Reisverslag.org

Uitgeslapen werken we onszelf rond 8 uur het bed uit. Harro is duidelijk over de ergste snuffels heen, maar om dat te compenseren heeft Karin vandaag een off-day. Dat mag de pret niet drukken: inpakken en wegwezen hebben we besloten. Omdat de weersvoorspellingen heen en weer schieten tussen beroerd, redelijk en opnieuw beroerd, besluiten we het over een andere boeg te gooien, Vandaag scheuren we Carcassonne, Mirepoix en Montsegur (allemaal geplande stops, voor een bezoek of een of meerdere overnachtingen) voorbij. Via de snelweg rijden we in een keer naar Niaux!

We nemen een broodje mee in de auto en daarna rijden we twee uur flink door. Een snelle fotostop vanaf de snelweg bij Carcassonne en een kop koffie en door gaan we weer. Meer water en fris later en om half 2 zijn we in Niaux. Dit piepkleine dorpje ligt in Pyreneeen tussen prachtige bergen. In de verte, waar de bergen echt hoog worden, zien we sneeuw op de topppen: om ons heen is alles prachtig groen. Alleen al het landschap is erg de moeite van deze rit waard!
Maar, verscholen in deze bergen, liggen een aantal van de beroemdste grotten met pre-historische tekeningen. Waar beroemde grotten in de rest van het land (zoals die van Lascaux) steeds vaker gesloten worden voor het publiek, zijn de grotten hier nog (beperkt) toegankelijk. Officieel moet je – zeker buiten juli en augustus – reserveren, maar we wagen het er maar op.

We hebben mazzel, als we na een ritje over een spectaculair bergweggetje bij de enorme (door mensen gemaakte) grotingang komen, blijkt dat we zo mee kunnen met de tour van kwart voor 2. Helaas hebben we de Engelse tour net gemist (deze tour is in het Frans), maar omdat we vooral voor de beelden komen besluiten we gewoon mee te gaan. 10 minuten later vertrekt gidse Marion met ons (een Frans stel, een Duits stel en ons) naar  binnen. Ze vertelt de hele tour heel veel, maar praat rustig en geeft ons herhaaldelijk de gelegenheid om vragen te stellen, ook in het Engels als we dat willen. Maar we kunnen het tot onze aangename verrassing redelijk volgen en Marion is – net als wij – in haar nopjes.
De tocht blijkt echt geweldig! Als we twee beschermdeuren door zijn (om de temperatuur in de grot constant te houden) staan we in het pikdonker in een enorme gang, waar het 12 graden en vochtig is. De hele toch gaat over redelijk ‘gelijk’ terrein: we hoeven weinig te stijgen en dalen, al zorgen de hier en daar spekgladde stenen en honderden richels er wel voor dat het oppassen is geblazen. De meeste gangen zijn enorm en vrij hoog. Uiteindelijk lopen we ongeveer 800 a 900 meter de grot in naar de ‘salle noir’ (zwarte kamer). Onderweg hoeven we maar 3 keer door een smalle doorgang en maar 2 korte steile trappen op en af.

De eerste van deze smalle doorgangen – als we ongeveer een kwartier binnen zijn, na een uitgebreid verhaal van Marion – wordt de Duitser teveel. Zijn vrouw roept Marion: haar man heeft een accute aanval van claustrofobie. De man staat inderdaad zwaar te hijgen en wil duidelijk alleen nog maar naar buiten. Marion is verplicht ons allemaal mee terug te nemen als ze het stel naar buiten brengt. Daarna gaan we meteen weer naar binnen: het is nu bijna een privetour geworden!

