels onder de stad waar inwoners schuilden in de tweede wereldoorlog, er zijn meerdere musea etc.) maar we besluiten toch dat we het hier bij houden. Het was indrukwekkend zo! We besluiten naar Vodnjan te rijden, 10 kilometer boven Pula. Daar drinken we eerst een bakkie en dan hoopt Karin lijken te gaan kijken.

Pardon?! Tja, in de kerk schijnen de best bewaarde mummies van Kroatië te liggen dus dat lijkt haar wel wat. Martijn schudt zijn hoofd eens over die macabere beslangstelling en besluit een rondje te gaan lopen. Maar helaas: na 1 minuut in de kerk staat Karin weer buiten. Zij en met haar alle andere toeristen, is naar buiten ‘geveegd’ door de priester die zonder duidelijke reden zegt dat de kerk nu even dicht gaat. Daaag…. Volkomen verbaasd weet Karin Martijn nog net te pakken te krijgen voor hij uit beeld verdwijnt. 

Dan maar samen een klein rondje door de stad. En dan een broodje bij de bakker? Nou, het is de eerste keer dat het eten er bij een bakkertje in dit land niet lekker uit ziet, maar hier is het toch echt gelukt. Daaag, Vodnjan, we rijden wel terug naar Rovinj. Zo gezegd zo gedaan en daar vinden we een uitstekend bakkertje met heerlijke verse burek met kaas en twee flesjes icetea. Tevreden eten we op een muurtje alles op en daarna ploffen we in de schaduw op een terras. Het is mooi weer, maar er dreigen de hele dag door al buien, dus we kiezen voor de zekerheid een strategisch plekje midden onder de parasol. Koffie, boekje…

Er gaat een uur voorbij en dan besluiten we nog even terug te gaan naar het hotel. Nadat we een tochtje hebben geboekt bij Quo Vadis, waar we gisteren al hebben staan kijken. De man herkent ons en regelt meteen twee kaartjes. Om 6 uur verzamelen en dan komt alles goed. Prima: tot straks.

Na een relaxte pauze in het hotel staan we inderdaad om 6 uur weer op de kade. We kunnen meteen aan boord en 5 minuten later vertrekken we. Er zijn ongeveer 30 mensen aan boord, maar we hebben ruimte genoeg op deze omgebouwde oude vissersboot uit 1904. De captain haalt aan de overkant van de haven nog een paar mensen op en kiest daarna een route de zee op. Het is mooi, maar in het westen is een enorme (onweers)bui boven zee te zien. Hij is zover weg dat het vooral spectaculair is. We hopen alleen dat hij de zonsondergang niet in de weg zit!

En dat valt ales mee. We hebben een top-tocht! We zijn nog niet buitengaats of de tweede man aan boord komt langs met zelfgemaakte schnapps en kleine plastic bekertjes. Als hij iedereen die wil heeft ingeschonken (met Fanta voor de jongere gasten) roept hij in 15 talen ‘proost’ en knalt zijn drankje achterover. De tweede ronde is water en de derder is witte wijn. En dan is het op afroep. Maar ondertussen is er meer te doen. Niet alleen is de kust erg mooi (en als we vlak bij de punt zijn ook interessant: ‘nudist-beach’ zegt Drank-man met een grijns), we zien meer schepen iets verderop en die liggen stil…

En ja hoor, daar steken de eerste vinnen boven water van een groep tuimelaars. En die blijven we drie kwartier om de boot heen houden. Ze zijn duidelijk aan het (donder)jagen: soms voor eten, maar aan alle sprongen te zien soms ook gewoon om te spelen. Het is een geweldige gezicht in de ondergaande zon die inmiddels onder de bui vandaan is gepiept. De captain straalt en doet zijn uiterste best om iedereen aan boord het beste zicht te geven. Wij stralen ook en Karin klikt er op los. Eén plaatje roept zoveel jaloezie op bij een Amerikaans en een Engels stel op die meekijken op Karin’s scherm, dat ze belooft het op te sturen per e-mail als ze thuis is. Nu maar hopen dat het ook echt scherp is!