We lopen nu de oorspronkelijke ingang voorbij – de enige natuurlijke doorgang die in dit 4.5 km lange grottenstelsel is gevonden – net als de resten van een onderzoek uit de jaren ’70 van de vorige eeuw – waaruit bleek dat het oorspronkelijke vloerniveau uit de tijd van de Cro Magnon mens die de schilderingen maakte, ongeveer een meter lager lag. Sindsdien hebben rivieren door de grotten gestroomd die lagen kalk hebben achtergelaten. We stoppen wel bij de volgende bijzonderheid: een serie lijnen en stippen uit de tijd van de schilderingen die als bewijs worden gezien dat er sprake was van een eigen cultuur en communicatie tussen de verschillende mensen uit die tijd: dezelfde stippen en strepen (een voorloper van het schrift?) zijn gevonden in alle grotten in Frankrijk en Spanje.
Daarna lopen we – langs een serie zalen die zijn afgesloten voor publiek – naar de ‘salle noir’. Het is een enorme, ronde zaal, wel 25 meter hoog, met een geweldige akoestiek. We laten onze lampen achter en Marion leidt ons langs de wanden. Zij naast de muur: wij achter een hek. Als haar lamp over de eerste schilderingen schijnt, stokt de adem in onze keel. Het is in een woord geweldig. We zien bizons in heel veel detail, stylistisch weergegeven paarden en kleine hertjes met gedetailleerde hoorntjes, allemaal in zwart. De kunstenaars maakten duidelijk gebruik van de rots: een rug blijkt een barst in de rots, een oog een deukje. De tekeningen staan over en door elkaar heen. We zien op vier plaatsen schilderingen en kijken onze ogen uit. Wat een prachtig gezicht en wat een bijzonder idee dat op deze plaats bijna 14 tot 15 duizen jaar geleden mensen kwamen, met toortsen en lampjes en deze tekeningen maakten!

Na 20 minuten moeten we verder: onze adem kan de tekeningen beschadigen en daarom mag elke groep maximaal 20 minuten in de zaal blijven en zijn er een beperkt aantal tours per dag. We lopen terug en bekijken onderweg nog een paar strepen en punten. Onderweg kijken we waar mogelijk ook onze ogen uit naar de grot zelf. Zo in het donker, met alleen een lampje krijgen we een beetje een idee hoe dat vroeger moet zjn geweest. Door de grot lopen wordt hiermee een belevenis op zich!

Uiteindelijk zijn we om half 4 bij de auto terug. We bedanken Marion uitgebreid en kopen nog een paar kaarten. We mochten binnen geen foto’s maken en willen toch graag een aandenken. Daarna rijden we een aantal dorpjes verderop naar een supermarkt, waar we een broodje, kaas en sap halen en op de parkeerplaats opeten. Na enig overleg besluiten we door te rijden naar Toulouse en daar een hotel te pakken. Het is maar een uurtje rijden en Harro manouvreert zich in de spits op een bewonderenswaardige manier door deze grote, drukke stad. We landen keurig in de parkeergarage naast het hotel dat we op het oog hebben. Helaas is dat vol, maar het hotel ernaast heeft voor een redelijke prijs een kamer vrij.
Nadat we – opnieuw via het gratis WiFi op de kamer – het eerste deel van de site hebben bijgewerkt, vertrekken we voor een klein rondje stad. Karin na het grotbezoek zo mogelijk nog dweiliger en we beperken ons dan ook tot een fotorondje om de bijzondere basiliek van de stad. Daarna drinken we wat en na een kort bezoek aan de plaatselijke MacD trekken we ons terug op onze hotelkamer. Daar schrijven we sterke verhalen over vandaag en smeden we snode plannen voor morgen.

De weerberichten in het zuiden beloven werkelijk niets goeds meer, dus het is tijd voor ons om onze biezen te pakken en verder naar het noorden te verkassen. Na lang wikken en wegen besluiten we richting de Loire vallei te rijden, met als reisdoel het dorpje Chinon.
We staan om half acht op, dwalen kort over een overdekte markt waar Harro snel een bakkie koffie drinkt en zitten om half negen in de auto. Karin voelt zich niet zo goed, de verkoudheid lijkt nu meer op een griepje, en ze is maar wat blij dat ze de hele dag in de auto mag zitten… De rit is zo’n 550 kilometer, en de verwachtte aankomsttijd is rond 3 uur.
Als we eenmaal de ring van Toulouse die helemaal vol staat achter ons hebben gelaten, schiet het lekker op. We pakken lekker de tolwegen, zeker niet goedkoop, maar wel heerlijk rustig. Onderweg stoppen we een paar keer voor wat eten en drinken en worden we getrakteerd op een paar korte buitjes. Hoe verder noordelijk we komen, hoe beter het weer wordt, dus het ziet er naar uit dat we de juiste keuze hebben gemaakt door naar het noorden te vertrekken.
 
Iets na drieen komen we aan op een keurige camping in Chinon, het weer laat het eindelijk weer eens toe om te gaan kamperen, dus daar maken we dankbaar gebruik van. Op de camping zoeken we snel een lekker rustige schaduwrijke plek op, want het is hier tegen de 30 graden. We staan vlak aan het water met een prachtig uitzicht op het kasteel van Chinon. Het water is de rivier de Vienne, normaliter een rustig stroompje waarop volop wordt gekanoed. De enorme hoeveelheid water heeft dit stroompje echter omgetoverd tot een grote bruine rivier, die behoorlijk buiten zijn oevers is getreden. Ook hier weinig activiteiten op het water dus.

Karin voelt zich nog steeds niet opperbest, dus we besluiten op de camping te eten. Harro gaat op zoek naar een supermarkt, en na een complete verkenning van het dorp weet ‘ie er dan ook een te vinden. Kaasjes, stokbrood, vooral veel fruit en voor de zekerheid een flesje wijn en we hebben weer een complete maaltijd. We eten terwijl we een boekje lezen en zelf vormen we ook een behoorlijke maaltijd voor de alom aanwezige muggen.
We zij ook een leuk spectakel voor onze buren. Schijnbaar doen we iets niet helemaal zoals de rest van de mensen verwacht…  De normale toegangsweg naar ons (door de eigenaar van de camping aangewezen!) stekkie is afgesloten met een lint, dus enig omrijden tussen de andere campingplekken is dan nodig. Zodra Harro terugkomt van de supermarkt wordt de weg richting onze campingplek geblokkeerd door een engels stel met een aantal enorme honden. Enig soepel stuurwerk verder is ook dit obstakel genomen, wat toch leidt tot enige afkeurende blikken. Onze Duitse buurman en bijbehorende buurvrouw (die natuurlijk keurig aan de ‘goede’ kant van het lintje staan) zijn ondertussen ook al een paar keer komen kijken of het wel allemaal goed gaat bij ons, wij staan immers aan de ‘foute’ kant van het lintje… Ondertussen hebben meer mensen besloten dat we toch wel een erg mooie stek hebben gevonden en wordt het langzamerhand een stuk drukker om ons heen.

Nadat we onze heerlijke maaltijd hebben verorbert, besluiten we nog kort het dorp in te lopen voor een kop koffie. Op een heerlijk zonnig terrasje drinken we een bakkie, en dan zijn we er wel klaar mee voor die dag. Terug naar de camping en na het bewonderen van de dierentuin die zich in onze tent heeft gevormd liggen we rond 10 uur in onze slaapzakken.

Karin had voor vandaag een dringend verzoek, of eigenlijk twee./ Het eerste is dat er geen wekker zou staan en het tweede dat we een kijkje gaan nemen bij de Ecole Nationale d’Equistration, de beste ruiterschool van Frankrijk waar de Cadre Noir traint en demonstraties geeft. Harro is ook de rotste niet, dus rond 9 uur rollen we lekker uitgeslapen onze slaapzak uit. Karin voelt zich al een stuk beter en na een douche en een klein ontbijtje kunnen we er helemaal tegenaan.

We rijden via een prachtige route naar Saumur, waar de rijschool zich bevindt. Onze bitching B (de TomTom) hebben we op ‘ snelste route’ staan en dat betekent per ongeluk een geweldige route langs het water en midden door de wijnvelden waar het Loiredal zo bekend om is. Ongeveer om elke hoek zien we een nieuw Chauteau en we genieten van het weer, dat – hoewel iets koeler dan gisteren – nog steeds prachtig is.
Na een kopje koffie onderweg op een terrasje aan het water dat er schattig uitziet en een paar fotostops, zijn we uiteindelijk rond half 12 net buiten Saumur bij de ruiterschool. Daar kunnen we een rondleiding krijgen langs de stallen, maar morgen blijkt er om half 11 een van de 4 x per maand georganiseerde rijdemonstraties te zijn! Karin reserveert meteen kaartjes en voor Harro weet wat er gebeurt heeft hij uit de pot betaalt voor 2 kaartjes. Karin is helemaal opgetogen: een dergelijke demonstratie is echt een traktatie. Harro haalt zijn schouders nog maar eens op en mompelt iets over rennende biefstuk…

Daarna rijden we terug naar Saumur en ineens weet Karin waarom Harro zo toegeeflijk is. Saumur Natuurlijk: daar staat ook het musee des blindes, zo ongeveer het grootste tankmuseum ter wereld! Harro gebruikt zijn puppie-ogen en Karin kan zichzelf wel voor het hoofd slaan. Het ging natuurlijk ook te makkelijk, die kaartjes! Ze zucht eens diep, mompelt iets over stomme stukken staal en manlijke domheid en haalt haar schouders op.
Anderhalf uur later hebben we werkelijk elke tank gezien die er op de wereld te vinden is, waaronder een paar heel bijzondere exemplaren. Zo staat er het bijna complete Duitse assortiment uit de Tweede Wereldoorlog en de meeste ervan kunnen nog rijden ook! Harro is in zijn nopjes en Karin heeft een hoop opgestoken over de domme stukken staal.