Na RUIM anderhalf uur liggen we weer aan de kade, na een laatste tochtje langs de verlichte oude stad van Rovinj. Dik tevreden over het tochtje, de schitterende zonsondergang en alle dolfijnen laten we een fooi achter voor de crew. Daarna wandelen we naar Rio Bar. De ober herkent ons meteen en natuurlijk heeft hij een tafel voor ons. We genieten van het eten (opnieuw tonijntartare en gegrilde garnalen voor Karin; Martijn eet steak tartare en pasta met ham en champignons) en als we afrekenen moeten we nog even blijven zitten. We krijgen een stevig glas grappa ‘as ordered’ met een dikke knipoog. We proosten op de ober en al die vriendelijke, gastvrije mensen die we door heel Kroatië tegen komen. En op deze geweldige dag!

Vandaag nemen we afscheid van Rovinj. Aangezien we op verzoek gisteren al hebben betaald gaat het heel snel: we laten na het ontbijt de sleutel achter en gaan er vandoor. Om te beginnen naar Porec. Dit stadje is ENORM toeristisch en van een soort dat we niet zo leuk vinden. Denk een hele volgebouwde kustlijn, een oud stadje platgelopen door talloze busladingen en cruiseschepen en een oud centrum waar niet meer echt geleefd wordt. Maar Poreč heeft een torefkaart: de Byzantijnse Euphrasiusbasiliek en daar wandelen we heen als we de auto op een volle parkeerplaats hebben gerparkeerd.

Deze basiliek is in de zesde eeuw na Christus gebouwd en is vernoemd naar een Byzantijnse bisschop. In 1997 is dit bouwwerk door UNESCO op de Werelderfgoed Lijst geplaatst. En als we er binnen komen, snappen we eigenlijk bijna meteen waarom. De route door het complex is goed opgezet, waardoor je steeds mooiere delen van het geheel ziet. Eerst een soort voorportaal, dan de klokketoren, een museaal gedeelte met onder andere een schitterend mozaïek van een vis. Dan allerlei mozaïeken die buiten liggen en vervolgens het oudste deel, de resten van een kapel uit de 4e eeuw, gebouwd door de eerste bisschop van Poreč. Het geheel is al indrukwekkend, maar de oude kapel is echt schitterend. Prachtige mozaïeken, resten van een oude vloer (met daaronder de heilige bisschop(pen), resten van muurschilderingen. En dat grotendeels meer dan 14 eeuwen oud… We zijn diep onder de indruk en heel blij dat we hier naartoe gekomen zijn. 

Als we klaar zijn vluchten we gauw de kerk uit: de toergroepen nemen het over… Wij gaan koffie drinken op een verrassend stil binnenplaatsje. Een ‘lapidarium’ (een verzameling stenen, leert Google ons) en inderdaad staan er allerlei (resten van) stenen uit de Romeinse en Venetiaanse tijd. De leukste vinden we een steen waarvan we denken dat het een grafsteen is, met allerlei ‘gereedschap’ van een kapper, zelfs een soort schaar! De koffie smaakt er ook prima, dus dit was een goede stop in dit toeristische stadje. Het is wel erg fris en eigenlijk net te koud voor buiten zitten, dus als we echt wat stijf beginnen te worden wandelen we er vandoor. Op naar de volgende stop en dat is een lunchgelegenheid vlak voor de grens met Slovenië.