Tijd voor lunch, die we gebruiken op een klein terrasje in Saumur en daarna willen we wel eens iets meer ‘proeven’ (zowel figuurlijk als letterlijk) van dit beroemde wijngebied. We vinden in een foldertje in het Office de Tourisme een ‘cave’, een wijnboerderij, in de buurt van Saumur. Onze vriendin B leidt ons er zonder enige problemen naar toe en een mooie route en wat fotostops later staan we op de stoep van …(naam)… Het blijkt erg makkelijk en leuk zo’n bezoek! We vragen voorzichtig of we iets mogen proberen en krijgen meteen de lijst voor ons neus. Uiteindelijk proberen we 2 rose’s en 3 rode wijnen. Harro doet natuurlijk rustig aan (hij moet immers nog rijden) en drinkt bij elkaar niet meer dan 4 slokken, maar als we zouden willen kunnen we alleen al van het proeven op ons hoofd staan! Na het proeven gaan we met de lijst op stap en slaan voor een prikkie een aantal van de heerlijke wijnen in die we geproefd hebben. Zo’n wijnboer mogen ze ook bij ons om de hoek hebben!
 
Na deze uitspatingen rijden we via een opnieuw prachtige route terug naar de camping. Na een uurtje lezen wandelen we het dorpje in waar we op een terras genieten van het eten. Dit is zonder meer een vakantie waarin de innerlijke mens behoorlijk wordt verwend!

Vanochtend schieten we iets meer op dan gisteren: we moeten tussen half 10 en kwart voor 10 in Saumur zijn om de kaarten voor de demonstratie op te halen. We halen na het douchen met de auto een broodje in het dorp en rijden meteen door naar Saumur. De gisteren nog lege parkeerplaats bij de rijschool is ineens stampvol. Busladingen schoolkinderen en bejaarden, stapels individuele belangstellenden en een enorm hoeveelheid leden van het Legion d’Honneur, drager van de hoogste Franse erenmedaille verdringen zich om de ingang. Er blijken keurig twee kaarten op Karin’s naam klaar te liggen en we worden snel en netjes naar onze plaats begeleid. We zitten naast wat schoolkinderen te zitten die zich echter met de aanwezigheid van een stapel docenten in de buurt verrassend goed gedragen.

Klokslag half 11 begint de demonstratie. De spreekstalmeester heet de aanwezigen welkom. Er blijken ook twee hoge legerofficieren aanwezig en de tribunes zitten behoorlijk vol. De demonstratie is erg leuk opgebouwd. We zien in een uur alles voorbij komen: van paarden in training, waarvan de ruiters laten zien hoe ze getraind worden, via een aantal demonstraties en trainingen inclusief de beroemde sprongen van het Cadre Noir, tot een aantal echt geweldig uitgevoerde dressuurproeven van individuele paarden en ruiters. De uitsmijter is een proef van zeer hoog niveau waarin 6 van de beste ruiters van de school hun kunnen laten zien. De prachtige paarden weven zich schijnbaar moeiteloos in ingewikkelde patronen langs elkaar: het geheel ziet er prachtig uit. Karin geniet en zelfs Harro kan de kunsten wel waarderen.

Na exact een uur is het voorbij en vertrekken we opgetogen uit de enorme manege. Dat was een bijzonder genoegen! We vertrekken naar Saumur waar we wat drinken in hetzelfde cafe waar we gisteren hebben geluncht. De luidruchtige ober krijgt door dat we Nederlanders zijn en hint meteen op de voetbalwedstrijd van morgen. De rest van ons stopje daar heeft hij het constant over ‘monsieur/madame hollande’. We zijn blij dat we hier morgenavond niet zijn…

Na het drankje pikken we een broodje op en vertrekken naar de camping. Het weer is omgeslagen: het is ineens enorm bewolkt waar het vanochtend nog strakblauw was en de temperatuur is fors gedaald. Op de camping verkleden we ons in meer passende kleding en daarna rijden we door naar Langleais. De rit is prachtig, door de wijnvelden en door rollende heuvels, maar we zijn wat afgeleid door de donkere wolken die we tegemoet rijden.    
In het stadje aangekomen begint het inderdaad te regenen. We drinken wat op een overdekt terras en daarna veroveren we – zoals gepland – het kasteel van het gehucht! Dat is alle behalve klein: dit enorme gevaarte is gebouwd tussen …. en … en ziet er van buiten uit als een grimmig fort. Ophaalbrug, geschutsgangen van waaruit geschoten kan worden en kokende olie over de tegenstanders kan worden uitgegoten en weinig ramen. Het feit dat de grachten ontbreken en het gezicht dat het kasteel vanaf de binnenplaats laat zien, ondermijnen echter dit beeld. Het is duidelijk een laatste stuiptrekking van de tijd dat kastelen veilige burchten waren.

In het kasteel kunnen ongeveer 15 kamers bezichtigd worden en je kan over de geschutsgang lopen, op de toren. We zijn onder de indruk: het kasteeel is volledig gerestaureerd en ziet eruit zoals het er in de 15e / 16e eeuw uitgezien kan hebben. Er hangen als extra bonus bijzondere tapijten uit die tijd en er staan een aantal prachtige houten kisten, inclusief sloten. We nemen heerlijk de tijd voor ons bezoek: buiten regent het en er is uitgebreid, begrijpelijk Nederlands commentaar voorhanden.

Als we alles hebben bekeken en gefotografeerd, vertrekken we weer. Het is inmiddels weer droog en we zien zelfs weer wat blauwe lucht aankomen. We rijden terug naar Chinon, waar we de auto op de kletsnatte camping parkeren. Echt veel reden om hier te blijven hebben we ook niet. We besluiten nog een poging te doen wat wijn te proeven. In het dorp bezoeken we de Caves de …. Deze wijnboer heeft zijn wijnvoorraad, zijn winkel en zijn proefbalie in de ‘grotten’ die in de 15e eeuw onder het kasteel zijn uitgegraven. Het is er koud (we hebben medelijden met de blauwbekkende dame die er de hele dag moet staan: ze heeft een klein kacheltje als troost), maar we krijgen een warm welkom. Twee Engelse dames staan al te proeven en binnen no-time hebben we ook ons eerste glas te pakken. Harro kan deze keer ook mee doen en we nemen het ervan. We proeven 2 witte wijnen, 1 rose en 3 rode wijnen. We vinden een witte en een rode zo lekker dat we ook hier weer wat meenemen: maar goed dat we niet nog meer wijnboeren aandoen, of de auto zou echt door z’n wielen zakken!

Als we weggaan zijn we niet echt net zo giegelig als de Engelse dames (die overigens op fietsvakantie zijn en ook nog terug moeten trappen naar hun overnachtingsplek…), maar we hebben wel lol. In een kroegje in het dorp brengen we wat tijd door om stukken te typen voor de site en daarna is het dringend tijd om wat te eten. Dat doen we op een terrasje. Het eten is opnieuw uitstekend en na nog een drankje wandelen we terug naar de camping. Het weer is de laatste uren weer helemaal omgeslagen. Het is nu weer strakblauw en samen met de gedaalde temperatuur hebben we duidelijk een frisse nacht voor de boeg. We kruipen op de camping dan ook snel is wat laagjes slaapzak en lezen heerlijk ingepakt tot onze ogen echt dichtvallen.

We komen maar moeizaam uit bed vandaag: we hebben allebei erg lekker
geslapen, dus de neiging om de wekker nog even te negeren is behoorlijk
aanwezig. We weten tegelijk dat we nog behoorlijk wat moeten inpakken
en opruimen, dus uiteindelijk motiveren we elkaar toch maar op de ons
gebruikelijke ‘zachtzinnige’ manier om op te staan. Na een lekker warme
douche ruimen we onze zooi op en pakken alles is. Na alle vakantiedagen
is de auto ook toe aan een kleine reorganisatie: we moeten immers de
flessen wijn kwijt en bovendien hebben spullen de neiging om te
‘groeien’ als je op reis bent. Waar op dag 1 alles nog zo leuk in je
tas past, lijkt het op dag 16 wel of je ineens twee keer zoveel bij je
hebt!