Het is maar drie kwartier rijden dus vol verwachting stappen we uit… om teleurgesteld weer in te stappen. Bummer, dicht op woensdag, dat stond niet op Internet! Gelukkig zijn we niet voor één gat te vangen en anderhalve kilometer verderop vinden we een tent die net zo goed staat aangeschreven en die is wel open. En op de venijnige muggen na, is dat een uitstekende keuze! We delen er een portie truffelkaas (in Kroatië is kaas vaak ene voorgerecht) en daarna hebben we elk ons eigen voorgerechtje: Tijn een enorme kom maaltijdsoep (we vragen ons vertwijfeld af waarom alle porties hier zo enorm zijn… al is het eten heerlijk) en Karin roerei met truffel. Heerlijk! Tevreden stappen we na de lunch weer in de auto.

En zomaar ineens zijn we in Slovenië. Nouja, we moeten we door een grenspost, maar beide partijen kijken nauwelijks naar onze paspoorten. We worden door gewapperd. Hopla en nog geen vijf minuten na de grens vinden we nog een bezienswaardigheid. De zoutpannen van Piran. De zoutpannnen bestaan al eeuwen op deze plek en worden nog steeds met de hand bewerkt. We kopen een kaartje en wandelen over een steiger tussen de ‘waterbakken’ door. Rechthoekige uitsparingen, omgeven door aarden wallen of houten hekjes, via af te sluiten kanalen verbonden met watergangen waardoor het zeewater stroomt. Het is inmiddels warm en zonnig (ergens tijdens de lunch is de zon doorgebroken en de lucht is strakblauw) en we zien allerlei witte reigers vliegen (goed in staat om de zoute garnalen en visjes te eten, die voorkomen in de zoutpannen). Het winkeltje halverwege verkoopt zout in allerlei vormen: in scrub, als kookzout, als tafelzout èn verwerkt in pure chocola! We kunnen proeven en het blijkt verrassend lekker. Helaas gaan we dat niet goed houden tot Nederland met deze hitte, dus we houden het bij het proefstukje (al gaat Karin nog even door met manieren verzinnen waarop we de verkoopster al haar proefstukjes kunnen aftroggelen).

Aan het einde van het wandelpad, als we tussen de zo te zien recent gebruikte zoutpannen doorwandelen (er liggen nog grote hopen zout tussen de pannen in), is een multimedia presentatie over het geheel. Daar leren we dat zoutpannen elk voorjaar worden ingesmeerd met een soort ‘smurrie’ (bij het gebrek aan kunnen onthouden van de wetenschappelijke naam) wordt gesmeerd op de ondergrond van de bakken. Die smurrie zorgt ervoor dat er geen schimmel, bacteriën of andere rotzooi in het zout terecht komt. Daarna wordt er een laag zeewater in elke pan gezet, die in de weken erna verdampt. Eerst wordt de ‘fleur de sel’ (het beste zout, dat wordt gebruikt als tafelzout en wordt gevormd door kristallen die op het opppervlak ontstaan) er af geschept. Het grovere zout wordt bij elkaar geschraapt en zien we in de grote bergen liggen. Allemaal handwerk: in deze zoutpannen worden bewust de tradities / het ambacht in stand gehouden en we zijn het zout al door heen Kroatië tegen gekomen.

Na deze verrassend interessante stop (geen idee dat zout zo interessant kon zijn) is het tijd om ons appartement in Piran op te zoeken. We bellen de receptie van het hostel dat ook dit appartement beheert. We mogen nog een keer bellen als we voor de deur van Fonda House staan. Tien minuten later zijn we in Piran, parkeren in de auto in de garage Fornace en nemen het gratis busje naar het centrale plein. Karin herkent het allemaal nog van de vorige keer dat ze hier was. Dan even wandelen en als we voor het appartement staan, is Luka, de receptionist er zoals beloofd binnen twee minuten na ons telefoontje. Het appartement ziet er netjes uit. Luka doet de uitleg-van-twee-minuten en gaat er dan weer van door. Ok, dat was wat kort door de bocht, maar dat geeft ons wel de tijd aan onszelf.

En die gebruiken we om naar het plein te lopen, een ijsje te eten (ja, de eerste van de vakantie en hij is heerlijk) en ons daarna aan te sluiten bij Jan, een Sloveen die elke avond om 18:00 uur voor € 9,= een wandeltour door Piran verzorgt. Vandaag heeft hij een klein groepje: een Engels en een Iers stel sluiten aan, dus met zes man zijn we klaar voor Piran. Het is wel venijnig koud geworden, dus we zijn blij dat we niet alleen een fleece, maar ook een jas bij ons hebben en aan kunnen doen. Het eerste kwartier is de tour niet zo leuk: het is wat veel informatie over de geschiedenis van Slovenië in één keer en we staan op de snijdende wind. We zijn dan ook blij dat we na 15 minuten gaan lopen. En dan is het al snel erg interessant. Jan neemt ons mee naar het oudste Venetiaanse huis op het Tartini Plein (waar hij een verhaal vertelt over een romantische liefde tussen de een koopman en de mooiste vrouw van het dorp), een kloosterkerk (waar hij het verhaal vertel over Tartini, een beroemde Sloveense componist die geboren is in Piran), de kathedraal (waar hij vertelt over de kerk zelf) en naar het uitzichtspunt, waar de zon net achter de zeemist is gezonken. Niet getreurd, zegt hij: er is wijn! Hij laat ons een witte (Malvazia) en rode (Rofusk) wijn proeven, begeleid door respectievelijk kaas (sir) en prsut (ham). Lekker en erg leuk dat het onderdeel is van de tour. Na deze stop wandelen we nog naar beneden, naar de oudste kerk (die tegenwoordig dienst doet als vuurtoren) en door wat smalle straatjes terug naar het plein. Het is half 8 en dat was erg leuk!

We betalen, bedanken en besluiten te gaan eten bij Pirat, een restaurat vlak bij ons appartement dat goed staat aangeschreven. Helaas valt het nogal tegen: het is niet vies, maar echt lekker is het ook niet en we besluiten de koffie over te slaan en lekker naar ons appartementje te gaan. Dat blijkt erg gehorig: we kunnen de buren bijna verstaan over de gang heen en boven ons stampt er een kudde olifanten heen en weer. Gelukkig hebben we lang geleden al de waarde van oordopjes op reis leren kennen, dus tevreden met de stilte èn het lekkere bed, draaien we ons om en vallen in slaap.

Vandaag is het stralend weer en we willen iets van Slovenië zien èn een beetje van het weer genieten. Na een ontbijt in het zonnetje pakken we daarom eerst de auto naar de Skocjan Caves. Deze grotten waren vorige keer één van de highlights van het bezoek van Karin aan Slovenië en ze wil het graag delen met Martijn. De grotten liggen op drie kwartier rijden van  Piran en we scheuren er vrolijk op los door het prachtige groene landschap. Tot we het bordje ‘vignet’ tegenkomen. Oeps, moeten we betalen?! De vroge keer had Karin een huurauto uit Slovenië waarbij dat allemaal was geregeld. Nu niet dus. Als we (10 kilometer verder) de weg afdraaien stoppen we dus netjes bji het tolhokje. Een mevrouw doet het raampje open. We leggen ons probleem uit en gelukkig kunnen we bij haar een vignet voor 7 dagen kopen. Op de ruit plakken en hoepla, geregeld. Opgelucht rijden we verder: dit had ons op hoge boetes kunnen komen te staan, dus fijn dat we het hebben kunnen oplossen.