Na een reorganisatie is het ergste leed weer geleden en vertrekken we –
met pijn in ons hart – uit Chinon. We vinden het een heerlijke plek en
we hadden nog wel wat meer willen ontdekken van de fascinerende
omgeving. Maar: Honfleur roept. We pakken – net zoals op andere
momenten deze vakantie als we willen opschieten – de tolwegen en vreten
kilometers. Onderweg houden we een kleine pauze, maar voor we het weten
zitten we al op de secundaire wegen naar Honfleur en het is pas
lunchtijd!
We zijn net aan ‘t overleggen of we inderdaad gaan stoppen in Honfleur
en zo ja voor hoe lang, als de vrachtwagen waar we achter rijden met
een enorme knal een klapband krijgt. We schrikken ons allebei een
hoedje en Harro trapt op de rem. De auto achter ons heeft gelukkig
voldoende ruimte over gelaten, dus alles gaat goed. De stukken rubber
spetteren in het rond en de vrachtwagen heeft gelukkig genoeg wielen om
op de weg te blijven en met rustig afremmen de berm op te zoeken. Harro
stapt uit en verwijdert het rubber van de weg en pas als we verder
rijden – ‘zo, dat was dat’ – slaan de bibbers toe. Nu zijn we in ieder
geval toe aan pauze!

In Honfleur overleggen we op de parkeerplaats wat we willen. Voor de
rust morgen is het wel lekker als we vandaag nog wat verder rijden en
Honfleur blijkt wel erg druk en toeristisch. We pakken de telefoon en
Harro reserveert – inmiddels keurig in het Frans – een kamer in een
hotelletje in Boulogne-sur-Mer, de nieuwe eindbestemming van vandaag.
Daarna gaan we op zoek naar een lunchgelegenheid. We vinden
uiteindelijk een broodjestent aan de haven, waar we op ons gemakje een
broodje eten en wat drinken. Daarna dwalen we nog wat door dit
schattige prentenbriefkaart-dorpje. Het is jammer dat zoveel mensen de
charme ervan heben ontdekt: er zijn wat busladingen losgelaten en om
ons heen horen we vooral Nederlands, Engels en Duits. Het haventje en
de kleine straatjes eromheen zijn wel erg lief, dus we vergeven het
iedereen dat ze hier ook willen zijn.

Na een pauze van anderhalf / twee uur rijden we door in de richting van
Boulogne. Dankzij TomTom en deze keer wat handig (ja echt)
manouvreer-acties van Harro staan we bijna 2 uur later keurig op de
eerste parkeerplaats na het hotel, op het laatste plekje. In het hotel
zegt een onmiskenbaar Britse stem ‘Hello’. Omdat we niemand zien, duurt
het even voor we door hebben dat de zwarte vogel in de enorme kooi
naast de balie ons gedag zegt! We moeten erg lachen en als dame achter
de balie verschijnt heeft ze meteen door waarom we zo’n lol hebben. Ze
zal het wel gewend zijn, met zo’n praatziek beest. Het klinkt wat
luguber als hij ook nog begint te lachen.

Onze kamer is keurig en vrolijk in geel en blauw, met een erg nette
badkamer. We zijn het fenomeen douchestang al bijna ontwend, net als
douchedeuren en prettig toiletpapier, dus dit is een genoegen! Na een
korte opfrissessie lopen we een rondje door de ‘lage’ stad. De oude
stad is helaas te ver weg om goed te bekijken en hoewel de haven leuk
is om te zien, is het verder – zeker zo met het sluiten van de winkels
– niet heel bijzonder.
We besluiten uiteindelijk om te eten bij het Tex-Mex-restaurant naast
het hotel. Er zijn daar een aantal grote televisieschermen en we
realiseren ons als we naar binnen lopen dat de wedstrijd
Nederland-Frankrijk vandaag wordt gespeeld. Ons Frans verbetert er
aanzienlijk van: wij Nederlanders? Welnee! Het eten is prima en de
cocktails smaken heerlijk, dus we nemen er de tijd voor. Het personeel
heeft het erg druk met voetbal kijken (zelfs bij het opnemen van de
bestelling gluurt de ober nog naar het scherm) dus daar worden we zeker
niet door verjaagd. Als het eerste doelpunt valt doen we een verstopte
‘high 5’ en we nemen er nog een borrel op. Uiteindelijk kijken we het
laatste deel van de hotelkamer en amuseren ons met sms-jes van en naar
het thuisfront. Na het 4-0 resultaat krijgen we het advies om het
nummerbord af te plakken en verder alleen nog maar Duits te praten!

We schrijven nog wat voor de site en dan vallen we echt om. Morgen langs de Cote d’ Opale en terug naar Nederland!

De wekker gaat op tijd, maar niet belachelijk vroeg en omdat we
gisteren zo netjes hebben gepakt, hebben we in no-time al onze spullen
te pakken en ingepakt. We stappen in de auto en dan is de eerste stap
de lastigste: Harro heeft een Decathlon gezien en wil daar nog even
naar binnen. Maar ja, die kan je niet op je TomTom invoeren, dus hoe
komen we daar. Uiteindelijk komen we op een ‘centre commercial’ waar we
goedkoop tanken, maar geen Decathlon zien. Helaas, dan maar direct de
geplande route langs de kust. En natuurlijk zien we na 1 kilometer op
die route een ander ‘centre commercial’ met Decathlon.

Harro brengt tevreden een half uurtje in de enorme winkel door, waarna
we onze tocht vervolgen. De kust wordt de ‘opaal-kust’ genoemd door het
eindeloze blauw-groen spel van wind, water en licht tussen Frankrijk en
Engeland. We hebben geluk vandaag, hoewel het weer niet bijzonder goed
is, is het wel helder en we kunnen Engeland zonder problemen zien
liggen.
De kust is prachtig en we rijden een heel relaxte kustroute door
allerlei mini-dorpjes. We drinken koffie in een barretje dat duidelijk
het centrum van deze wereldstad is. De plaatselijke dorpsgek zit aan de
bar, wat oude mannetjes in de hoek en reclameposters aan de muur voor
de jaarlijkse bingo. Het gevoel van Belgische kustplaatsen buiten het
seizoen dringt zich op: mooi om te stoppen, heerlijk rustig, maar je
wilt wel verder na die kop koffie!

We stoppen nog op een kiezelstrandje naast Kaap Gris Nez (Gijze Neus:
de kaap zalf is afgesloten omdat ze aan de parkeerplaats werken) en
bellen naar Nederland. Tico, de moeder van Karin, is jarig en we hebben
afgesproken daar vanavond heen te aan. Na wat last minute instructies
over hoe we moeten rijden stappen we weer in de auto en scheuren in een
keer door naar Belgie.
Daar is het weer beroerd: het regent behoorlijk en hoewel aan de kust
de zon er nog even bij komt, wordt het slechter naarmate we verder
rijden. Als het vervolgens ook niet lukt om een open ‘fietkot’ te
vinden in een van de dorpjes langs de snelweg (we zien er 3 maar ze
zijn allemaal dicht!) besluiten we dat Belgie vandaag maar stom is.
Geen plaats waar we willen zijn en we zetten de sokken erin. Via de
snelweg rijden we naar de tunnel onder de Westerschelde… en zowaar
aan de andere kant het zonnetje weer in!

De wereld ziet er een stuk vriendelijker uit en in no time zijn we bij
‘De Piet’. Op deze plek aan het Veerse Meer komen veel mensen om
watersporten te beoefenen. Wij willen op het eerste eilandje ernaast
zijn, waar de organisatoren van het jeugdzeilen van jachthaven
Colijnsplaat het jeugdweekend vieren, ter afsluiting van de cursus
jeugdzeilen 2008. Daar ligt ook De Nickel tussen: het zeilschip van
Karin’s ouders. En daar willen we heen. Na een telefoontje wordt dat
geregeld: we worden opgehaald door Jon, zijn dochter en zijn neef, met
de ….. Binnen een paar minuten staan we met onze zooi op het eiland,
waar we worden opgewacht door de hele familie. De zeilwedstrijdjes zijn
in volle gang en we worden links en rechts voorbij gerend door
‘indianen’, helemaal in het thema van het weekend. De totempaal op het
eiland hangt vol met zelfgemaakte tekeningen en hier en daar oefent
iemand met een lasso en een pijl en boog.
Nadat we iedereen hebben verzekerd van het feit dat we aardige
bleekneuzen zijn, ploffen we neer voor een hapje en een drankje en
overhandigen twee meegenomen flessen Franse wijn. Na de borrel is het
tijd voor de barbecue. Op een centrale bbq roostert iedereen zijn eigen
meegebrachte stukken vlees en vis. De families eten en drinken in
groepjes met onderlinge uitwisseling van de lekkere happen en dranken.
De sfeer is ontspannen, maar de kinderen zijn wat zenuwachtig. Het is
traditie dat Kees, de vader van Karin, na het eten ‘verdwijnt’ en de
kinderen hem proberen te vinden. Een paar meiden lopen nu al als
hondjes achter hem aan, om hem in het oog te houden.