De grotten zijn minder druk dan de vorige keer (al komen we nog steeds in een Engelstalige groep van ruim 30 man terecht) en de schoolklas die rondrent en schreeuwt is gelukkig al geweest. En kijk, daar zien we het Engelse stel van gisteren, deze keer met dochter en schoonzoon. we maken een praatje, maar willen ons niet opdringen dus als de tour begint laten we ze met rust. In de grotten mogen we helaas nog steeds geen foto’s maken (Karin droomt van een statief en een half uurtje grot zonder mensen), maar het is nog net zo indrukwekkend. De rivier die door de het tweede deel van de grot stroomt is veel kleiner, zo aan het begin van de herfst, maar de enorme ruimte, de wandelpaden en bruggen van eeuwen geleden (de grot was al in de 18e eeuw open voor de eerste bezoekers) en de brug over de rivier zijn geweldig. Ook Martijn geniet en zeer tevreden, maar ook bekaf en Karin met zeer pijnlijke pootjes, komen we terug bij ons startpunt. Tijd voor lunch en Martijn regelt een wrap, een portie frietjes, drinken en als toetje, als we klaar zijn, twee flensjes met honing! Helemaal bijgekomen scheuren we daarna terug naar Piran.

Daar wandelen we langs het kustpad terug waarna Karin zich bij café Neptun installeert, met een heerlijk vers sapje en uitzicht op zee en Martijn zich na een sneller verkleedpartij in het appartament in zee stort. Een frisse duik, maar heerlijk zegt hij. Karin spint bijna in het heerlijke zonnetje en vindt het allemaal wel best. Als Martijn is gedoucht en ook wat heeft gedronken begint het naar eind van de middag te lopen en wandelen we samen eerst naar het hostel (waar we alvast afrekenen) en dan naar hotel Piran. Café Neptun is prima, maar door de ligging vlak bij het busstation wel erg lawaaaiig. Hotel Piran ligt schitterend, aan de rand van de haven en het terras heeft een pachtig uitzicht op zee en de ondergaande zon. We bestellen een uitstekende cocktail en daarna nog één en blijven zitten tot de zon helemaal onder is. Daarna gaan we eten bij Bottega dei Sappori, waar Karin vorige keer ook at. Het eten is nog net zo lekker: vooral de viscarpaccio is om te smullen. Zeer tevreden gaan we naar ons appartement. Daar wonen vandaag alleen maar stille mensen en we vallen tevreden in slaap.

De laatste volle vakantiedag en we hebben even getwijfeld wat we er van moeten maken. We wilden eerst naar Predjama Castle (een geweldige kasteel, dat uit de rotsen ijkt te groeien) maar we lezen aan meerdere kanten dat de toegangsprijs tegen de € 40,= is geworden! Dat vinden we veel te gek, dus hebben we een alternatief plan bedacht. We laten de sleutel volgens afspraak achter op tafel en scheuren naar Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië. Daar parkeren we de auto om half 11, drinken een bakje koffie en sluiten ons dan aan bij de gratis wandeltour van de stad. Die is ENORM populair, dus we kijken wat verschrikt naar een groep van een man of 90 (!) die zich rondom een kleine vrouw met gele sjaal heeft verzamelt. Maar: de organisatie heeft heel slim drie gidsen geregeld. En in een acceptabele groep van 30 man krijgen wij Tina, de vouw met gele sjaal, toebedeeld. Ze heeft geen idee waarom het zo druk is ineens, zegt ze. De afgelopen weken werd het minder, gisteren was het ineens druk en vandaag… Man oh man; gelukkig waren er twee collega’s beschikbaar. 

Tina neemt ons dik twee uur mee door de stad. Ze heeft een soort luidsprekertje bij zich en praat rustig en duidelijk uitstekend Engels, waardoor alles voor iedereen goed te volgen is. En de tour is uitstekend. Ze neemt ons mee vanaf het centrale plein, via het beeld van de dichter Preseren (die uitkijkt op het object van zijn verlangen, een beeldhouwek van zijn grote (onbeantwoorde) liefde), de drie bruggen, de markt (waar een food festival aan de gang is: we weten waar wij lunchen straks!), de drakenbrug, de kathedraal, het oude stadsplein, nog een brug, de universiteit en tenslotte naar een klooster. Die laatste stap slaan we over: we hebben na twee uur slenteren geen benen meer over en het is dringend tijd voor lunch. We geven Tina tussen twee stops in een dikke fooi, verontschuldigen ons voor ons vertrek en haasten ons naar het foodfestival. 