Het wordt langzaam donker en in de bbq-ton wordt een vuur gemaakt.
Iedereen schuift aan met een borrel en de totempaal wordt omver gehaald
en aan het vuur gevoerd. Het wordt langzaam donker en ineens doet
iemand op een boot een stukje verderop een schijnwerper aan. De
kinderen zijn – ongepland – afgeleid en Kees grijpt zijn kans. Hij rent
er vandoor en is binnen een halve minuut uit het zicht. Twee minuten
later heeft een van de meiden door dat het niet klopt en na veel
geschreeuw wordt de achtervolging ingezet. De meiden en de jongens
zetten in twee aparte groepen de achtervolging in, waarbij de meiden
zich zonder angst de bossen instorten. De jongens, erg jong allemaal,
blijven lang staan ‘teuten’ maar gaan er uiteindelijk achteraan. Er
ontstaat een heksenketel van zeker een uur, waarbij Kees tussendoor
vrolijk even het kamp in en uit wandelt. Uiteindelijk ontsteekt hij
achter het groepje meiden dat als laatste het bos weer uitkomt een
handstakellicht (fel brandend noodsignaal) waardoor iedereen zich een
hoedje schrikt en Kees is ‘gevonden’.

Na deze toestand moeten de kids nodig naar bed en uiteindelijk blijft
een groepje volwassenen rond het kampvuur over dat bijna snikkend van
het lachen zit na te genieten. Na nog een borrel of twee is het ook
voor ons allemaal tukjestijd. Er rommelt een enorm onweer, dus we zijn
blij dat we ons (illegale) tentje op hebben gezet onder het opgespannen
zeil. Misschien hoeven we dan morgen geen kletsnatte tent in te pakken.
Midden in de nacht worden we inderdaad wakker van een enorme bui: het
waait, regent en onweert dat het een lieve lust is. We stellen tevreden
vast dat de tent staat als een huis en draaien ons nog maar eens om.

Deze laatste vakantiedag begint met een kuchje voor de tent. Als we
elkaar vragens hebben aangekeken en ‘eh, jaha?” hebben gezegd, blijkt
dat Kees voor de deur staat, met een kop koffie voor Harro en thee voor
Karin! Wat een luxe!

Na deze traktatie kleden we ons snel aan en inspecteren de tent. Die
blijkt inderdaad bijna helemaal droog te zijn gebleven. We besluiten
hem nog even te laten staan, tijdens het ontbijt. Daarna breekt Harro
de tent af en pakt de spullen in, terwijl Karin de zeilers helpt met
diploma’s schrijven voor de jonge zeilers.
Als dat is gebeurt is het ineens onverwacht snel tijd voor afscheid.
Jon kan ons nu nog even met de zodiac naar de kant brengen, maar moet
straks weg. We gooien dus samen met Willem en Meta de spullen in de
zodiac, zoenen iedereen gedag en springen zelf ook in de boot. Jon
brengt ons met zijn dochter snel naar de kant en we zwaaien ze uit.

Daarna rijden we achter Meta en Willem aan door het mooie Zeeuwse land
terug naar Leiden. Onderweg komen we nog een joekel van een bui tegen
en eten we een broodje in de buurt van Delft en dan is de vakantie echt
op. We zijn thuis.

En Zuid-Frankrijk? Daar gaan we zeker nog eens naar terug! De Haute
Provence vraagt om outdoor, de Pyreneeen vragen om meer grotbezoek en
Languedoc-Roussillon is nog bijna onontdekt. En natuurlijk hebben we
nog geen fractie van alle wijnen geproefd…. Gebaande paden, dat wel,
maar ons viel op dat het lijkt alsof dat land waar je kunt leven als
god (of godin) in juni soms helemaal van jezelf lijkt. Geen drommen
mensen en ruimte genoeg om alles te ontdekken. Een aanrader dus, voor
wie er nog niet is geweest!