Ruim 30 kraampjes van lokale restaurants en streetfoodcooks bieden elke vrijdag de hele zomer lang hier hun waren aan en er is van alles. Van sushi (erg duur) tot een volledig varken dat wordt uitgebeend. Van Zimbabwaans tot Chinees, van Koratisch tot vegetarische en van hapjes uit het midden oosten tot lokale taraten en cakes. We grappen dat we hier komende zomer elke vrijdag even komen lunchen en maken dan (moeizaam: er is zoveel lekkers) onze keuzes. Hummus met brood, lokaal vlees, een wrap met Egyptische kruiden, een vruchtensmoothie en stuk cake. Dat alles opgesmikkeld op lange banken aan gemeenschappelijke tafels en in de schaduw.

Zeer tevreden wandelen we daarna nog een rondje over de markt en door de stad en daarna nemen we afscheid van Ljubljana. Dat was een prima bliksembezoekje! Wat rest is de route naar Zagreb en die verloopt snel en soepel. we parkeren bij het Royal Airport Hotel en laden al onze zooi uit. Van de enorm vriendelijke en spontane receptioniste krijgen we een prima kamer. Daar stallen we onze spullen (pfff, dat vergt straks nog wat herschikken van spullen) en gaan de auto inleveren. Dat verloopt soepel. De spraakwaterval van de heenweg zit ook nu weer achter de balie en is vooral wat gealarmeerd dat we een dag te vroeg de auto inleveren. We verzekeren hem dat alles in orde is en laten de sleutel achterlaten. Dan wandelen we naar het hotel. Dat blijkt welgeteld twee minuten te kosten… Helemaal tevreden met de sneaky route tussendoor cancelen we de shuttle die we voor morgenochtend hebben geregeld, toen we (met dank aan de routeprogramma’s) nog dachten dat het 15 minuten lopen was.

Daarna gebruiken we nog anderhalf uur voor wat broodnodig ‘onderhoud’ aan onszelf en de tassen, voor we de bar in duiken en proosten op een uitstekende vakantie! De bar en vooral het restaurant zien er afschuwelijk saai en zakelijk uit, maar zijn verrassend goed. We eten prima en duiken vroeg onder de wol: de wekker gaat vroeg!

Het was ondanks het lekkere bed een wat onrustige nacht. iets dat ongetwijfeld samenhangt met het feit dat we rond 7 uur naar de luchthaven moeten. We staan om kwrt over 6 op en zitten een kwartiertje later aan het ontbijt, dat net wordt ‘ingericht’. Zoals voorspeld door de receptioniste van gisteren zijn de verse warme criossantjes er keurig om half 7. Het is nog wat vroeg, dus met name Kain heeft nog wat moeite met eten en het feit dat er geen lekkere koffie is, geen thee is èn geen lekkere sapjes zijn, helpt niet. Maar dat ligt om eerlijk te zijn niet aan het hotel. Het is te vroeg!

Om tien voor 7 rekenen we af en vertrekken daarna naar de luchthaven. Het is er ontzettend druk en er staan enorme rijen, maar de incheckapparaten staan er verlaten bij. We checken in, printen onze boardingpasses en wachten dan in de véél acceptabelere rij voor het droppen van de bagage. Daarna gaan we door de douane en oh ja, de ruimte erna is klein en vol, dat was Karin even vergeten. Gelukkig is er wel lekkere koffie en dan maakt een kleine vertraging niet zoveel uit.

Als het vliegtuig opstijgt in de strakblauwe lucht zwaaien we naar Zagreb en naar Kroatië. En, als we hoger komen, naar Bosnië en daarna, na een draai, naar Slovenië. Wat een heerlijke vakantie! We hopen dat het iet de laatste keer is dat we hier komen. Daag!